We gaan onder in een kom weerspiegelt water trekt de bol aan weerszijden: dag en nacht tossen erom. We liggen tussen twee zijden drinken van de uren die we hebben, proeven van pril geluk, proosten om dan van de rand te glijden. We knipperen zwart wit en rijden naar de ondergaande zon. We dansen in het licht, draaien en nippen uit onze…

In het voorbijgaan de lakens rechttrekken, eten. De trap aflopen, en passant de tong uitsteken tegen een beeld dat nog ongebakken op tafel staat. Groente zaaien, een kind verwekken, en passant de braam opbinden en vertrekken. In het voorbijgaan Je uitrekken. Voor de spiegel je borsten betasten op harde plekken. Herinneringen tot leven wekken…

zo nu en dan een glimp zien van hoe leven oorspronkelijk bedoeld is een flits in een toekomst van samenleven in vertrouwen delen in gerechtigheid ---------------------------------------------------- uitde gedichtenbundel "tot leven geroepen" uitgave in eigen beheer www.aukjewijmagedichten.nl…

Voel de aarde, woel de aarde ruik de aarde om je heen zoen de aarde, zoek de aarde Maak je met de aarde één. Aai de aarde, zaai de aarde Maai de aarde, één groot feest Wroet de aarde, voed de aarde Vang de aarde in je geest. Leef de aarde, geef de aarde Zie de aarde: rood, bruin, zwart Schep de aarde, schenk de aarde Sluit de aarde in…

Het is lente aan het worden, straks ga ik in de tuin het onkruid wieden tussen de rozen, de papavers, de primula’s. Dan komt die steek van pijn: er is veel meer te wieden waar ik niet bij kan, aan mijn binnenkant. Wanhoop slaat mijn handen voor mijn ogen als ik bedenk: wie in de grootstad, in de wereld, extirpeert het onkruid mens.…

Ik haal water, ja water voor het vee uit de put die langzaam dieper wordt De rivier is droog het gras verdort maar de bron gaat stukken langer mee Ik haal water, ja water voor het wassen. In een kruik draag ik het op mijn hoofd als die valt heb ik voor niks gesloofd dus ik moet er heel zuinig op passen. Uit de put klinken echo`s van mijn…

in de stroom des tijds veelvuldig demonstreren, oefenen en gebed heeft de wereld moeten ervaren ondanks welgemeend koesteren aangewakkerd door bevlogen zielen met woorden zonder zelfzucht zonder haat om het hardst geroepen dat de vijand zich niet zal overgeven voordat hij is losgemaakt.…

je raakt terwijl ik door de branding stap jouw voeten in de oceaan zijn slechts een zee met golven en wat wittend schuim van mij vandaan lange benen stappen trots door zand en op de rots je blik voorbij de horizon treft mij in ondergaande zon gedachten dansen rood geboren uit dezelfde schoot je beeld wordt zichtbaar in de schemering…

ik weet mijn ogen maar ben blind van zien ik kijk wil graag geloven maar mijn achterdocht is twijfel echoot steeds misschien ik lees je zinnen-beeld en samen paradijzen we de wereld als de tijd zich weer verveelt in het dichten van de gaten nu de zonde niet meer speelt toen jij mijn Eva werd zag ik opnieuw de slang ze ontkronkelde…

Zij werd gehandicapt geboren in het verre land Afghanistan haar armen reiken veel te klein en beide krom vervormde benen bleken geheel verlamd te zijn Haar ogen staren meestal dof naar lege schellen in de ruiten maar als ze vogels zingen hoort trekt zij zich op d’r handjes voort worstelt langzaam aan naar buiten en zoekt een weg door drekkig…

De glans van mijn pijn bederft de eetwaar En de hoop die spartelt in het achterhuis De opstand is te vroeg uitgebroken De meineed nog te vers en onversneden De schildwachten steken de rivier over Het hout is droog, de takken scherp De rovers weigeren zich over te geven Uit hun handen valt een lege vaas Het was midden november en het water…

Zo diep schaamteloos draagt het immer ruisende rivierwater het vernederde afval langs mijn vergulde voeten ik waad door vocht van diep verdriet en timmer met gebalde vuist de luiken toe van de vazal die schimpend weigert het verre wezen te ontmoeten. Zijn drek is de luxe van stranden van ver weg waar de rimpelloze zee zich mengt…

‘ik ben niet bang voor al die negers’ klinkt er uit jouw blanke mond maar zonder aanwijsbare reden zet jij geen voet op ‘negergrond’ oordeelt zonder een geweten over iets wat je niet kent na al die jaren hier te wonen weet je nog niet waar je bent het is een toegevoegde waarde en een groot gemis voor jou misschien dat je nooit het hele…

keer je rug niet toe wend je blik niet af laat de beelden werken het zal je wellicht sterken in de overtuiging dat goed en slecht bestaat en het respect voor leven vernietigd wordt door haat…

Haar hand smoort droge snikken in smeken strekt de arm zich uit kreten sterven zonder geluid in de wanhoop van haar blikken Knikkend zoeken de knieën grond het lichaam buigt voor het geweld moe van het strijden en geveld door 'n schrijnende diepe wond Verzwakte handen weggekwijnd vangen nog even 't vol gewicht voordat ze in d'r neergang…

Voedt mij met uw ochtenddauw verdrijf uit haat de kille kou om uit liefde de tocht te dichten meer en meer naar groeien richten dan blijf ik u graag natuurgetrouw Neem de flarden nevel mee kleur een wereldbloemenzee om met kracht te stromen door levenssterke dromen dan zing ik u toe voor twee…

we kropen in elkaar het hoge duin, de zon een zwarte bui verdronken in de geur van hennahaar onder het hemeldak een bank met uitzicht op de rand van regen, de zee blauwt branding aan de koele kant we liepen onze jaren terug terwijl konijnen speelden de duinen zich verveelden en vluchtten voor de wind de zee kwam verder met een…

de zon biedt mij de wereld aan vorm in alle kleuren ze leert lopen laat me gaan gebruik daarvoor ook 's nachts de maan ze aardt me op mijn rug buien klaren over gegoten en gestort in linten die zijn te berijden zoals ze stralend in me port de snelweg rijdt al vlot voorbij in auto's die zich sturen mensen turen vreemd naar…

als de morgen huilt een traan laat om de wereld zijn ogen openslaat gadeslaat neerslaat op het verborgene in de dag wat zichzelf zo duidelijk laat zien als de morgen huilt om de wereld de dag vol zelf vertrouwen is om de avond die gaat vallen wetende dat de nacht zal volgen dat alles weer goed zal komen totdat…

Het gehemelte droog En nat de grond Om de dorst te lessen Nam ik het in mijn mond Het schuurde mijn tong En knoopte mijn maag Maar het leven gaat door Tenminste vandaag Een schietgebed naar god Voor een kelkje wijn En een droge korst Zou ook welkom zijn Dus les me de honger En stil me de dorst Anders zal me dit leven Niet meer waard…