natuurlijk wil hij niet meer zien hoe zijn zachte huid verrimpelt en plooien trekt over zijn lijf de spiegel toont meedogenloos donkere wallen onder zijn ogen de scheurtjes langs zijn wangen de blauwgeaderde delta stroomt binnenzijds langs beide de polsen, vertakt in doorschijnend melkwit zijn donkere krullen vergrijzen de roze huid…

Het staren is begonnen naar de veranderingen in het levendige gezelschap van de cijfers van de klok Hoe laat is het nu op koud Antarctica wat is de exacte tijd bij de Kaaimannen op hun eilanden Hoeveel hartenkloppen per verspringende minuut hoe ver nog de ochtend hoe lang nog de nacht…

Vervlogen lijken ze dichtbij maar toch ver weg Laten soms als kleine gunst fracties los uit hun archieven De rusteloze zoeker koestert ze als schatten in het kleine museum der herinneringen…

Ze schilderen het fluwelen wit vloksgewijs over het grijs van de kaalgestroopte akkers de steeg wordt een ijspaleis terwijl stakkers en andere stervelingen de uit weelderige woningen wegsijpelende warmte behoedzaam en teder oplepelen Ze zijn scheutig met donkere uren gierig met het licht van de dag dragen een mantel van schemer en beelden…

Hoe onwaarschijnlijk lijkt de dood als je vingertoppen over elkaar hoort schrapen en ze als golven beweegt, koot voor koot? Is de werkelijkheid zo verlaten? Hoe onwaarschijnlijk blijkt de dood voor diegenen die in een roes van clichés gezamenlijk een rooskleurige boot drijvende houden? Men voor al het zwemmen vreest. Hoe onbegrijpelijk…

mijn hoed woei van ontsteltenis zowaar van mijn hoofd toen ik het hoorde vissen blijken bij diepe aanschouwing in doorsnee bomen waarin stammen zijn samengeperst tot oogsteentjes met jaarringen…

een geordend buiten haags paradijs van toen Adam & Eva verheven op pilaren 't zomers domein van een zwaan kleef aan op wielen die vast allang verloren is gegaan…

de dag begint met trage tred een sluimering van slaap en droom van twijfel in het hoofd en altijd vindt de spiegel mijn bedovergrote schim - ik laat nachtcontouren vrij in één bewuste ademstoot de ingehouden tel blaast zich meteen het donker uit en hangt daar als verdoofd…

herinnering aan verloren tijd de smaak van weleer die je terug vindt in de geur van het verse brood dat de vrouw van de warme bakker stevig tussen haar borsten geklemd houdt 'melancholie is het vullen van ledigheid' of het zoeken naar een medicijn voor naderende pijn zoals het kneden van deeg met blote handen een proces is voorafgaand…

ik ga de gouden blaren leef het loslippig loof zie de doden staren vanaf hun stenen alkoof zullen we vandaag de vaders vinden tussen tinten van de tijd die herfst heet, tussen linden en platanen, langs lanen eeuwigheid en moeders die we minden broze briesjes blazen of woeste waaiewinden lijk droeve oude dwazen ik stap het stille sterven…

Tussen het helmgras vallen de vlinders op de wind zweven trage minuten kring op loop. De dag, onaangeroerd en zeker van onbedekte ogen richt zich op en strandt dan aan mijn oever. Ik breek het open, ontelbaar licht een droom tot leven gedicht.…

de geur van vochtig zeemleer vervoert me naar oma, die fietsend in de tegenwind zich naar de markt spoedt, op haar tocht naar schol en schar, aardappelen, andijvie de blauwgrijze Keulse pot in haar keuken, gevuld met glinsterend zeezout, ik zie hoe oma's sterke hand een greep doet, en wit zeevlees glinsterend bestrooit die geur van petroleum…

Iedere seconde sterft een klok springen veren van gespannen tijd breekt een hart van liefde crasht een heetgeblakerde PC. Iedere seconde sterft een klok verdubbelen zich drakenkoppen ontlaadt de ziel het late leven stroomt een moment als bloed. Iedere seconde sterft een klok adem ik een eindeloos heden zie ik mijn nagels groeien sla ik…

Zoals het opgeslagen ligt op zolder: de treinen op dood spoor, de fijne delen spinrag & meccano en dieren die je zwemmen liet vanuit een ledikant - of neem zo'n toverbal waaraan de laatste kleur is gaan ontbreken: Je kauwt je suf, maar blijft genadig met de dingen die versterven.…

er is een lek in de tijd de tijd loopt leeg er blijft steeds minder over resterende gaat steeds sneller lopen mensen leven,worden oud en sterven snel beschavingen ontstaan en verdwijnen,totdat er geen tijd meer over is eeuwen veranderen in een planeet met wassen beelden…

voorbij het pittoreske Madurodam achter het gebouw van de K.L.M. daar lag Klein Zwitserland over 't witte bruggetje de duinen in naar het zomers domein 'ons paradijs op aarde' waar geluk nestelde in een duinpan... oud geluk dient eigenljk onaangetast te blijven veilig achter glas in een vitrine van het museum van gedane zaken want…

laat nu maar nu het brullen eindelijk is verstomd en hij zich neerlegt in de kooi niet meer droomt van jagen zijn bloed weer trager stroomt laat hem maar breng geen herinnering mee lijdzaamheid heeft zijn pijn gesust negeer de drang naar vrijheid wek niet wat onbeheersbaar is wat moet hij met dat opgelaaid gevoel zijn vuur is al lang…

niet dat het mij iets doet een doodgewone gekke Marokkaan een doorgedraaide kaalkop knal en steek, naar believen, neer maar we hebben het hier wel over clignoteurs, hand uitstekend, niet in eigen boezem niet dat het mij iets doet ik ben toch al bijna dood…

Bewijs te over dat Grönnen door ook maar een beetje Wad niet serieus wordt ingeschat zijn de Zuiderduintjes - eiland tussen wadden en dijken In stad en ommeland denken ze niet eens zozeer klinkt niet als één het zijn er vast meer Eerder wordt verder gezocht ten zuiden doordouwers zelfs tot voorbij Arnemuiden niemand komt op het idee…

vanuit de gevelbelijning opgaand naar oneindigheid slaat de zon in scherven stuk een oogverblindend geel en langs de kromming van de schaduw vervluchtigt haar beeld tot schim verzonken in de huisverhalen verstreken in de tijd…