Soms zijn er die dagen Schijnbaar door de zon gespreid Oneffenheid zelfs kan men kwijt Dan is de heimwee niet te dragen Altijd wenkt het zolderkabinet Gebotteld per termijn In ragfijn mijn en dijn Met de kneedbaarheid der wet Een tijdloos verschiet Is mogelijk een uitzichtpunt Dat perspectieven biedt Maar zelfs dit onzinnig lied Weloverwogen…

Als ik een goddelijk verveelde God was Zou ik als laagje dauw de aarde infiltreren En verder deed ik nooit meer iets Ik liet de mensen alles slopen Ooit breken ze de basis open Als ze me zien kan ik evaporeren Voor ze me vragen stellen met mijn schepping imploderen…

een oude man op de fiets onderweg zij zweeft voorbij met een glimlach een wolkje parfum en verdwijnt in het niets op haar fiets en daar ver achter haar rijdt nu voorwaar geen oude man maar een vrolijke jongen van zeventien jaar…

Hedentendage alsmede een groot deel van de hiernavolgende dag des heren waart een etmaal lang op vleugelen van gezang aangezwengeld door Aiolos de god der winden gehuld in licht doorschijnende rafelrandige franje, vanaf zijn hoge zetel op de kale rotsen van Aiaia een licht aangewakkerde heliotrope nevel over de malssappige rundernitraatrijke…

een toekomstige herinnering is een moment waaraan je voorbij gaat omdat je er vandaag niet aan dacht maar morgen wel zodra het gisteren is…

Eerst maar eens een korte verwijzing naar eerder verschenen berichten in onze dagelijkse column. Dwarskijker of Stoker, Sunny Boy of Manus depressief, het doet er ook niet toe. Maar goed, kijk, lees en huiver naar wat er gisteren hier ter stede zoal het daglicht heeft gezien en aan de horizon van het prozaïsch denken is verschenen... ______________…

het was op het eind van de zomer de avondlucht vermengde zich met een late geur van aarde we stonden opeen langs een vaart in het gras een zacht gepraat vol verwachting trok door rijen de kinderen waren ook blij want aan het begin van de boerenvaart bloeide licht op een praam die een ongezegd wonder aankondigde dat met een zacht geronk optrok…

als het gedicht geluid kon maken zou het dan klinken als een kraai als een nachtegaal (beide zijn zangvogels) of als de fileberichten wellicht? volgens jongste richtlijnen schuren woorden bij enig ongerief en is zonder blijvende leegte bespoediging van het ongeschrevene niet mogelijk buiten ligt binnenwaarts bederf -het wachten is op…

Een keekopdeweek compilatie van 30 titels van onze netgedichten van de afgelopen week, geheel en al op persoonlijke titel gesorteerd en gecombineerd en voorzien van een woedend intermezzo. Huiver en verwonder...een zoekplensplaatje voor de liefhebber... ________________________________ De dagen van de week hypnotiseren Een schepje water spel…

een verre ruimte gevuld met diepe omgeving versmald tot een persoon die we iemand noemen in nabijheid van geschiedenis zo kort op de huid dat deze bijna tastbaar is tot op heden ter hoogte van een zijweg klinkt het luide roepen om aandacht te trekken en er dan het zwijgen toe doen…

in de geur van een stoffig boek blijven altijd achterstallige foto’s over van wie, waar, wanneer, tot dwaling en terugkeer naar hervonden wegen met de vaagheid van vergeeld papier vergelijkenderwijs in de verte van de beslotenheid van het boek een verlate gedachte…

Hoe hart tekeer ging harde wind was gekomen rust teruggekeerd. Hoe mist in ligging en uitgestrektheid een nieuwe tijd inluidt waarin een koude steeds meer de overhand neemt Bijgestaan door de in onrust en verwardheid waaiende vlagen terwijl ik me laat meestromen op golven van woelige zee van waar het einde nog niet is geschreven. Dat haar…

grieks vuur in het dal een oude geschiedenis van gras de heuvels zijn traag gestrande schepen de lange droom is een middag oude rotsen als het versteende bekken van een offerdier Ik ben alom het wijde pad badend in de hemel ligt een verlaten fort. - de kust is ontbonden van de zee zout op de smalle rand tussen de…

Ik ben hem verloren in mijn land plotseling heeft een hand hem opgetrokken, ik heb hem boven even gezien als een licht. Toen hij weer van boven naar beneden viel, hij was hem niet hij was nog steeds kwijt. Hier in Amsterdam ineens zie ik hem weer. We lopen naar huis hand in hand ik zal hem nooit meer los laten.…

om de hoek bij het verlaten standpunt staat geen vlees doch vleesch op den muur geschreven men zegt dat hier sprake is van een scheiding tussen ruimte en tijd, lichamelijk gesproken geestelijk valt hier weinig op af te dingen een bolbliksem schijnt zelfs door beton te gaan alleen ritme verloopt langs metronome lijnen laat zich niet inkaderen…

de bochtige straat verwachtte ons al, wij beiden stalden onze onzekerheid in het vertrouwen van de stilte van het kerkhof het ritueel van de vroege morgen, wij zeggen niets maar spreken met de taal van onze gedachten, naar elkaar terwijl onze ogen de schemer afromen naar elk waarneembaar tafereel het schelpenpad knarst onder jouw blote…

in de nacht is er weinig wind. de koele adem van het heelal is een spiegel van eeuwigheid, over de stille punten van sterren terugkijken. als een verlaten open zee golft de nacht een koude rimpel op het dak de maan speelt een lichte vlek tegen de zware schoorsteen, hoge steven in een donkere vloed van pannen opgeheven. bleke schijn…

Het geluid van de schelp is oneindig net als de zee eindeloos, tomeloos waar je uren naar kan luisteren Als ik hem tegen me aanhoud Hoor ik je stem zacht fluisteren De schelp heeft vele gezichten zoals de man Die je prikkelt en aan wilt raken met je vingers zacht betasten Hard en geruwd aan de buitenkant Of als een vrouw Zacht gevormd…

deze avond is fictief bestaat alleen in neergedaalde geuren ijl en onbespreekbaar, met een deksel dat sluit achter glas hierover werden geen vragen gesteld onbekend blijft het geweten dat herinnering doet herstellen jij en waar je nooit was alleen het onaanraakbare met handen en voeten…

geboren zoals de wereld is ben ik niet zoals de wereld werd werd ik niet en zoals de wereld is geworden was ik niet toen ik werd geboren…