Met lijdzame dorst schudt en spreidt hij het hooi op de zonnige helling vol geelgroene stoppels blikt somtijds naar die vertrouwde sneeuwtop hem het verste wat is zijn bronzen gelaatsplooien bergen de bescheiden bloei uit onweerstaanbare kracht van kleine rotsvaste stee bemoedigd door verdwaalde vleugjes altijd zoekende zeewind.…

Ze schommelde heen en weer in de oude schommelstoel…heen en weer. De hond lag naast haar. ze had haar winkeltje gesloten en keek over het meer. De kleine drijvende huisjes leken op eilandjes ieder met zijn eigen kleur. De mooie jonge vrouw glimlachte om haar gedachten…een van de huurders riep over het water naar haar…ze liet hem wachten.…

Gelukkig diegene die bedaren, als oude schors van bomen wordt geraakt, waarmee echo’s smoren in hun medeklinkers, gloort de kruisgang van de wind. Nu in ouderdom genieten wat glans gaf aan de jeugd, een rinse smaak van de komende tijd, regen kleurt zich in de geur van krijt. In gelukzaligheid te dromen in een zetel van gedane arbeid…

Als de wekker de dag openscheurt rugpijn en vermoeidheid ontwaken en ik mij onder de haperende douche afdoende verbrand heb schiet ik in mijn gewoontekleren stommel woest en wakker de trap af veeg met mijn arm de vaat opzij kauw vastberaden het oude brood drink mijn Senseo en denk aan koffie verheugd visualiseer ik de tredmolen ik harnas…

Chaos in mijn hoofd Mijn gevoel totaal verdoofd Moe en afgebrand Alles lijkt op drijfzand Hoe heeft het zo ver kunnen komen Waardoor is mijn energie zo afgenomen Werken was mijn lust en mijn leven Maar heb me daaraan nu totaal leeg gegeven…

Hoe dierbaar was de schaduw van de rode jasmijn waaronder hij klaagde dat zij te hard op zijn mond zoende en vervolgens wapperde met zijn hand. Dit beeld was vaag zichtbaar door het zijvenster en iedereen lachte rudimentair in levendig besef van rode konen vol tevredenheid. Kinderen holden om de boom huppelden over de groene bleek zigzagzingend…

Zij zitten getweeën in stukken. Een blad valt. De clou is, met een lange pauze, verloren tussen wees en een moeders groet. Werelds; als een lang verwacht rapport dat deuren opent. Tijd om uit te prikken, maar de gong verdringt de kinderen van graan, als de zon, wat lacherig, aankondigt dat het tijd is om dag te zeggen.…

In deze woeste wind wordt de afgelegde afstand gemeten van golf tot golf. Het water bestuift de boeg keert tot zijn oorsprong weer, duizenden fijne druppels achterlatend op het raam vaart de stuurman even blind; dan gekomen bij het grote schip, schuurt langs het staal de ladder langszij in de luwte, behendig beklommen door de loods. De betonning…

geschubde visserskoppen turen betraand door de wind aan flarden gescheurde mistnevels op zoek naar de beste nieuwe haring na een volle vangst van vette maatjes gaat de koers weer huiswaarts en komt de zee weer tot bedaring…

Nooit zou hij het zeggen aan zijn leuke ruwe maten - dat bij elke streek van zijn ingedoopte witte kwast, dat bij elke kier die hij bedekken zou, nee hard en grondig gronden moest, hij ineenkromp onder eigen handen die naast het witten leed verspreidden zonder dat hij ’t koos. Hard zijn eist een hoge tol die hij moest betalen om…

Koning van het woud Een vacature op een website Tussen banners te lezen. Zonder wroeging, Of slag en stoot, Heeft hij zijn brief ingezonden: Werkervaring – Tarzan of the jungle.…

ik ben maar bij het crematorium gaan werken dat staat tussen een stel bladerloze berken grond-, water- en luchtvervuiling gaan maar door ja, ik heb een baan met toekomst want het crematorium brandt wel door…

De deken vertelt een verhaal als je luistert hoor je waar het om gaat, de lapjes vormen een geheel samengevoegd door zoveel handen. Kleurrijk ligt zij te pronken, teveel namen kleven aan haar, teveel vingers om op te noemen, de deken vertelt een verhaal zij die dit begrijpen, horen waar het over gaat. De lapjesdeken, waaraan met…

De brug is in groot onderhoud, bewoners van de overkant zijn lichtelijk benauwd, stel dat je er onvoorzien gebruik van maken moet, is de brug dan te ver?…

omdat roerloos leven beslist geen vaststaand gegeven is kan ik vrijelijk laveren op de baren in een ruwe zee hoewel getijden slaafs verkeren met de verdraaid gedistingeerde volkomen kaal geblazen maan ben als de dood voor lieverlee dus als miljarden sterren morgen of een dag of week erna ook maar even gunstig staan ervaar ik ongeremd…

Men vraagt steeds om een C.V Nou zit ik daar niet echt mee Maar grappig zou het zijn Om puur en alleen voor de gein Een CV te sturen die wel zo gewoon is Dat men de wenkbrauwen zou fronsen Zo gewoon, zo simpel en zo fris Dat een CV nog niet eerder zo gegeven is Verwondert me in hoge mate. Vandaar dat ik het er niet bij wilde laten En een CV…

ik ben zoals ik ben intussen ken ik de kronkels in de paden van mijn geest elke zijstraat afgeweest eronderdoor eroverheen gelopen wegen maar met waarden meten is het niet gedaan waarvan wil ik bestaan kom mijzelf bij ontij tegen griploos wadend in het waterland ** waar is nog schapendroogte wat houdt er deze tijden stand…

als de morgen ontwaakt nadat mijn ogen rust vonden in de eeuwige nacht die, indien ongestoord, een flits is van twee tellen of een fractie tussen een trage inslaapouverture en een vermoeiende finale welke laatste op weerstand lijkt om resterende hoop bij elkaar te rapen die door dromen is platgewalst en pas na het ochtendgebed van…

In 't oude blok met blinkende gewichten, de stille glorie van de blanke schaal, heeft 's avonds in de aarzelend-verlichte winkel, de zon haar kleinste filiaal. Onder de toonbank houdt de la verborgen een dorps-historie, die geen derde ziet: de trots, de deugd, de neergang en de zorgen, in briefjes-van-de-week, betaald of niet. De winkelierster…

Regen, kou en duisternis Een enkel licht, een ritseling Voorzichtig fluiten van een vogel toch is er stilte Betonnen warmte, gemetselde geborgenheid krioel geleid, in goede banen De ander als gezelligheid een groet of glimlach, vluchtig. Zovelen bij elkaar gepropt, een concentratie van talenten zoveel dat je wordt opgeslokt Het hoofd…