gisteren liet me lopen de avond en de nacht vliegen voorbij de dageraad doet me hopen morgen wacht op mij de dag kleurt van lichtgrijs naar hemelsblauw de dauwdruppels glinsteren van geluk door de ochtendzon op de bladeren,bloemen en planten en ik weet me van de weeromstuit niet zo gauw te genieten van deze levensbron het is een waar genot…

Oneindig stil, zo verstild, als ik het wil, die stilte spreekt in alle talen, als gespannen snaren, resoneren stiltes over evenaren, als de zwarte tovenaars preken, ontlokken onhoorbare klanken uit de windgitaren, om daarna te zwijgen, dan is het werkelijk doodstil, alleen het hijgen van het verschroeide gras op dichters graven…

Geen groter schrik dan bespied gewaand, geritsel van kleine mensen, die ruimte zoekend als druppels water, hunkerend om hun transparantie niet te missen om uit het stroomverval van het leven te geraken, om in een ogenblik een verloren liefdete achterhalen, gewonnen in een tijd die je werd geschonken, op een andere mannier beklonken,…

ik zal je nooit zien als je bent wereld je bent een vreemde die haast alles heeft prijsgegeven mooie draaiende bol draaiende, draaiende als nooit tevoren en ik ben een grinnikend paard enigszins gestoord, verstoord geraakt de lichtgevende bol maakt me dol maar ook het donker, ik sta hier vreemd voor je shag-rokend…

De ramen spatten eenzaamheid spiegelen de dood als vanzelfsprekend en zaaien vergif over het ongewenste groen zodat het leven de kans krijgt om weer als maagd te worden herkend maar niet wanneer kleuters hun verleden boetseren in een ongewenste infrastructuur zodat hun jonge leven te vroeg zal worden gerijpt tot het moment dat de herfst…

logische stap is de volgende zin waar je telkens weer op- nieuw aan begint al gaat het niet zoals je wilt, je zet toch door terwijl de wereld... ook al draait de wereld gek, wordt er weer en pion van het bord geveegd, komen ridders om in de vuurlinie, vallen de torens om en raken koningen zwaar in de problemen, je wil…

Wat jij zegt, wat ik zeg en jij en jij en jij het heeft er grondig lak aan alles komt op hetzelfde neer alleen lijkt het allemaal zo verdraaid want uiteindelijk draait de steen rond in een paar onderzoekende handen Het schemert altijd aan de onderkant Al het kostbare bevindt zich luchtig en ongrijpbaar tussen de zuilengalerijen van generaties…

De wereld wachtte; liep achter de feiten aan, overwoekerd door bijgeluiden. Haar noodkreet kaatste tegen de wanden; het einde van een tijdperk inluidend. Uitgeblust, steeds wankeler wordend, was zij onbetwistbaar te moe; haar bestaan was ernstig aangetast. Om de dingen anders te doen, moest zij in ballingschap; versmelten met de oneindig…

langs de rand van het park schijnt de zon, gebroken door takken, schitterend de nevel zilveren snelwegen tussen de bomen, waar elfen dansen in het ochtendlicht en kleine wezens met puntmutsjes wroeten in de aarde op weg naar mijn werk fiets ik door een sprookje zijdelings zie ik stuurse auto's, koninkrijken zonder doel…

dorst kleeft aan kuiten waar bloed gezogen wordt het vergezicht ontbeent rook kringelt uit rieten hoeden ritme stampt stam op steen zinderzweet hangt boven aarde waar donkere silhouetten met de zon ondergaan…

Hij de reus ligt zich in mega zonnen te warmen Mijmerend hoe het die blauwe wereld verder zal vergaan Pijnlijk denkt hij aan milieu, oorlogen,het hongeren der armen Is het nog wel te redden zou hij het maar niet laten gaan Kon hij alles maar in die wereld herstellen Die schitterende wereld waar eens alles bloeide Moest hij het hen nu nog duidelijker…

Genoeg geschreven sonnetten over een treurig bestaan, genoeg van de in het stof gebeten strofen, er is méér voor keizers boeg. Om de poëzie te herbeleven, dien ik naar een andere maat te streven, verder dan de hemel op aarde te geloven, het is te vroeg om de lekkende aarde te doven, en te vertrekken op de vilten zolen van de nachtelijke…

zwarte aarde onder mijn nagels van het wroeten in de grond tuinieren zou gelukkig maken dus steek ik het onkruid uit en tracht er vrolijk bij te fluiten maar nog danst mijn deuntje niet wortels wieden in de rijke klei bevestigt wat mij steeds verdriet dat het spruitje aan de onderkant opgroeit met een schoffelangst…

loop je mee naar het einde van de dag, samen kunnen we een stukje optrekken van het gordijn dat ons omgeeft het witte laken dat het daglicht smoort en 's avonds kunnen we als herders waken de kudde wolken als zwarte schapen die opgestegen zijn vanaf de grond achter het hek en liggen en waken en liggen en dromen en kijken naar de maan die traag…

De dag is voorbij, de avond begint, een schemering valt over straten en pleinen. Ergens hoor je nog een kind, dat niet naar binnen wil, wat dreinen. Wat hondengeblaf en kattengemiauw, de dag is af, de avond grauw. Maan en sterren geven licht vanuit een dronkere lucht, geven nog wat zicht aan mensen op de vlucht, die bang zijn voor de donkere…

mijn geboorteplaats is overladen door plekken die mij ontnomen zijn eens werden ze door dromen beschut alleen mijn benen kunnen mij nog vertellen wat mij ontlopen is als wandelaar puf ik…….. zoals ik door het bukken van mijn hoofd aan de regen denk te ontkomen, zal ik vergeten wat mij is ontfutselt…

Waar lentezon, in zomerse warmte geladen zorgt voor liedjes, fluitend over de paden waar mannen, soms hun plicht verzaken en mussen zwijgen op de zolderdaken ontwaakt de stad in tussenpozen voor hen, die slechts de droom verkiezen tot nieuwe wegen, andere plichten desnoods het schrijven, over verliezen waar menigeen, hen op komt zoeken…

Je krijgt je leven maar een keer Daarna moet je het ermee doen Met die ene keer Niet meer. Gooi je het te grabbel, is het voorbij Over en uit Een herstart kost moeite en energie Om er bovenop te krabbelen nog meer. Want dat leven, wat je maar een keer krijgt Voorziet niet in een herkansing. Dat leven, krijg je maar een…

Op zoek naar een glimlach, een vriendelijke blik, de oppervlakte doorgeprikt. Ontwapening de wereld is mijn deelgenoot, geen vluchtig vertier, maar een eeuwige kompaan, mijn mentor en minnares, stressvol en ontspannend. Mijn podium…

Soms voel ik mij een lenteblad, dat zich brutaal laat beschijnen, vroegtijdig, een pionier of een verkenner, kwetsbaar, dat wel. Een nachtvorst of een forse windvlaag, abrupt een einde. Toch ben ik sterk, trotseer de wereld, en laat de wind mij zacht bespelen, zuig de regen gulzig op, verrukt over mijn jonge leven. Reikhalzend naar een…