Ze voelt zich in haar notendop Een koningin in een heelal Ze is bevrijd van gif en gal Niet langer meer een schouwspelpop En ze geniet vrijwel non-stop Ze houdt haar eigen boekenbal Ze vóelt zich in haar notendop Haar oude ik ging op de schop Verliet voorgoed zijn jammerdal Geraniums kocht ze vooral Rust, ruimte, vrede gaan voorop Ze voelt…

Dagelijks maakt ze zich op met rouge en mascara voor de schone schijn ouder worden wil ze natuurlijk ook niet haar ziel weerspiegeld de passie die ze jammer genoeg zelf niet ziet ze is lelijk bezig met mooi te zijn…

Schepen gaan voorbij aan je voorbij in de stroom Als in een droom nooit bewaarheid in de te korte tijd van leven Soms zijn de schepen geladen met klein geluk en blaast wind het lint op in je haar ik zie het ben gelukkig.…

Als een oude stad heb jij je ommuurd met bakstenen dubbeldik en nauwelijks poorten Je hebt geen ijlbodes te paard gestuurd Je hebt jezelf verschanst met wapentuig in allerlei soorten Het zwijgen heeft me het meest ontwapend Van inname.... heb ik tenslotte maar afgezien.....…

Zij ontvouwt het lichaam ware het een zonde alsof het naakt zijn pijn doet, zuiverheid ongenood als ultieme wonde uitvliegt, als een vlinder in een meisjeshand. De tijd verlegd contouren nergens zo gesloten door haar tepels ontsteld in de blouses van de gêne zich in de schaamte willen vluchten als een vlinder in een meisjeshand. De fruitmand…

Een dijk van een vrouw ben jij Geen zee gaat je te hoog Jij bent eb en vloed het 'Luctor en emergo'.…

de muur, steen voor steen verbrokkelt de gelaagdheid het kind bedolven het kind, gevoelloos versteend door de bescherming een vuist vol verdriet de vrouw, ontredderd verscheurt het kind van haar af door liefde gesterkt krachtig kwetsbaarheid moederlijk onvermogen innerlijke strijd duizend kussen diep volgt de vrouw haar levenspad…

Zitplaats heeft ze zich gevonden een tuin, een hof, ........met reden? Waarin ze neder zit achter glas waar ik haar-versteend- zie zitten, broos, breekbaar Herfst heeft haar tot op 'r huid ontkleed 't herfstblad is rond 'r lijf gevallen Was zij -voor de kunstenaar- meer dan een model een vrouw van lijf en leden?…

slechts een gekleurd dundoek verhult haar lange slanke lijf zonnestralen dringen door tot op haar huid blote voeten laten sporen na op het hete zand een huilend kindje sjokt moeizaam mee aan haar linkerhand op haar hoofd balanceert een waterkruik ze valt me op door haar fraaie ranke figuur donkerbruine ogen kijken me een secondelang aan…

Slechts haar silhouet maar hij dagdroomde de rest zo werd hij toch blij…

ik zag hun gezichtjes opgemaakt in verstilde jeugd ogen wijzer dan de lach die even teveel tanden gaf de dress is wijd in nonchalant sportief met hier en daar een gadget vergeet de dure pinnen niet zij stralen cool door gemaakt negeren bewegen surrealistisch in het knokig hoekige van deze tijd nog kapstokken zij wat hen wordt aangereikt…

Elise Spauwen ging als eerste stemmen ’t Was in de jaren twintig, vijftien mei Haar tijd als circuspaardje leek voorbij Wat restte waren voetangels en klemmen Dat geldt voor alle vrouwen tot op heden Naast suikerklontjes geeft een heer gemaal Zijn echtgenote met de zweep, in taal Die nog van doen heeft met een grijs verleden De vrouw, ze…

Van maneschijn is nog geen sprake we wandelen samen door een rozentuin de geur en kleur als wonderbaarlijk Hier neem je niet de benen noch de wijk Hier blijf je dralen dwalen door een hof Hof van Heden.…

We hebben alleen nog maar een fotootje van het autootje nog in zwart-wit Het was een autootje met pit maar pet:de koeling De zomerdag deed ons smelten de wind niet meer dan bries De rook uit de uitlaat van onze voorganger stinkend vies Plots begon ons autootje te roken kon voor noch achteruit Zelfs de slinger kon 'm…

ik zie ze lopen van 's morgens laat tot 's avonds vroeg zich voorttrekkend door de uitverkoop met tassen vol van " Nooit Genoeg "…

hoe doelloos mijn reiken was zag ik niet als kind er waren dagen dat ik had kunnen beseffen misschien was ik blind of dom waarom dan al die jaren nog proberen ik had toch moeten leren van vruchteloze momenten de pijn van het niet krijgen de kilte van het zwijgen maar nee ik waagde iedere dag opnieuw en de teleurstelling…

het jurkje waait wat op moedervlek siert haar linkerdijbeen opvallend fraaie, slanke, lange benen nog niet door de zon gekleurd groot contrast met de vuurrode nagels van de tenen staat stil om zich heen te kijken hand beschermend boven haar ogen haar blik zweeft over het strand zwaait opeens enthousiast en glimlachte even tegen mij daarna…

Huiver voor mijn schrijvend zwaard dat hier heerst met ijzeren wil. Nobel zwaait zij woorden op papier, snijdt de klanken uit uw ziel. Om in emoties rond te dwalen op zoek naar een moedig hart. Dat de queste kan verstaan en de stilte die hier viel.…

Ze sieren sieren het kale hout niet veel meer dan grillige staken winter met met z'n nurkse nukken .....overleefd Ze sieren de staken als bij 'n modepop .......oorhangers die Hazelaar heet hebben nog geen weet geen flauwe notie van de komst van voorjaar LENTE........…

Het is de kalmerende stem van zee die wij aanhoren Een stem die ons vrouwen doet bekoren Wij zwijgen soms stil voeren ons intiem gesprek Ons huilen weleens verloren in de bariton ...van vloed Waarin meer te horen dan spreken Voelt aan als tweede huid een mantel warme deken Aan zee waait bij tijd en wijle…