er slaapt een leugen in jouw hoofd hij laat zich niet tot waarheid wekken ik schud en roep word wakker nu kom spreek eens klare taal maar jij droomt verder en verwacht dat jouw verzinsel de eindstreep haalt…

Dan neemt de wind mij mee een storm wakkert aan in een onverschrokken snelheid zwevend over land en zee van blad op blad van mens op mens zo licht als een veer op een zonovergoten dag…

Het riet wuift... wuivend riet Je neemt het waar riet, dat wuift halmen taai.... Door een wind die,in de loop van dag aanwakkert tot windkracht-7 Het brengt leven.... over het water aan oever en wal Wij wandelen naar het later 'n schijnbaar niemendal De wind eerst tegen dan in de rug naar ons thuis, terug.…

Tijd leek even stil te staan in de veste Grave Bezet door de Fransen een legertje ingehuurd Op de veste geweren en kanonnen afgevuurd strijd met slechts verliezers Sinds jaar en dag is strijd hier gestaakt de veste Grave slechts decor voor hen die de klok hebben stilgezet de Franse Tijd hebben 'nagemaakt.'…

Renners struikelen Strijders falen Lopen tegen stenen muren Om het einde te halen Verliezers pruilen Onwetenden vallen Lijken bij het minste geringste tegen een muur op te knallen Alleen de ziende blinde Kijkt alles met een glimlach aan Zij weet hoe ze moet vallen En vooral hoe ze daarna verder moet gaan…

de doden praten niet ik wil ze zo graag horen en met ze lachen maar ze lachen niet terug ik hoor alleen de wind en het koren op het akker waarom zwijgen ze zo lang kan ik ze maar begrijpen moeten ze mijn problemen niet ik sta op de plek waar ze zijn vertel hun over mijn probleem maar ze zeggen niks terug ze hebben toch geen geheimen…

in het uitspansel vol vuren en zonnen springt de bevlogen zoon van een zonnegod de oogkassen versierd met schelpen van de hemelse hangbrug de tovenaar zonder vangnet vindt vaste grond na zijn vrije val geen dood te bezweren in deze krakend koude duizend-en-een-nacht…

De scheepjes liggen er eenzaam Geen tuigage verankerd nog aan winter Wie bemint er niet het varen spelevaren? De golfjes bijna tot bedaren alleen geluid van water,wind en rillend zeil.…

Kind... ik wil oorlog uit je hand trekken,kom Kind.... kijk niet om het verleden vol vete,strijd Weet.... dat ik daaraan dagelijks lijd steken in m'n hoofd Weet... ze hebben -bij herhaling- de vrede beloofd Maar... voelden noch schuld over bom noch granaat over wonden noch dood Kind... ook in jou zit al oorlog want…

we komen in onze toekomst aan treden buiten oevers verkennen het land dat zich altijd in vlakte verschool dat zich binnendijks veilig waande voor de bocht in de rivier de stroming houdt voet bij stuk van hoog naar laag beneden wacht de zilte moederzee oneindig gestaag nu we de stal ruiken, horen we de branding ruisen we verlaten…

Denkend aan Holland zie ik trage stromen mensen op hun zoektocht over te magere grenzen gaan, gevlucht in schimmige dromen wat rest aan trots in beide handen en wat aan waardigheid overbleef steeds verder van hun horizon vandaan de luchten hangen er laag de zonnestralen worden langzaam in krijgswolken verwoord en belast, om in ander…

de tuin zo maagdelijk wit bedekt maakt dat ik zucht verlangen naar weer kind zijn kruipt omhoog via schuifpui naar buiten pak twee handen vol en gooi een sneeuwbal door de lucht…

ik mat mij een houding in de schemering van mijn schaduw om te kunnen blijven bestaan dus kom en vertel mij van leugens of zwijg mij door de stilte heen maar laat mij eindelijk weer mens zijn en ontdoe mij van deze waan…

De neus in vergeelde levensscripts, controle van boekenkaften vaak door anderen geschreven, scenario’s die misschien nooit echt hebben bestaan, ingekleurd door een onvervalst gevoel, niet gewaardeerd door de kleuren in hun onsterfelijke dynamiek waarin alle tinten inkt nog slecht willen drogen, verdriet en hoop als het wordt gedoogd…

ik zit in een donkere kamer hoor niks het was al een poosje verlaten totdat ik verscheen er lag stof op de meubels een boek stond er in de kast met vergeelde papieren waarin ik je las ik zag je handschrift op het kiekje van de stad je bent mooier dan het schilderij waar ik Delft zag…

Als je bang bent Wees dan bang Alsjeblieft en Vrees het heus Sta ook weer op Met heel je hart En leef de dagen Als geen ander Zwart en wit, Kleurig of humeurig Broos of hard Zonnig en nat Alsjeblieft, wees bang vrees goed voel hoe het hart klopt De eerste stap in nieuwe kracht…

Wij doen het niet in vijftig tinten onze kleurschakering is pastel, terwijl het gebrék aan macht opvallend overheersend is Wij voelen de in jaren slechts op basis van gelijkwaar- digheid ons ooit ingegoten met de paplepel vrijheid en gelijkheid, zeker in geest helaas moeten wij dit jaarlijks quoten ooit was, is en is geweest…

echo's van schreeuwende schorre stemmen ijlen na in de straten de fragiele vuist in samengebalde angst weet niet wat de andere doet neem het onbeschreven blad papier open de vuisten denk, fluister, schrijf, schrijf op een schone lei over jou en de anderen…

Toen zou zij een reis naar de zon niet om het één of het ander maar gewoon omdat zij het kon zij had zich vleugels aangemeten iedereen sprak tot haar dat zij het vooral zelf moest weten zij was eigenwijs en heeft de reis naar haar zon ondernomen niemand heeft ooit meer vernomen van het meisje met haar dromen.…

verover de leegte in een stenen woestenij treed buiten de gebaande paden van een bloeiende boomgaard poog te verdwijnen in het wiegende korenveld voer het scheermesdraad naar de bodem van je hart zie de wereld door een waas van tranen…