er zou sprake kunnen zijn van wat te horen valt de oren voorlangs binnendringt en daar langzaam zingt van ochtendpreek tot avondlied geen mens die zulks verbiedt er zou sprake kunnen zijn van wat verzwegen wordt de oren ongeteisterd rusten laat en ergens elders zielen wint van prille ochtend tot noeste avond geen mens die zulks gebiedt…

Aarde van nevelend blauw; hemelsoog van troebele verzuchting... Houdt mij de bril van blindheid voor en breek het hardste licht tot wit in zwarte kleuren of laat het zoete zingen klinken in de zoutste herinneringen. Trek je ooglid dicht met een zweem van bezwering, tot de tranennevel; wit en grijs soms crèmezwart zich vergist en het donkerste…

hier ligt ze, de nestbevuiler de hond die beet in de hand die hem zo trouw heeft gevoed van pup tot volwassen en toch, wat is er loos er is geen houden meer aan gij zult zwijgen, inslikken wat te heet is in uw mond uw tong verbranden, de waarheid ligt niet in uw kamp, een andere bal is aan de rol en zo verdwijnt het kleintje de lak…

Gebeurtenissen van toen laten in het licht van nu een silhouet achter op de muur van de toekomst Een schaduwspel met een eigen verhaal beïnvloed door het lot geweven door onszelf De dimmer in ons hart versterkt of verzwakt het beeld dat overblijft op het doek van de ziel Een licht-en-donker-vogel ontsproten uit twee…

ze graast de dag in haar staart loom omlaag tot in de witte slierten die het gras verhullen hier geen hoeven meer ergens in de verte loeit een bronstige stier de os opzij, het kalf komt in gedachten voorbij de boer die zich in de klauwen wrijft de tijd schrijft hier over koetjes en kalfjes en laat het schillen over aan andere patattenboeren…

Ljocht tusken beammen fan eartiids ferduste poëzy har yn it hear en fear yn e limoer fan ljocht bruts se iepen trochskinend yn e linen fan natûr fuotstapjend op e wyte wei sa sêft yn sjeandereach wher yn fûgels fleane ûnmerkber hast stil yn it tsjinljocht fan e joun vertaling Licht tussen bomen van vroeger verdrong poëzie…

Koud is de winter kaal en guur sneeuwwit, spekglad en leeg. De lucht vriest vast aan wat er van het landschap over is. IJs gletsjert in het water. Als er binnen weer een storm opsteekt sluit ik de deur van mijn ziel - een glimlach - en ziet niemand wat ik heb.…

de onschuld ligt in de verleiding het hart te grabbel en het weelderig lijf ongeboeid zo boeiend hier moest hij komen terwijl de maan klimt tot haar hoogste punt een man zijn vrouw geslacht nog onderscheidt van anders en met goud bedelft rozevolle lippen moeten onberoerd betast, gekust de hemel helemaal tot op de aarde neergedaald…

Angst. Nooit heb ik gedacht aan de dood, zo ver en zo onwezenlijk. Maar nu het einde haast geweven is aan de tijd die ging en ik hier sta met lege handen, met grijzend haar en zonder het beminnen van toen het jeugdig zong in eindeloze weiden. Leg ik mij neer en kan alleen nog teder zijn, en al de liefdes die vergingen in de schaduw…

Waarom liefste? Waarom liefste wil je woorden en mij dwingen tot een lied? Liefde leeft in stille dingen. Liefde leeft in woorden niet. Liefde zucht in onze harten, in ons saam gedragen zeer. Wat wij hoopten en verwachtten. Wat mijn lief is liefde meer? Liefde leeft in grijze haren. In elke rimpel, van onze huid. Al die jaren, onze…

Let maar eens op zegt hij. Hier vliegen de vogels veel langzamer hebben veel minder haast. Waarom zouden ze ook, er is genoeg te halen hier kunnen ze de boel overzien. Bij jullie, bij jullie trekken ze altijd een spurtje zijn ze altijd bang te laat te komen, net als jullie. Ik ben toch echt niet van plan er een stopwatch bij te halen zeg…

Het onaantastbare aan te raken en te ervaren hoe je vingertoppen wegvloeien in lauwe hemelbanen van kloppingen en ruizelingen in en uit, in en uit zo los je jezelf op: smelt je in een plas en drenk het omringende met levenslessen van vrieskou en wolken verzadiging van minpunten vlei de aarde open wijd je openingen en wacht hoe de koude…

Zoeken naar een nieuwe wereld Een wereld groot of misschien klein Waar zoete klanken troosten En woorden werkelijk zijn Geen spielerei geen fratsen Geen ongeremde woordenbrij Geen schelden gokken patsen Maar dichtkunst voor jou en mij Gedichten om op te toasten Springend lam in de wei Een kalfje net geboren Voorbeeld voor jou en mij…

De verwarring heeft toegeslagen, nog voordat ik het kon bevatten. Mijn ogen, vroeger nog gesloten, gaan open en ja, ik kan weer zien. Het antwoord op al mijn vragen, gezocht nadat ik me wou bezatten, kwam tot mij, geheel onverdroten. Ik handel er weer naar, bovendien. Liefde: Het laat m'n hart kloppen, en voorwaar, het voelt weer goed.…

Er hangt een wiegje in de struiken waarin een piepklein eitje wacht op warmte van het moederdons op het gazon strekt zich voldaan de kater van de buren uit ze zijn niet thuis dus zoekt het dier zijn heil bij ons…

Elke vrijdag wordt het lettergewicht zwaarder gewogen opdat de verlichte dichter zich niet vertilt. Inktzwart weegt hij zelf het zwaarst.…

Ik ruik het gras Ik zie het blauw Voel de wind die me raakt en de lucht die op me drukt lange wimpers knipogen verleidelijk soms kun je niet anders dan zuchten geef maar toe aan de koe in jezelf…

De tijd tikt terug Naar een ander Jaar Dat ik in diepe Mijmering en Tederheid bewaar het jaar dat jaar dat niemand mij ontneemt in het laatste uur dat men altijd maar bevestigt en beweent…

Opgesloten in het huis van mijn geest knellen van vragen hoe en waarom zie ik zelf niet meer ziende blind hoor niet of slecht luisteren alleen de wind rondom draaiend laat nog enkel woorden toe licht verdwijnt zacht naar beneden neer donker wordt het duister geluid heel stil gesloten wie was ik waarom niet blij contact verstild…

In de muren van ons huis hebben mezen hun nest gebouwd. Eén van de vogels kleeft aan de steen, kijkt schichtig heen en weer en heen en weer en weer en dan ineens, verdwijnt het beest. Weg is het in de woning die ooit, nooit aan gedacht, een mens hem schiep. Even later ligt de kat van de buren een meter hoger in de zon. En heel…