Geluk schijnt het einde van een dichter te zijn Dus ongeluk is een dichter z'n welzijn Ik wens mijzelf het slechtste toe en moge ik niet rein zijn Want ik vind dichten uitermate fijn…

ik schrik op de stilte laat zich even gelden dan ga ik over tot de orde van de nacht in de verte rijden treinen en ook de snelweg keert terug in mijn oren ach ja de stilte ik zou er soms bang van worden…

Ach was er nog wat stilte over van voor de tijd van nooit meer stil waarin je altijd zocht naar harder, sneller maar er toch ruimte was voor het ontbreken van ieder geluid nu vermijd je sneller juist het harde maar de rust van de stilte is voorgoed verdrongen door permanent gesuis…

De voordeuren van de huizen in mijn vertrouwde straat zijn allemaal vervangen de nieuwe sluiten beter naar men zegt, de oude waren scheef gaan hangen eenentachtig nieuwe deuren zijn bij de fabriek besteld men heeft de maten en de kleuren keurig doorgebeld ze sluiten dus, maar passen niet ik zie de huizen treurig kijken en proberen…

Op die zonovergoten dagen,…

Je roept me bij mijn naam ik hang mijn haren uit en wacht het daglicht klimt ergens speelt een pad voor prins ik hoor het aan zijn kwaken weer een spinnewiel te gaan voor een dag vol goud vrouw Holle lacht ze droogt de schone was strijkt strakke plooien in tijd maar alleen het daglicht weet dat ik geen Repelsteeltje heet…

Oude mensen zijn als kerken zij verdienen een naam die bij hen past: naast mij woont een kathedraal die zich hoog houdt met vele anderen als het zo door gaat stromen zij leeg door mindere zorg…

Nee, zegt mijn gevoel ja zegt mijn verstand snap je wat ik bedoel wat is er aan de hand? Nee zeg ik met harde stem ja, fluister ik heel zacht ’t is alsof ik mezelf niet ben in ’t donker van de nacht Ga ik dan toch overstag zacht of hard, ’t maakt niet uit ’s nachts is alles zwaarder zodra ’t licht wordt, gaan de gedachten uit!…

tijd verstrijkt de leegte in het ongewisse van mijn dromen ze voert me mee met het verlangen mijn plek te vinden als ik om me heen kijk zie ik mezelf tussen al die handen een knipoog is genoeg…

Regen en wind geselen de ruiten het is een explosie van frustraties het klein zijn uitgemorst zoveel jaren voorbij gedreven door uitroeptekens mijn blik kijkt voor wat er komen gaat het onbekende trekt aan alles lijkt uit mijn lichaam verdreven zelfs de wind spreekt zijn eigen taal ik blijf mij er tegen verzetten net zolang totdat…

soms klopt de gelaagdheid van mijn lichaam niet het schuurt dan knarst en jammert vraagt om rust zelfs mijn hoofd lijkt omgekeerd op mijn romp te protesteren ik zit dan stil tot ik in één vloei…

)))))))))))(((((((((((((((( Het ruist, suist of piept maar het komt niet van buiten binnen nooit meer stil…

Rode zon mazelt lichtflitsend door het gebladerte kreunend door de bovenwind leunend op jeugdige muziek zwoel gekruide lucht trillende neusvleugels verdwazing alom synoniem aan de geur zweet parelt in het schemerlicht jij niet schuldig aan mijn belgedrag vlijt de hoorn tussen je dijen klaarkomend op het spreekgedeelte mij de gehoorde…

Laat mij haastig gaan door velden en beemden schrijden door het schone vlakke land aan zee genieten van dier en boom en grazend vee van lucht en wolken wil ik niet vervreemden vogels wil ik door het luchtruim zien zweven sierlijk rank en slank door het azuren blauw vanaf velden nog glanzend van ochtenddauw dan ziet men weer een wereld vol…

Soms is het zo moeilijk emoties te uiten dat 't beter is, ogen en oren te sluiten vooraleer je mensen kwetst.…

Ieder is er goedlachs en niemand is er arm. Het is er prettig warm. Het regent alleen ´s nachts.…

licht, zo licht dat zomerlicht een onbekommerd zweven alsof het morgen net zo licht zal zijn de zomerzon de glans bewaart terwijl de zwaarte achter elke schaduw loert licht, zo licht dat zomerlicht voorlopig vooralsnog…

Maar: ze is helemaal niet zo groot, als dat ze eruit ziet, is nietig en klein, stelt niks voor maar wenste oh ja wenste uit het diepste van haar hart, dat het anders zou zijn, want wat is ze: nietig en klein!…

De rust is wedergekeerd en geluiden klinken zacht aan de oever van een strakgetrokken spiegelend meer. Voelbaar, bijna aanraakbaar, is de zuigende kracht van een door loomheid bezwangerde atmosfeer. De oever is het hemelse Kanaän, een maaltijd van brood met wijn. Een plek om heen te gaan, een plek om te willen zijn.…

Altijd zal ik voor je zorgen, altijd zal ik er voor je zijn, altijd, echt waar, kun je op me rekenen en dat laatste, is wel zo verdomde fijn, want je moet op mensen kunnen rekenen, je moet weten dat ze er zijn, je moet kunnen leunen op die schouder, een traantje pinken, bij een glaasje wijn, want altijd zal ik voor je zorgen:…