Waren wij traag als slakken ook vrij van alle ongemakken en kenden we klok noch tijd dan leefden we dicht bij d' eeuwigheid Dan werden we door licht gedragen hoefde geen God ons meer te schragen we kropen voldaan naar de ontknoping zonder kennis van wat ons voorging Doch deze gang willen wij niet gaan hunkeren naar snelheid in ons bestaan…

Daal van boven met uw zegen in ons leven, in ons hart, vul ons met uw gouden regen, wees een gids op al de wegen die wij gaan, leg een woord in onze monden voor de mensen in hun nood, er is vrijspraak van de zonden voor wie zich met U verbonden weet en leeft, laat de wereld van U horen, drijf uw Woord de harten in, laat er hoop worden…

1. psalmodie ik droom mij blinder dan versluierd licht stem harp en luit tot vrome bede schouw deemoedig Sions heuvels beween het verloren vergezicht 2. de wind die waait verholen doch scheppende Geest waai als wind weer vrij zing Uw bruisend lied in alle talen over liefde, vurige liefde verrijs…

In haar witte toga stond ze midden in de kerk te blazen als de wind tegen de uitgebloeide paardebloem pluisjes cirkelden rondom beschenen door het licht van de door glas in lood komende zon het is als met de wind je ziet hem door de dingen die bewegen net als de pluisjes neerdalend op uitgesleten tegels zo is de Geest, je ziet hem…

je oude huid spreidt zich over de lakens en met een pen trek je contouren over continenten jij zocht ze nimmer op in het niemandsland staat een huis met het licht nog aan doch jij gaat vanavond buiten slapen onder de nieuwe maan op het koude steen kijk je naar het leven ginds de uiteindelijke stap uit je lichaam een hemel…

Soms dan waren wij het vuurbeest veel te plat om dood te gaan bekeken wij zijn prentenboek van kaft tot kaft - licht aangeschoten trapten wij hem op zijn staart of op zijn oude bokkenpoten gaven wij het ongezegde door het ongewoon gezegde door van leven en de santenkraam en alles wat men zag We waren duizendkunstenaars zeiden de bloemen…

De kerkdeur zwaait open, vreugde kleurt de stoet. Onder het klokgelui van de immense toren stijgen luchtballonnen als vurig rode tongen met handgeschreven vlammen de hemel tegemoet. Gedreven door de wind vertolken vlammentongen Gods lof door ons bezongen ademend pinkstergloed.…

Soms val ik terug in psalmen samen met de paplepel en dan denk ik aan haar: mijn grootmoeder zong met een glimlach rond de mond de heer is mijn herder mij ontbreekt niets welterusten~~~~ zich op de zij draaide en op haar sterfbed in slaap viel.…

wat leef ik zegt de roos in een groet naar werkelijkheid waar reuk de tastzin is van het eind waar het boek zichzelf ontbindt eindeloos maar schragen en toch de val maken die was voorzien, voorzien van roestige spijlen dat als gif de weg door de aderen vindt leef ik in verlangens of droom ik de tekst op mijn graf, het maakt niet uit hoe…

Ik wil hun gif niet proeven want de beloning als ik sterf is te klein begrijpt U wel? reed mijn tank tot sint Petersburg stelde mij voor hoe het was in hun natuur te kijken te tonen dat doodgaan niet zo erg is wanneer ik zie dat het kruispunt steeds…

De rust keert weer in het gebouw waar Thomas achterblijft hij voelt zich ongemakkelijk één keer had hij de samenkomst gemist en juist die dag was Hij zo duidelijk aanwezig hij was de enige die het niet had gezien waar was hij toch wat was er zo belangrijk dat hij dit niet kon meebeleven er speelt een melodie door zijn gedachten…

De koel denkende Prediker vertelt van vurig, maar zinloos mensenstreven: rusteloos zwoegen in dit korte leven doet wie domweg achter de wind aansnelt. Over dubbende steden, het vrije veld mochten we eens gewillig voortzweven op luchtstromen, die kennis konden geven... Wat werd ons al stijgend en dalend gemeld? Vanuit de wolken oogt 's werelds…

Eva riep haar man erbij de weëen kwamen regelmatig voorbode van wie komen zou het eerste leven uit een vrouw met zwoegen prijsgegeven. Onwennig pufte hij het ritme mee terwijl zij steunend perste twee zonen zagen 't levenslicht en hun vaders lachende gezicht omdat hij toekomst had gekregen…

geloven in onze eigen verrijzenis is verder zien dan wij kunnen denken door het ritme van lente, zomer, herfst en winter wil de schepping juist vertrouwen en rust schenken tijdens schaduwrijke momenten waarin wij ons leven hier zo vaak met anderen delen is nieuw licht te ontdekken omdat onvoorwaardelijke liefde, door Gods…

Komend uit de kerk nog vol van wat ze hoorden, verkondigd door de opgetogen predikant voelen ze vernieuwd, herboren een diep versterkte band met de verrezen liefdevolle Heer. Ze groeten blij wie hen passeren ontsluiten sloten van hun fiets, uiten hun vreugde tussen uitlaatgassen, omzeilen glansrijk glas langs de terrassen. De kracht…

Hoe zou de verlatenheid na Goede Vrijdag voor wie het beleefden hebben gevoeld, wij kennen de afloop, de vreugde van Pasen maar denk je hun wanhoop eens in na Zijn dood. Ik zou er toch niet aan moeten denken te leven zonder de levende Heer, Hem in een graf in de rotsen te weten achter een steen, onbereikbaar, niet meer… Zou ik zo…

tussen de wieren verbleekt een zonnebloempit hij moet de grond in stille zaterdag…

Aan het kruis of aan een draadje met een doorboord lichaam in de schaduw van alles wat liefde was Het blad sterft weg kent geen Pasen leeg blijft het sterfhout achter de toeschouwers huiswaarts zonder te beseffen.…

opgehemeld onbegrepen greep hij niet en vergiste zich?…

Hij schiep het paradijs waarin wij konden wonen een tuin van mooie dromen. Wij zijn daarin gebleven Hij werd er uit verdreven De Schepper werd verstoten. Door de mensen uitgejoeld kroon van doornen op zijn hoofd, genageld aan het kruis. Hij herrees stond op zodat we zijn stem konden horen liefde zouden voelen om in vrede samen Pasen…