Sinds die dag sta ik oude doorgestreepte tijger in een jong lichaam in een ander licht dat mij ontkleedt, onverbiddelijk de veters van mijn zekerheden losmaakt mijn gewoontes en dromen losknoopt mijn ogen open kust voor de schoonheid van de afgrond en met zachte hand mijn onsterfelijkheid uittrekt De afgrond is geen afgrond…

'Waar ga je heen, of weet je dat niet? En bevalt het leven dat je ziet? zoals het is, vandaag mijn eigen leven van vandaag zachtjes zingend op weg naar het volgende kruispunt in het park wetend waarheen ik ga linksom of rechtsom altijd terug naar vrienden met wie ik gelukkig ben Ook als ik niet meedoe met de buren, heel Brussel…

Naast het bed staat een tuil bosanemonen als een wit-roze heuveltje te geuren. De zieke man kijkt ernaar, wil niet treuren om zijn komend einde, blijft vreugde tonen. De jonge, kort levende kronen mogen bij het kommervolle gebeuren dagen lang de zorgkamer opbeuren; hierbinnen zal steeds genotskunst tronen. De lijder aanvaardt het nabije…

Soms wil je het verdriet vergeten, blijkt het verleden waardevoller dan gedacht. Wil je de harde realiteit niet weten, is de toekomst onzekerder dan verwacht. Het heden is het meeste waard, de warmte om je heen. Herinneringen die je nu vergaart, je maakt ze niet alleen. Bekend zijn de bomen van het leven, onzeker de paden van het bos.…

vóóruit roei ik harder en harder wind van alle kanten in golvend water om achter te laten vóóruit cross ik sneller en sneller tegen de wind door opgewaaid zand om los te laten vóóruit fiets ik harder en sneller wind mee over geplaveide stenen om door te gaan voorbij gisteren op weg naar morgen bewegen in het nu van eigen…

Liefde, passie, als vuurwerk met veel kruit Een prachtige, mooie, ontklede vrouw De Eva der Eva's waarop ik bouw Geen enkele willekeur waarop ik stuit Ondanks een ziekte dansen wij verheven Daar wij te vroeg het leven moeten geven…

even wrijf ik over mijn gulzige toetsen wijl het slijm zich opdrijft naar boven wachtend op de aandrang tot kotsen mijn ruimte telt hoge zomerse graden waarin ik aangedreven word om ook in de winterdag in mijn eigen luiheid te baden in zekere zin kom ik tot niets al wat langer bekend bij mijn batterij ik bedoel hier die van de geruisloze fiets…

het weten van de dingen die ik ben vergeten die ik deed zoals ik was ben ik gebleven op de brug van toen naar later waarop langzaam weer het nu begaanbaar wordt kwam ik terug van zelfzwijgend naar zelfsprekend van niemand naar iemand met een nieuwe leuning aan de brug…

In de morgen week het grijs al vlug voor almaar uitgestrekter blauw. Iets van lente zat in de lucht. Mijn gemoed werd lichter, energie voor een fikse wandeling in het drooggelegde Breeven. In de middag haperde het hart van een vriend, onheil trof de oma van mijn kleinkind. Nevelsluiers legden zich over de weiden van het ven.…

met palmbladeren bedek ik je bed ik tooi je met veren van de krachtige arend omring je met hemels geurige kruiden zuchtend blaast de machine lucht in je longen het infuus dient tikkend zout en glucose toe helend verbinden we de treden van de trap…

ik heb in het boek van mijn tweede leven een stukje mogen lezen nog beven mijn handen van schrik slaat de angst mij om het gehavende hart het is leven en tijds- bepalend apart van de ene dag op de andere lijk je een wrak nee mijn hart is niet gebroken maar de uiterste houdbaarheid is door talloze bestralingen voortijdig…

Neen, ik kan haar niet negeren. Engelenstof in veertien tinten rood. Rücksichtlos laat ze mij begeren. Amechtig verlangend ga ik alle dagen dood. Krijgt de keizer steeds wat hij wilt, de honger van de bedelaar wordt nooit gestild.…

Mijn lever, mijn milt hebben zich volgezogen met veel teveel bloed Ongeneeslijk po- sitief, waagt hij te betwij- felen of hij sterft Tijd zal mij leren wie uiteind'lijk de tango met mij zal dansen Tot die tijd pluk ik de jaren die mij resten samen met mijn lief 'k Laat mij pas kennen als mijn lach écht gaat huilen 't Noodlot nabij…

was hij een man wiens naam je wilde dragen? wat heb je in Martkbreit verloren, waar hij geboren is? waarom zou je de weg zoeken, nu de grote ziekte van het vergeten en verdwalen hem op je pad heeft gebracht? wat kan het je schelen dat hij gepromoveerd is op oorsmeer een detail om in een pubquiz punten mee te scoren alsof die vraag ooit…

Zo begon 't: 'Wij spreken de waarheid' Ik kon beweren wat ik ook wilde 'Wij zijn met z'n drieën, jij staat slechts alleen' Ook Vakbond bereikte niet mijn doel Leugenaars moet je inpakken Voor 'n enkele reis richting NOOIT MEER HIER Als iedereen leugenvrij zou zijn De waarheid immer zegevierde Dat zou de mensheid echt recht…

haar ronde met muziek was voor het ziekenhuis publiek dat mee ging in haar magisch blij ontmoeten met charmante blik uit een innemend gezicht handen warmte uitstralend en oorzaak van falen achterhalend in samen diagnosticerend voorzichtig het pad van heling proberend haar sfeer was meer dan handoplegging ooit zou kunnen zijn…

in het dorpscafé hangt de zure lucht van verschaalde drank de fanfare oefent in een zaaltje luide hoempa-pa’s de jarige moeder trakteert vanavond op een dinertje oud en vleugellam naast haar zieke zoon gezeten u bent uitbehandeld we kunnen helaas niets meer voor u doen u mag naar huis maak er het beste van had dokter…

Mijn taal vertraagt in de versnelde tijd Die mij ten den deel valt nu dat ik ga sterven In zomerhitte zijn mijn aderen nerven De zon speelt klokje van gehoorzaamheid Ik ben nog jong, poëet en filosoof Mijn pen voelt zich verwaarloosd en verlaten Ik zoek naar troost, ontdek, krijg in de gaten Dat mijn interesse uitgaat naar geloof De dingen…

Dementen lezen het schrijven zoals peuters de dood vissen uit keldergesteente. Als knipperlichtkernfusie explodeert de trommelende wandeling een ondergronds zwammennetwerk tot een tranenparade, verwikkeld als goed verborgen gehouden oorlogsmisdaden. Het idee van het ademen is een schaamte als een theatraal pierenbadje voor onbespraakzaamheid…

Sluimerend is kwart over twee zowat half drie -- Afgerond: drie uur.…