naderend het tijdstip maar nooit voortijdig ligt er een weg in ogenschouw af te leggen zoals platgrondelijk beschreven op stafkaart, in dubio, tevens weerlegbaar hoogpolige grenzen te ontregelen te doen aanschreeuwen en hierin afdoende slagen…

in herinnering Hans Vermeulen niets zo bruusk als branding in de Noordzee vooral op donkere dagen in november alsof het zoute zeewater de open wonden prikkelen het schurende zand en de schrijnende wind lieten sporen na als voetstappen langs de natte vloedlijn Lejo…

Zal ik nog één keer schrijven over de dag die bijna voorbij is? Zal ik schrijven over de wind en de meeuwen? Over het blauw van de lucht en de wolken? Zal ik nog één keer schrijven hoe onze stemmen weerklonken? Hoe wij onze namen schreven vlak bij de zee toen de zon ging dalen?…

vandaag draaien boomtoppen met hun wolken mee het gebergte aan de einder blijkt een ruwe hemelschets ontwaken is nog gaande daglicht is voor vogels afloop is in hanepoten geschreven, zelden aangenaam de woorden tuin of straat in de zin zonder punt overal eenrichtingsverkeer het gerucht gaat als de ochtend breekt zonder slaap te vatten…

ze zit in een stoel haar gebroken herinneringen verspreid op het tafelkleed beschadigd, kapot met rafels alleen wat flarden die ze nog weet ze verdwijnen langzaam maar zeker uit haar geest ze weet nauwelijks meer wie ze is geweest ze had een mooi leven niet eens zo lang geleden nu is ze al blij met kleine stukjes uit…

Het oude herenhuis Staat deftig aan de gracht Hij ziet mensen wandelen En een kind dat vrolijk lacht Dromerig kijkt het huis Naar de bomen aan de waterkant Hij beschouwt ze als zijn vrienden Ze zijn lang geleden hier geplant Het huis staat er al eeuwen Iets verzakt en iets versleten Heel vaak gerestaureerd De laatste keer is hij vergeten…

was het deze middag of lijken beide wegen op elkaar het pad waar we elkaar ontmoetten de berm waar wilde cichorei stond de boom die leek op de vorige en de vorige die zo leek op de volgende was er een route naar de plek waar we niet voor kozen is dit de bestemming en bleek er geen weg terug of hebben we bij vergissing gedroomd zonder…

zing voor me zing over droefheid en eenzaamheid zing over de pijn zing voor me vertel me waar het land is waar verdriet en lijden niet bestaat zing over het land waar de elfjes dansen en over de feeën die in dromen wonen zing voor me over de blauwe golven van de zee die me naar het land achter de horizon brengen zing over…

de zee heeft de meisjes gered van de hitte en het warme zand van de blakende hemelkoepel met de blinde zonneschijf. de zee bruist om hun ranke leden als een onbezonnen liefhebber van jong vlees en de korte navelknopjes ravot met de bruine slanke benen. met blauwe prentjes beplakt zijn ze de dochters van de zee. ze wentelen op het strand…

op de oude wilg krioelt weer nieuw leven het is nog klein en heeft geen vaste stek wat vergaat vindt weer ergens plek naar een goed onderkomen blijf hij streven de openingen ontdekt hij met zijn pootjes ook al is de bast van de wilg vrij hard zo meteen wordt hij eigenaar van een part waar hij zich verwent met talrijke lootjes onder hem…

verloren gelopen in de waan van de dag wil ik verdwijnen in de plooien van de tijd wolken zien drijven tot aan het zwart van de nacht en als een kind schuilen onder een bladerdak voor plotse regen even wil ik zo verdwijnen tot aan de dageraad waar ik mezelf weer vind.…

in een gevederd mozaïek liggen de gebakken stenen vlak in dof zand, vanuit mijn zicht, vanachter een koffie waaieren zij zich uit, de dorpsstraat in aan het begin van wat voelt als mijn achterland doorheen de bomen aan wederzijden groeit mijn ochtend langzaam de morgen in huizen houden de vergetelheid in stand hier en daar nog statig,…

Carmiggelt deed me laatst een verzoekje of ik wat kronkels wou halen uit zijn hoofd zijn stad had hij een mooi verhaal beloofd en niet die vage schetsen uit het boekje op zijn bank mocht ik van hem vertoeven zodat ik meer aandacht kreeg voor de stad het liefst had hij de eerste zin in het klad want hij wou mijn bekwaamheid beproeven soms…

een overtuiging, ingegraven in geestgrond een weiland, stilgelegd in ruimte brieven aan toonder, handleiding voor geestelijke deprivatie, een simpel vers? vragen in ‘t zog van verwarring, halsoverkop in ademnood gevangen, belichaamd door ruwe rauwheid van ontelbare woorden die elke winter weer overleven dan volgt diepgevroren spijt,…

Kijkend naar de open haard waar een andere wereld zich openbaart fantasiefiguren komen er tot leven ze zijn er wel en ze zijn er niet het is het creatieve oog dat ‘t ziet in een geblakerde zwarte muur ontstaan door vuur…

er was alleen een silhouet getekend in het felle tegenlicht er was alleen een schaduw nooit meer zag ze zijn gezicht de inkt is verbleekt alleen de echo is gebleven van gehate woorden hardop neergeschreven overmoedig had ze gezegd: ik zal je gezicht nooit vergeten haar geest veegde het weg het waarom wil ze niet meer weten nu…

In het onkruid van mijn geweten Staat een bloem die ik niet ken Hoe is zij hier gekomen In mijn verwarde dromen Misschien, misschien een keer Toen de weerwolf wegbleef En de maan verstopt Achter wolkenstruiken Mij begluurde en zo meer Mij niet wekte maar mij dood Liet voor een enkele keer Bloem, jij hoort hier niet Veel te mooi voor wat…

Ik weet het wel je zei het telkens weer Ik weet wel hoe ik mij moet gaan gedragen Ik weet wel dat ik niet te veel moet vragen Ik weet het donders goed maar keer op keer Dan denk ik bij mezelf er komt nog meer Dan denk ik wat erop kan komen dagen Dan denk ik zal ik niet of wel gaan klagen Dan denk ik hou ik aan mezelf de eer Ik leun wat achterover…

de pijp rust nog op het eiken tafelblad en kent de studeerkamer als de beste dat ik bij het notuleren soms kletste vond ze niet erg ik was leuk en gevat uit haar ontsnapte het hoofdelijk denken een mijmering voor een onbepaalde tijd ook al raakte ik soms mijn inspiratie kwijt ze hield van mij en zou mij niet krenken bij haar vond ik genot…

aan de lijzijde van het licht schuren zon en schaduw tegen elkaar, zonder handen zonder stem, onaangekondigd dit geval van samenspel van lucht en lijnen duurt zolang het niet voorbij is grappig dat een blinde muur nodig is om op te vallen…