Waar heeft het me naar toe gebracht? Is het mijn bloed dat stollend door mijn aderen gaat, Of is dat de kou die mij niet voelen laat. Het gemis van God die er toch altijd is? Wetend dat hij me nooit verlaat, Vanwaar dan dat pijnlijke gemis? Waar ben je Vader; riep Hij aan het kruis. Zonder God ben ik zonder huis! Wij begrepen elkaar toch eens…

Als er dan geen troost meer is van boven of van nergens voor alle lijden alle pijn Geen hoop of recht of wat dan ook voor al dat godvergeten onrecht die zee van tranen Ziel en leven gebroken zonder tegenzet Geen kans op weerzien van hen aan gene zijde zo geliefd zo gemist Omdat die andere kant er niet zou zijn - de satan en de almachtige…

Kijk toch eens, neem even tijd, die boom in al haar soberheid, zo ongewoon, hemelsschoon is zij berijpt alsof zij wijst op Wie haar kleedt met zoveel zuiverheid.…

( voor Yaël ) in mijn gevouwen handen leg ik de woorden neer een verlangen voor dit kind zo frêle nog, ontvankelijk teer dat het in Gods toewijding beschut mag groeien dartelend, vrij als de wind toch als een faire bloem mag bloeien Zijn hand telkens mag vinden in het gedruis, de doolhof die richting mag kiezen vol spirit, brengend…

het woord was altijd dominant maar is het ooit in mij geland? met een boekje in een hoekje dwaalt de ziele af naar 't strand…

Uit een baaierd van licht, de oernevel van de geest dalen wij als een nietig vonkje naar de aarde af. Gewist wordt de herinnering aan al wat is geweest; als onbeschreven blad leren we van de wieg tot het graf. Deze wereld is niet meer dan een schakel in een eindeloze keten, een speelplaats, een toneel: speler en toeschouwer zijn wij tegelijk…

Onafwendbaar naderen wij het onbekende doel dat in de sluier van de toekomst verloren gaat. Niet door berekening, maar op de tastzin van 't gevoel bespeuren wij wat ons daar te wachten staat. Engelen reizen met ons mee, wegwijzers van de geest; ze fluisteren ons hun zachtheid en hun dromen in. Wie als een engel de ogen van de ander leest…

Hoe jij luisterde in jou geen betuttelaar of excommunicatie jij sprak over kruis van verzoening door het bloed ik over solidair zijn in lijden en pijn door navolging op dezelfde reis sloegen we andere wegen in vonden herkenning in Zijn woorden van horen zeggen een zekerweter en de twijfelaar we sloegen bruggen…

Ik zag een vage regenboog over een heldere gebogen alsof de één de schaduw van de ander was. Mijn pas vertraagde, zilverkleurig vlogen speelse vogels voorlangs en onderdoor tegen het lichtend donkergrijs Ik ondervond hoe schaduwrijke vleugels zich spreidden over mij. De schitterende foto vond ik op seniorennet natuurfotografie…

Als ik op een trieste dag de kerkbodes verspreid, hier en daar naar binnenkijk zie ik veel eenzaamheid. Ik klepper met de brievenbus en steek een hand omhoog soms wordt mijn groet beantwoord zag men wat ik overwoog? toch loop ik door, er wachten meer op hun vertrouwde post. In stilte neem ik me iets voor maar ’t wordt niet ingelost...…

Hoe jij luisterde in jou geen betuttelaar of excommunicatie je sprak over kruis van verzoening door het bloed ik over solidair zijn door navolging op dezelfde reis sloegen we andere wegen in vonden herkenning in Zijn woorden van horen zeggen een zekerweter en de twijfelaar we sloegen bruggen het voelde goed door de bron die…

Ik ben, als vruchtwater rond een foetus zo is Hij om mij heen Zijn warme schoot mijn burcht! (een cinquiano)…

Geef me vrede geef me liefde geef me stilte geef me rust geef me alleen-zijn geef me samen geef me lijden geef me pijn geef me alles wat ik zoek wat ik al heb wat ik nog wil geef me geven geef me krijgen geef me leven geef me terug.…

Stille Landman, zie mij wachten in ‘t verborgen duister, ik draag een heel klein vruchtje maar. Wanneer U langskomt zult U denken dat vruchtje is nog lang niet klaar, ik leef hier in het donker, durf me niet te laten zien, nooit kom ik in het volle licht komt U een keer bij mij misschien? Ik ben zo bang voor al die ruwe mensen die plukken…

Er stonden negen bomen in de Hof van Leven. De liefdesboom droeg steeds de meeste vrucht, de boom van vrede had nogal geleden, de vreugdeboom raakte niet uitgeput. Die van geduld zou later bloeien, vriendelijkheid boog zachtjes door de top, de boom van goedheid begon uit te lopen, die van geloof bestoof de stille hof. Zachtmoedigheid…

Achter mij zingt een man mijn trommelvliezen bol, zijn ritme schokt de bank. Vol overtuiging klinkt het. Lofprijzend is zijn dank. Bij het verlaten van de kerk valt hij het orgel bij. Zijn echtgenote fluistert sssst maar hij is veel te blij. Haar diep ontroerde ogen beroeren die van mij.…

De Boedha in de schoot geworpen op een frêle lotusbloem De nagedachtenis ontworpen, verdrijft de vader’s droevenis Verlaat ik andermans patronen, gevormd tot mijn ontsteltenis We vragen elke dag de Goden te zorgen voor vergiffenis In eenzaamheid ben ik ontworsteld aan tergende verbintenis Dit leidt tot een verfijnde geest ontdaan van…

Moedig gaan we voort door de woestijn die wereld heet, we zijn bevrijde mensen al staan we na het hete zand voor metershoge golven, vertrouwend op de Weg er dwars doorheen voelen we kracht als wijlen broeder Mozes. Ons is een land beloofd vol Licht en Vrede, we zingen liederen, een wolk gebeden trekt met ons voort!…

“Gegeten worden is wat ik wil!” riep de appel “In het paradijs deed ik mijn plicht! Nu zie ik de mens en verzucht een eeuwige pijn!” Er komt een eind aan de schuld van appels (en slangen), gegeten (en gevreesd) door dames en heren, die compost verwarren met het composteren van de geest De dichter plant een pit van de Adams appel en…

Vreugde zingt de ruimte in als wij elkaar begroeten, het orgel nodigt, partituren wachten op uitgestrekte armen. We zingen in en stralen uit wat ons ten diepste vult, de lofzang houdt ons gaande, vol eerbied leven wij ons in, stemmen vloeien samen. Psalmen spreken door aloude woorden dragen heden en verleden. Krachtig klinken onze…