basalt keert oceanen water schuimt zijn woede weg hangt zwart zijn tranen aan in springtij dat in manenvloed het water jaagt op land het strand ontdaan van zand toont zijn verdriet aan woeste golven die hun weg nog ongestort vervolgen van de branding tot de horizon witte kammen deinen en verdwijnen als zij omslaan…

Gegeven de wetten die schromelijk nageleefd gooit karakterologisch socialisme de bijl er bij neer, de staat in een staat verlegt nieuwe kansen nagestreefd, het middel op meer plaatsen in gebruik en, de rode marxist in verweer.…

bleke bekken galmen hun onnozelheid in kaalslag door de dikke vachten groen staat verderop te wachten en de herder punt zijn staf met steen totdat het dwars geluid zich weer laat horen de kudde wordt dan een de geest gaat jagen op de prooi, het anderszijn wordt in het nauw gedreven honden leiden het venijn hoeven trappen alles…

Zilveren slierten sieren het land, in de vroegte van een nieuwe ochtend. Zachte voetstappen in het mulle zand, vergezellen me op mijn vele tochten. Sluimerend ontwaken de eerste fluiters, en hun liederen klinken langs de heuvel. In de verte ontwaar ik enkele ruiters, en boerenvrouwen in minzaam gekeuvel. Hier klopt het hart van slapend Vlaanderen…

Zand is een bed, korrel na korrel, het zacht van haar neus wordt doof, gehoorzaam is het lijf, de ledematen. Schaduw zamelt plooien, ze is van kop tot teen bevriend. Er is niet veel. En alles moet nog, ze moet nog worden toegedekt, van schoonheid nog, de vrouw nog uitgevonden. Ze ligt te wachten dat het overgaat en dat een huis rond haar ontstaat…

Een stil, verlaten plein in morgenlicht gehuld. Een nieuwe zon verdrijft Langzaam een sluier die Door de kilte des nachts Als deken was gelegd Over oude stenen. Ergens in de verte Klinken zachte tonen. De stad, diep verzonken In een slaap, wordt wakker op golven van muziek. Een oude man, een fluit, een melodie die danst. De dag zal…

Bedank ik de dader die mij wil volgen. Vraag ik het onheil wat ik ik wil geloven. Sta ik op het kruispunt van de waarheid dan zie ik de toekomst die nergens op wil lijken en is mijn geluk elke dag waarin ik naar mijn eigen dagdromen mag kijken.…

Zorgeloos dut ik langzaam in In m'n linkerhand een fles zure wijn Dronken, met een straaltje spuug op m'n kin M'n walmende adem stinkt naar azijn Met m'n hoofd op een steen Onder een brug aan het Louvre Bloedend het hoofd, opengehaald het been Doch vrolijk klinkt mijn ouvre Het zwerversbestaan zit in m'n bloed Ik zweet m'n vuile…

Het water van de wensen is geduldig. Iedereen wacht geduldig. Want deze nacht is geduldig in de momenten die ons brengen waar we niets meer zien en alles geloven.…

Zestien beeldjes van hetzelfde formaat waarvan er twee mij hebben geraakt. Op één ervan een uitgehongerde Afrikaan direct ernaast een lustobject met een banaan. Twee werelden ver uit elkaar: De één gaat dood, de ander komt klaar. Om toch hier niet te lang bij stil te staan wil ik nog twee beeldjes verder gaan: Een dirigent zwaait met zijn stokje…

Jy maak toe weer so. Nog ’n kindergraf in Alberton. Ek sien hoe kinders jou snuif van Kaapstad tot Meyerton. Ek sien hoe jy, doodsengel, bloed aan kosyne vryf, geen stand ontsien, kinders selfmoord, aan ’n tou verstrengel. Jy, magtige dwelm, onder dwelms, maak dit so bitter moeilik om uit te wys, te snuffel, al die skelms…

So werk hul nagte deur die dokters van weleer. Probeer red elk bebloede diamant deur loopgrawe, deur brand in enige oorloggeteisterde vaderland.…

Gestoord geraakt van al dit leven wil ik vertrekken van dit land geweld, oorlog en misbruik heeft mij reeds aangerand Verloren geraakt in dit bestaan stilzwijgend in de ban Ga ik weg en ik vertrek Zodra ik weet waar heen ik kan Vrijheid kan niet worden verkregen geen land is nog paraat zonder zich te laten verleiden tot het plegen van…

Weetje wat een Rotterdammer het mooist van Amsterdam vindt? Dat is de laatste trein naar Rotterdam dat weet toch elluk kind Hij vindt Amsterdam wel aardig maar doet een dubbele moord Voor zijn Mast, zijn skyline en voor Feyenoord En zelfs na tegenslagen die geen ander kan verdragen Steekt weer vol vertrouwen, de handen uit de mouwen En dan gaat…

Luid lachend springt mijn zoon in de golven, z'n lange lichaam onder zout water bedolven. Het kan hem niet schelen, hij heeft plezier, het leven is goed, het leven is prettig hier. Maar in Sarajevo wordt nog steeds gemoord, in Sarajevo kan men alleen nog maar haten. De stem van het geluk wordt niet gehoord, wel het marcheren van de vijand,…