Kind... ik wil oorlog uit je hand trekken,kom Kind.... kijk niet om het verleden vol vete,strijd Weet.... dat ik daaraan dagelijks lijd steken in m'n hoofd Weet... ze hebben -bij herhaling- de vrede beloofd Maar... voelden noch schuld over bom noch granaat over wonden noch dood Kind... ook in jou zit al oorlog want…

we komen in onze toekomst aan treden buiten oevers verkennen het land dat zich altijd in vlakte verschool dat zich binnendijks veilig waande voor de bocht in de rivier de stroming houdt voet bij stuk van hoog naar laag beneden wacht de zilte moederzee oneindig gestaag nu we de stal ruiken, horen we de branding ruisen we verlaten…

Denkend aan Holland zie ik trage stromen mensen op hun zoektocht over te magere grenzen gaan, gevlucht in schimmige dromen wat rest aan trots in beide handen en wat aan waardigheid overbleef steeds verder van hun horizon vandaan de luchten hangen er laag de zonnestralen worden langzaam in krijgswolken verwoord en belast, om in ander…

de tuin zo maagdelijk wit bedekt maakt dat ik zucht verlangen naar weer kind zijn kruipt omhoog via schuifpui naar buiten pak twee handen vol en gooi een sneeuwbal door de lucht…

ik mat mij een houding in de schemering van mijn schaduw om te kunnen blijven bestaan dus kom en vertel mij van leugens of zwijg mij door de stilte heen maar laat mij eindelijk weer mens zijn en ontdoe mij van deze waan…

De neus in vergeelde levensscripts, controle van boekenkaften vaak door anderen geschreven, scenario’s die misschien nooit echt hebben bestaan, ingekleurd door een onvervalst gevoel, niet gewaardeerd door de kleuren in hun onsterfelijke dynamiek waarin alle tinten inkt nog slecht willen drogen, verdriet en hoop als het wordt gedoogd…

ik zit in een donkere kamer hoor niks het was al een poosje verlaten totdat ik verscheen er lag stof op de meubels een boek stond er in de kast met vergeelde papieren waarin ik je las ik zag je handschrift op het kiekje van de stad je bent mooier dan het schilderij waar ik Delft zag…

Als je bang bent Wees dan bang Alsjeblieft en Vrees het heus Sta ook weer op Met heel je hart En leef de dagen Als geen ander Zwart en wit, Kleurig of humeurig Broos of hard Zonnig en nat Alsjeblieft, wees bang vrees goed voel hoe het hart klopt De eerste stap in nieuwe kracht…

Wij doen het niet in vijftig tinten onze kleurschakering is pastel, terwijl het gebrék aan macht opvallend overheersend is Wij voelen de in jaren slechts op basis van gelijkwaar- digheid ons ooit ingegoten met de paplepel vrijheid en gelijkheid, zeker in geest helaas moeten wij dit jaarlijks quoten ooit was, is en is geweest…

echo's van schreeuwende schorre stemmen ijlen na in de straten de fragiele vuist in samengebalde angst weet niet wat de andere doet neem het onbeschreven blad papier open de vuisten denk, fluister, schrijf, schrijf op een schone lei over jou en de anderen…

Toen zou zij een reis naar de zon niet om het één of het ander maar gewoon omdat zij het kon zij had zich vleugels aangemeten iedereen sprak tot haar dat zij het vooral zelf moest weten zij was eigenwijs en heeft de reis naar haar zon ondernomen niemand heeft ooit meer vernomen van het meisje met haar dromen.…

verover de leegte in een stenen woestenij treed buiten de gebaande paden van een bloeiende boomgaard poog te verdwijnen in het wiegende korenveld voer het scheermesdraad naar de bodem van je hart zie de wereld door een waas van tranen…

Zwarte Pieten, zijn allang geen slaven meer, als werknemers van Sinterklaas. Blanke slaven, die lang geleden sloofden, en nu machtige consumenten zijn. Maar opgefokte honden, in bezit van laffe meesters, lopen nog steeds geketend aan hun lijn. Beseffen wij mensen eigenlijk wel, waarom vrije wolven huilen?…

zo naakt als ik de afgelopen jaren mijn huid haren en geest maar nog het meest mijn leven ik had het bloot gegeven wanneer mij was gevraagd nu is het gestolen mijn schulp is geschonden en ik lik de wonden zonder dat ik weet…

er is een rivier blijven stromen en aftakkingen gaan hun eigen weg zij sijpelen langs verboden plaatsen waar ze niet horen te zijn krijgen eindelijk klein waar ze al jarenlang op jagen het geweten van dit water heeft blijkbaar geen grens kan zoiets gemakkelijk dragen…

Op een dag komt er een ommekeer die het hart opent als een roos. Dan zullen vrede en vrijheid werkelijkheid zijn. Terwijl velen zonder ellende en pijn door het leven kunnen gaan. En onderwijl staat men voor het recht van een menswaardig bestaan.…

zij zit daar maar stilletjes op de straat temidden van vogels die zij laat eten uit de holte van haar hand onverstoorbaar zijn zij samen het middelpunt dit kind en de vogels om hen heen de wereld gehaaste voetstappen Ieder voor zich god voor ons allen fietsen wachtende kinderen rondjes auto 's in wedloop op weg naar thuis…

het was de stilte van de nacht die jou aan het dansen bracht zo uit de hangmat die een siësta lang je chaosdromen netjes heeft geordend het rugzakje heeft geschoond van alles wat jij nog had meegenomen frank en vrij beweeg je op de wind vindt balans in de open hand van het universum met sterren in je ogen geef jij je volledig…

De reden, denk ik, dat M. Nostradamus de toekomst kristalhelder voor zich zag kan zijn vanwege 't vast herhaalgedrag van 't sprekend kuddedier: de Ignoramus De mens die door 't verleden wordt bezeten en steeds weer in dezelfde vallen trapt en dan met val en al weer verder stapt die hangt hij om zijn nek als een ereketen Wellicht is het niet…

Hoezo, werveling van lucht en vrees wanneer de rode adem daalt op het weke water en verre ogen haar bewonderen met lens en spleten licht zij is de dame die buitengaats kolvend haar jongen voedt met schuim van zee en overvloedig moed, ze is het vermogen van mijn drijvend ruim ' k zou in haar willen sterven, me verdrinken in haar nood,…