na het lostrekken van het mes het schikken van haar en jas de plots verstomde roffel het vallen van het doek het smeulen van de vonk hoe weinig is van hem overgebleven hij trekt zich terug met niets anders dan stilte in zijn oren…

Eerst was er de waardevolle zin. En de vreugde daarover. Soms een rake typering, echt, prachtig gezegd - hoe ver je verbaal kon dromen... Maar dan komen de meningen, de interpretaties en de adviezen: 'Waarom superbe toegewijd na jaren pas de sterren bereiken? Niemand wil die moeite zien.' Aldus ontpopt zich de cultfiguur. Altijd al een…

uren kon ik naar je ogen kijken proberen de beelden te begrijpen die jij uit je leven liet zien je lach bleek het podium dat jou altijd getrokken had niet om te laten zien wie jij was maar wilde zijn meer om te geven samen momenten beleven van intens plezier waarvoor jij en wij zitten op de bankjes hier jij nam ons bij de…

het is bedrieglijk kalm als de ademtocht van de goden bevriest bloedig verraad sijpelt uit de muren het kwaad knaagt aan de poorten inktzwarte kraaien vliegen verward door de opstijgende mist stof daalt neer op rokende puinhopen duisternis verzwelgt het licht en de gehavende mens die zichzelf in koortsdromen verliest de…

Ik ben een tutor. Wat u binnen mijn cirkel presteert, test ik graag op echtheid. Via een opspelend gen, een hint uit het verleden. Wakker sta ik afgesteld. Stelt u zich aan - mijn naald ligt klaar. Loopt u te snoeven - u gáát onderuit! Wat hebben mensen toch met Schijn? Leven is jezelf doorzien. De ander fair belichten. 't Frist…

De maskers die we dragen zijn als bunkers waarin we achterdochtig wonen. Maskers zijn vermomde angsten die we medemensen tonen zodat we ons ware gezicht niet te hoeven laten zien. Maskers figureren in het spel dat ons ego met ons speelt. Het toneel waarop mensen vaardig spelen toont ons het valse rollenspel waarmee we ons gedrag maskeren…

Een stomme ledepop ab ovo een gedienstig marionet een eendimensie wajangpop in 't schimmenspel een silhouet nam dramales - een kloek besluit - ging zich documenteren kroop zonder masker in de huid wie hij moest imiteren wekt overtuiging met zijn stem in zijn one man show sessie, raakt al spiegelend de kern van zuivere expressie…

zij waren spelers in dezelfde scene het spel kenden zij ondertussen wel alleen de intonatie en het stemgeluid verraadden deze avond de kwaliteit van hun huid hun blikken troffen niet elkaar daarvoor waren zij al veel te lang een paar de ogen bespeelden het publiek deelden met hen leed en lief maar toch met happy end het venijn…

ik heb je contouren zien bewegen in diffuse achtergrond je stem deelde muziek niet iets specifieks maar wel met leading beats toch trok de voorgrond jou met magische kracht je profileerde steeds meer de power die jij van nature in je had voor het voetlicht zo de zaal beheersen met ogen woord en hand stilte dwingen met een vocaal…

Het theater Daar waar zeggingskracht is Verbeelding Daar waar in neutraliteit De samenleving Een spiegel krijgt voorgehouden Zoals vanuit Onze oudste beschaving Is ontstaan De tragedie Was de eerste vorm Nog voor Christus Werd geboren Zijn al deze oude verhalen tot ons erfgoed Gaan behoren Het theater Waar de fantasie Rijkelijk…

Een sprookjesfiguur ben ik gestapt uit een verhaal Betovering is er in elk sprookje de rode draad Ik spreek een oosterse taal hul me in oosterse gewaden De zon is me meer lief dan regen parasol, m'n maat.…

Dat je door te dichten met liefde voor het levende vers in een stijlvolle vorm de gretige lezer wil verlichten, blijkt vaak een ritje op een hobbelpaard. Kraaiend op een draaiend podium wordt de wereld een film -- maar na drie rondjes schrik je: geen vader, moeder of oom die jouw pret als liefde ziet.…

ik zag je spelen jij had de lach van duizend minnestrelen in een lieflijke variant een stem met minstens drie octaven die jij heel frequent afwisselend op liet draven ogen die traag loken met tranen van kinderen te vinden op een zigeunerschilderij jouw onhandig bewegen bleek een zegen voor de act die jij van nature speelde…

mijn gedachten dwalen af terwijl wij wachten jij op een stoel en zonder tekst alleen je ogen spreken ik een blanco blad omdat woorden hun geboorte nog niet weten een kaal decor maar de reacties van jouw gezicht worden strak uitgelicht het openingsapplaus werpt meteen zijn schaduw op de eerste scene ik start mijn monoloog…

Ik ga dus niet naar dat poëtenfeest en zeker niet met jou; de drama Queen die drinkt en dan tekeer gaat als een beest. Ik ga dus niet naar dat poëtenfeest en by the way, ons huw’lijk is geweest, dat theatrale, ik hou het voor gezien. Ik ga dus niet naar dat poëtenfeest en zeker niet met jou; de drama Queen.…

al spitzen lopend sluip ik weg van het toneel en ontspring de dans…

King Lear De blauwe maan schijnt gensteringen in het bos door geen grens omlijnd spelen diertje en verlos Vuurvliegen trekken partners aan en eters van hun lillend vlees die zonder hen niet bestaan pseudofaag en vuurvliegmees In zweverig toverlicht vliegen witte duiven in de nacht motten onhoorbaar zacht raken, kussen…

Hij staat weer op de planken, die goeie ouwe Dorrestijn. Hij is daar treurig op zoek. Deze keer naar zijn einde. Of is het naar nieuwe zakken? Of zoekt hij naar een krans? Jij bent geen ouwe zak. Jij behoeft geen krans. Zelf ben jij ouwe wijn. Goeie, ouwe Dorrestijn!…

Van principes heeft hij altijd gehouden. Een blinkend vers voor Sint en Kerst, niet al te goedkoop doorlopend rijm, en als hij soms een woord niet wist, gooide hij alles om: verhoudingen moesten kloppen. In een gekke bui trakteerde hij zijn zoon op iets kolderieks bij de haard. Goed. Artikeltje hier, wedstrijdje daar, het leven kreeg voor…

het decor waarin wij spelen is van glas transparant als kristal maar ook het ondoorzichtige mat in lichteffecten breken we met tradities nemen eruditie op de hak natuurlijk moet het volkstheater zijn vol spiegelend sentiment met als finale een tikkeltje agressie van een keiharde hand zodat alles in de glasbak belandt…