natuurlijk huil ik om het gemis nu maar meer nog vloeien mijn tranen uit dankbare herinnering…

hoe dan ook.. staat ze me bij. Soms wanneer ik eindelijk slaap en zij over mijn dromen waakt, wanneer ik rücksichtslos de bodem raak van grauwe wanhoop en dure flessen kraak en eens te meer mijn dorst moet lessen.. kom binnen zegt ze, de schurftige honden zijn het hoekje om eet nu van mijn liefde uit zilveren schalen. Haar hals is warm…

jouw beeld is als een film die uit diepe dankbaarheid mij de ogen tranen doet die als een kus van jou op mijn lippen rusten…

verlangend kijk je uit naar zomaar deze dag waarop je flaneren kan op de wonderlijke ramblas waar veelkleurig als het leven legers van zonovergoten mensen langs standbeelden paraderen opgaand in struinende drukte van catalaans vurige ambiance zul jij je tijdloos gaan verliezen in machtig prachtig de schoonheid van stralend kleurrijk gaudi's…

de tranen die stromen als het verdriet niet stoppen wil drogen op mijn wangen waarna aan jou de herinnering ze wegveegt met een lach…

Het pad zal je volgen stappen zal je er zetten Maak korte metten met het vooroordeel sluit 't uit... De praatjes komen aangewaaid blijven hangen doen aan ieder tekort Want wij zijn kwetsbaar als halmen aan de waterkant Een rukwind en we liggen plat...... over het pad: platgetreden geplet door zovele voeten.…

ik heb haar ogen langzaam zien breken in het te lang verzwegen verdriet voelde haar handen liefdevol strelen wat niet meer was te helen zij spraken elkaar in een voor anderen niet te volgen verhaal volstonden met kijken door blikken van zeldzaam begrijpen de toon van hun muziek bleef zingen in de woorden van beiden zij…

we wolkten in eigen gedachten vulden de hemel met leven dachten elkaar op een bijzondere manier liefde en zorg te geven zeilden in wit langzaam verwaaiend een voorzichtige koers maar het blauw werd niet helder de zon bleef omfloerst daar spookten in donkere randjes de scherpe tandjes van onverwerkt verdriet in windstille woorden…

er is niets meer wat je nog langer hier houdt je deed me pijn wilde een vriend van mensen zijn beroemd en rijk worden van mijn kunsten mijn vuur heb jij gestolen in het nachtelijk uur waarin alleen de uil kon kijken toen de vogels lagen te slapen een zwaar vergrijp rijkdom en macht de verleidelijke rode steen afkomstig uit een barre rots…

plotseling huil ik om de zangvogel van zoëven die haar zoete deuntje zong hoor het bonzen van de gong eenzaamheid door schilderijen van verlorenheid en kijk omhoog kus de hand van de zon het licht van de kunstenaar ik geef er woorden aan…

alleen de merel in de boom voor het venster was aan het verschil der dagen niet voorbijgegaan en begon een lied te zingen onder de zon waar ook de paarden draafden alsof hij zelf de teugels in handen hield het zoete licht en het op hol geslagen hart bedaarde…

Verwarrend, denk ik toch. Goed of niet. Zwart of wit. Koud of warm. Haat of liefde maakt niet uit. Het is een opkomend besluit, dat rijpt in mijn geest. Misschien in mijn hart het meest. De opkomende zon, na een regenachtige dag, dat is wat ik hopen mag.…

ik ken ze de verhalen van Hans Joep en van Öczan over het haantje 't konijn en het lammetje uiteindelijk werden ze allemaal het haasje…

Ik kan niet naar haar foto kijken De pijn te fel, de schuld te groot Ze zei: ik ben gelukkig en ga mijn doel bereiken Zes dagen later was ze dood Haar stem was vol van grenzeloze blijheid Haar woorden in een zinnelijk liefkozen gesmoord Nu is het een gedachte die ik angstvallig mijd Door die dag, jouw dood, de grond in geboord Waarom, lieverd…

niet langer in staat te voelen hoe schoonheid groeit open bloeit met liefde stoeit dwing ik mij in het alleen zijn zonder herinneringen omvat de eenzaamheid die het sombere uitvergroot…

ze graaft door lagen behang verf en gips uit het plafond snijdt ze een halve maan een kijkdoos voor de heldere hemel sterren manen en planeten scheren langs elkaar heen in het grote universum waar kleurlawines uiteen spatten terwijl zij de oversteek maakt in een gammel linnen bootje naar het kleine universum waar niets…

het was voor het eerst dat ik een schaduw zag op je gezicht er donkerde iets op je huid waar de tijd nog geen vat op had gekregen jij die altijd voor alles en iedereen moeiteloos overeind was gebleven je ogen in tegenlicht ietwat geloken misten net dat alerte stukje ik alsof zij wisten dat de kleine lieve levenslijnen zich…

De buurman woont al jaren Met zijn oude vrouw in hetzelfde huis Wat zeur ik dan dat ik van het dak wil springen. Ze praten het broodnodige en kijken uit het raam Komt er nog leven naar hen toe? Als je ``het was goed`` mag zeggen kun je van mazzel spreken. Het komt voor dat mensen opeens Ontploffen met ziekte of worden Gedwarsboomd…

het vallen zit ons in het bloed of je nu loopt of fietst of klimt of klapt of zomaar lieft zo dikwijls ook al lijkt het goed ben je die je niet zijn wou verdrietige gevallen vrouw…

Onverdroten droeg je somberte als uitgangspunt, een gerieflijke jas voor een eeuwige herfst, een tuin vol bladeren, de kat wezenloos turend op het muurtje. Maar kom, laten we reizen naar Córdoba en vlinders vangen in de vallei van de Guadalquivir en drinken van de vino fino tot uiteindelijk alles gaat wankelen en de alcohol ons met haar…