een breedlachend gezicht jouw gezicht het jouwe en jouw afwachtende blik schuif wat op kijk hier sta ik hier ben ik hier zijn wij allemaal vergeet ons niet zie ons zolang je leeft wij zijn niet voorbij…

stil staan twee minuten hen herleven die voor vrijheid het leven lieten stil staan twee minuten bij de betekenis hun doen en laten voor ons zijn nu stil staan twee minuten voorbij de dood in eeuwigheid met hen verbonden stil staan twee minuten in hartslag en gebaar voorbij de dood hen koesteren stil staan twee minuten in…

Er zijn stenen verzonken in straten en pleinen die als historie verslijten Er zijn mensen met blijvende herinneringen die voor toekomst in verdraagzaamheid pleiten Er zijn tijden om stil te staan op verhard steen om zacht te helen bewustwording te delen van dankbare vrijheid dat ooit verdween Er zijn boeken vol geschreven met letters…

boven echo’s van oorlogen die nog gevochten worden kaatst verleden de belofte aan wie wij nu herdenken die strijdend voor het recht in vrede en vrijheid te leven juist toen dat bezit verloren geen enkele vrede en vrijheid fluistert zacht het verleden in het stil van de herinnering spreekt gewoon van zichzelf waar ons de historie vervaagt…

Triljoenen aan staatsschulden opgebouwd Verziekten Amerika met syndromen Een bankroet viel niet meer te voorkomen Onder de rentelast werd het benauwd Ten dode opgeschreven was de oude Dollardominantie; zonder schromen Ging men China en Rusland dwarsbomen Zou de wedijver dan nooit ophouden? De CIA begon met een toe-eigening Van de Oekraïne…

wie ben je op die foto als je hart bitter weent om het kind op je schoot omzwachteld in gebroken wit laat het prille leven niet gaan nu wanhoop uit de hemel stort begraaf het kind niet in haar laatste slaap we willen het wiegen in onze armen in het open veld onder de zwarte hemel in het hoge gras zullen we naar de sterren kijken…

De gekte neemt grote stappen in sneltreinvaart loopt het langs de ‘gekken’ die het echte leven nog begrijpen, zich liever onttrekken aan het systeem zij die misschien wel wijzer zijn dan iedereen De gekte heeft invloed want daar waar het moet zoals in Den Haag, vult kleutergedrag het debat van vandaag De gekte is maar klein in ons…

een raaf blinkt als staal in het zonlicht het avondrood kleurt de daken het boomblad wiegt in de wind het rode stof van puin waait uiteen in lege straten de mus klemt zich vast aan de rand van de dakgoot de nacht vergrendelt de lippen legt je het zwijgen op we weten van wrede mensenhanden van sterven in een koude leegte en…

Door parlementen en presidenten Zijn we opzettelijk voorgelogen Over lijken gaan de regenten Die ons de oorlog hebben ingezogen Dit conflict vanwege eigenbelang Is een geopolitieke wedstrijd Om toegang tot grondstoffen ben ik bang Niet om democratie en vrijheid En terwijl ik me hierdoor onmachtig voel Slaan de clusterbommen venijnig toe…

Soldaten haasten zich weg van wat ik niet wil -- niet kan geloven.…

Binnen strenge omheiningen werken mensen gedwongen onder harde bevelen vullen dozen en laden harken bezaaide aarde vinden ondanks scherp toezicht hun arbeid eenvoudig gezond maar menige avond mogen ze genieten van vrolijk toneelspel om de volgende morgen daagse plicht te hervatten waarbij voortdurend onzekerheid kwelt met tergende…

Een tuin vormt zich veel sneller in de tropen vier keer zo snel als hier in West Europa de tamarinde en de bougainville de witte bloemen van magnolia en heliconia aan bamboehagen Een bruid laat zich in wit fotograferen in feestjapon temidden van boeketten een tuindecor van manden vol jasmijn Dwars over wenkbrauw neus en aangezicht ontsiert…

Laat hier de aarde ademen laat de helden rusten na hun laatste benarde uren Geef dit beladen landschap ruimte bied een bladerdak voor vogels in de nacht Laat rozen bloeien voor hen die het leven lieten voor jouw vrijheid en die van mij Bied hier de aarde adem laat hier de helden rusten uit eerbied voor hun moed…

Er zit een gat in het fotootje op het hart -- van gesneuvelden.…

Wat doe ik, nu ik weet dat ik niet meer zo lang te leven heb? Leven daar het einde stapsgewijs nadert Stap na stap na stap, maar langzaam maar zeker dichterbij komt Totaal ongeïnteresseerd reageert Het Einde op mijn Schreeuw om Hulp, mijn hartenkreet om te leven en mijn vreedzaam verlangen Naar genezing Maar laat ik, nu ik weet dat ik niet…

Een museum is een gebouw met een inrichting als herinnering aan wat ooit was en nooit meer mag een museum zou zo de herhaling van die grote fout moeten voorkomen nu gebeurt het toch wie weet ze nog de namen van de slachtoffers en van de daders van beiden zijn de namen anders hoeveel musea zijn nog nodig wereldwijd…

ongewenst en ongewild beangstigend kil en koud is daar de confrontatie dan van heden met het verleden door juist ook het handelen van mensen tegen mensen die het beter moeten weten waar ooit een wrede macht hen systematisch moordde vervolgt nu hun nageslacht nietsontziend het buurvolk het mens zijn diep onterend vegen zij met minachting…

hoe je zonnebloempitten plant de bodemlagen uit je hoofd bant toch over het lot van Aleksej N tobt denkt aan bordjes van de kindercrèche hoe je een vogelvlucht ziet je ogen pogen haar te volgen hoe je toch omkijkt naar het ravijn aan het speelgoed van Alice denkt hoe je het onkruid wiedt de bodem adem geeft en zonlicht biedt je toch…

En dit is haar land geblakerd door het vuur En dit is haar hoofd onder as en twijfel De laatste nachtvlinder vloog door het raam Dit was het huis met treetjes zonder deur Stilte ritselde over het papier vrede schreef haar droeve hand Het gedroomde land waar niemand van liefde omkomen zou Vrede schreef haar droeve hand…

in kaalgeslagen stompen bos met nacht en onmacht in donkere darmen gorgelend grommend en fluitend duister drab van eigen brein komt los schuifelt over de vuile verbodsgrond knarsend het legergroen roestig kolos primitiever dan toen we onwetend waren het stamhoofd bevroegen op zijn wens en bovenop de zere blaren zaten naast de karkassen…