Neem even de tijd laat toe het verdriet de pijn van verlies maar besef ook hoe mooi het leven is. Neem even de tijd ontvang de warmte van hen die je lief zijn en blijf hopen dat je dromen uit mogen komen.…

er zijn soms van die dagen dat je een antwoord zoekt op al je vragen zoek het antwoord in jezelf jij bent je eigen toverbal ontdoe haar van haar vele lagen pel jezelf en delf misschien vind je het antwoord in jouw aller diepste gewelf het is zuiver en ongehoord wat je mogelijk tegenkomen zal in dat hoekje diep verscholen in jezelf maar…

ik wist het addertje onder het gras kende uit babel wat een spraakverwarring was paradijste rustique tussen eufraat en tigris leerde geduld in wachten op verlossers die vrede brachten las de verhalen uit het ooit beloofde land geschreven met magische hand over het uitverkoren zijn te midden van vele volkeren in de grote…

Het ziekste zwarte zijn spiegelt zijn witte pijn van niet zijn, zwart wit, wit zwart. Zijn niet zijn is niet zijn zijn, niet zwart zijn, niet wit zijn, maar niet zijn. Geen grijs, geen wit, geen zwart, geen zijn, slechts pijn.…

We zijn onderweg. Hoor je de hoop in dit zinnetje? We zijn onderweg. Hoor je ook dat je vol moet houden? We hebben een gezamenlijk doel en verheugen ons op een groots perspectief... Verlaat de beuzelarij. We vormen een hechte groep die op de been wil blijven als tunnelvisies, vreemde fobieën, neerslachtigheden de kop op steken. We zijn…

Onder de gele maan schuifelt een trage lange rivier, over het spiegelende water schuift moede de gele maan, onder de gele maan op de trage lange rivier, schuift een kristallen kano met een man, onverstoord naar de horizon langs landen met vluchtig zand, langs lage streken drijft de kano naar zee. over hoge treden en met de gele maan, over…

Rond waart de schemer van sporen van genen gemodificeerd in een obscuur domein. Vliesdunne flinters omhullen en vullen van buiten en binnen onzichtbaar een luchtbel, aldoor transparant. In pastel polychroom draaiend, bewegend onthullen zich flinters, zichzelve gelijkend, aan de laborant. Sliertend en slijmerig waart er nog…

ik zag de blikken gaan ogen lichtten op in elkaar warm en liefdevol verstaan een verstolen lach die een tintelende spanning bracht met ongeziene warme complicaties in even raken ontlaadden met kleine knettertjes de voltages die wij met allen maakten nog hadden wij geen enkel woord gewisseld in dit onverwacht ontmoeten maar…

Tevredenheid is het kunnen dragen van je last succes zit in het durven maken van een fout en geluk is het accepteren van verdriet immers alles is zoals het altijd is iets anders wordt het niet niet anders dan alles aanvaarden…

ik heb hun ogen gezien sprekend passievol en in vlaagjes verliefd werd gefocust door hun emoties de rest van de gezichten herinner ik me niet lichaamstaal completeerde woorden en zinnen die in blikken leken te beginnen ieder had zijn verhaal ik verstond zelfs de taal heel diep van binnen in een zacht samen zingen het zal de…

Via Via weet ik ongeveer wie ik ben iemand onder al de mensen die de stad levend houden en me mijn ziel laten zien mijn ubuntu We voeden elkaar, eten dus elkaar als één lichaam het lichaam mensheid dat hongert om te leven Meer niet, geen avontuur geen toekomst alleen jij en ik hebben die illusies als…

Soms vraag ik aan de nachtelijke hemel wat mij dwarszit overdag. Richt ik mij teveel op de verkeerde dingen of kan ik beter helemaal opnieuw beginnen. Ik kan u niet om wijsheid vragen, u bezit geen werkelijke macht. Een verzameling zwarte gaten, zonder sterren bent u niets. Ik zou uw duisternis niet verdragen. Bij gebrek aan beter smeek…

Vandaag gebeurde er niets van belang, we zaten Far Out op een strandterras – alle ruimte zon op mij, wind op mij, vrij de wereld en mezelf ervaren een meeuw doorgronden, haar aandacht voor gebakken vis, in een oogwenk de salto van de surfer in de verte voelen in mijn bloed, de mensen in en uit ademen, radslagen door mijn lichaam…

Begrijp je het niet ? Ik ben een kind van de wind Niet zoals ik ben een kind van mijn vader want hoeveel woorden heb ik niet verspild En nog zijn wij elkaar geen geestestap nader. Voor mij is slechts je gefluister voldoende Het zachte geruis duidt op een verstaan. Je vertelt me van landen waar slechts een blik is voldoende om talen te doden…

Vannacht heb ik gedroomd dat ik moest kiezen: de strijd te strijden of me laten gaan. Ik dacht vanmorgen dan aan Jacob die vocht met God en zich niet liet verslaan. Het leven is soms hard en vol van zorgen maar telkens komt er licht in druppels dauw en 'k zie met vreugde weer de dag gaan blinken en voel de vrede kiemen onder't wolkenblauw.…

ik heb de poorten van de hel open zien gaan na een imposante trap omlaag likten vlammen vurige zuilen ik had kabaal verwacht geweeklaag en tandengeknars maar zag een ordelijke rij langs fonteinen flaneren van heksen tot minnestrelen en criminelen moordenaars en ander gespuis ik vroeg hen honderduit het hoe en ook waarom…

langzaam schuurt de wind langs mijn vel het drijft de warmte weg dat gaat alsmaar door zo weet ik wel het droogt de huid niet nieuw als ik dat zeg en verzucht soms mijn adem op een ruit zeker, de nieuwe lente openbaart zich telkens weer in het voorjaar, of bij toeval soms nog een andere keer toch is de piramide onverbiddelijk de weg…

de tonen van kleur en geluid veranderen langzaam in het houten ornamentiek van de eeuwenoude basiliek waar zij vroeger in absorberen de mensen nederigheid leerden weerkaatst nu het felle licht van heden het patina van eonen heeft de gelovige zicht gegeven op de te gane wegen ter verkrijging van vergeving door berouw maar het persoonlijk…

daar waar stilte spanning trekt ontbloot leegte in tijdloze traagheid zijn verschijnen hun eenparig bewegen schokt de werkelijkheid door het loslaten van de leefbare basis in kantelmomenten verliest bestaan zijn pijlers en worden perspectieven van hun toekomst ontdaan wie stopt dit apocalyptisch zwarte gat dat in de schepping…

Ze geven weer antwoord vandaag De vraag heb ik nog niet gesteld Ik spits mijn oren want in de hemel wordt gefluisterd Op mijn tenen reik ik Mijn voeten aan de aarde gekluisterd grijp ik flarden waarheid zonder woorden Over mijn lippen willen ze niet Ze wenken alleen, zonder geluid Zweven voor mij de juiste richting uit…