't mengsel mens wil van zijn vrijheid blijven dromen, en morrelen aan de sloten, wijl elk ander dier van schrik verstijven zou, omdat heel klaar de dood besloten ligt in waar het in leek opgesloten. 't kille lot heeft in de mensillusie met de tijd catastrofaal een fusie aangegaan, en zijn zou al 't bedachte. zo, verdurend in eigen confusie…

hangt niet egaal het vlak aan de hanger? gaapt niet uitdagend het gat in de slaap? slingert nerveus niet de lijn op het laken? het velletje bengelt alleszins aan de lip. spitsen priemen wolken aan torens. punten stippen de glans hoog op de kin. opbollend wit kraakt helderblauw open in het oog van de waan, de zwellende zin. de hand van de…

constant is steeds het aanbod van beweging het ogenblik nabij waarop de vraag verstomt. kelk die je dwingt zich om te keren: een bodem schilfers dwarrelt neer, leegte na het drinken, magerman, die op de winterhuid van straten slijm en rot als goud verteert. vocht dat in vertwijfeling haast zich opwaarts door de poriën murwt: verlangen…

vloedgolven volgen, tsunami’s en plagen? Europa een slagveld of steppe met wolven vooral? "de mens is een blinde die wroet in een pijp weg van zichzelf", verzucht nu in rust het stokoude ik. met ter staving het kreng van een mol in de hand. kom: sla dit blad ook maar om. morgen sneeuwt weer de getekende dag haar beton op wat we kenden als…

de spin schakelt zich in : het zuigt op het darmpje tot het putwater met dode vliegjes en larven de mond vult, het lijf volstroomt. bij het eten de enkels, bij de koffie de knieën, bij valavond het borstzakje, tot het met krakende wervels en barstende lippen lucht staat te happen. alleen de klok verspringt. conversaties pletten zich…

het staat gebundeld in de weide : stokje arm, stokje been, klompje hoofd en draadjes filterhaar. het is nacht, wat dacht je. de hemel zit potdicht, perslucht onder plakken koopjeswolk. ga, had ze gezegd, ga en breng mij de blauwe muren van het licht. het aarzelde. wèg hand. ga, zei ze toen, en breng mij de zingende vlam in het…

Is er een dokter... 'Ontzorg de zorg', een omineuze mare Wat denkt u van het lerarentekort Wat krijgt een basisschoolchef op haar bord? Het komt mij zeer bekend voor, als het ware Laat aio's effectiever tele-leren En leer ze assertief communiceren Dat leidt tot minder agressief gedrag Patiënten denken nu dat alles mag Geïnspireerd…

plooi het toe, zet je nagel op de vouw, beëindig het, verzegel het. (het glas valt uit je hand). zwijgen is soms meer dan een plicht. het is voldoende, oppert ook een klerk met kennis van zaken, zó de trappen af te kunnen dalen, éénmaal en voet na voet nauwkeurig dat dalen in je ziel te kunnen kerven, dat wat volgt daarvan herhaling is…

niet de blik inwaarts (het is er te eng) niet naar het buiten (het is er te groot) niet oog in oog (het is er te donker) niet naar het vage (het vage is nergens) niet in het al (het al is illusie) niet in het niets (het niets is ontkenning) kwaak kwaak…

je grote woord staat nooit tussen de regels maar altijd in het geruis van ‘t volle daglicht zelden een vlaag van sombere twijfel voor het gemak noemen we je vergetelheid of ijdelheid van ijle lucht, altijd vanuit de hoogte en je komt, tegen beter weten in, snel ter zake langdurig licht heeft alle tijd…

de vijver bevriest niet. is de eend blij dan? neen: de eend is in de vijver.…

plots, nu ik het zie, zie ik het gezien worden, met brede strepen van zichtbare vreugde, en dan, als een stuiteren van dank in schokjes niets, zie ik het zien dat zich ziende ziet het zien toch maar liever te vergeten.…

De wond in de moederschoot Er is geen diepere wonde Een oneindig verlangen Naar wat niet zal zijn Verlies in het diepste van de ziel Door eeuwen heen Totdat het puzzelstukje past In het raadsel van het leven…

stoelen weiden ramen flessen plassen palen struiken wegen takken raven huizen boxen winkelstraten overwegen het reclame zeulen. stokken blazen stoelen weiden ramen vijvers beken bomen slapen samen tuinen hokken koeken auto’s smeren zuilen. rode tractoren voetbalvelden en witte lichtbakkonijnen schieten goed op met scheve bloemkolenbollen…

liepen wij niet - oofdloos ? - met de splijtnekken zeemzoeterig druipend van eigenzang? - met de soeplepels choco-mousse schietend naar de anderen? - met de armen kruiselings gebonden op de kwabberende vetbuik? en wij, wij glimleden der bakfietsenbourgeoisie, hadden wij niet uitgesproken de neiging - te vergeten? - te vergeten terwijl wij…

in gestrekte uiterwaarden die aan het schone schip voorbijgaan, op de rand van ‘t bed met uitzicht op het noorden en de zon die op het punt staat te vertrekken soms wordt een gedachte groter dan werkelijkheid, is het de verbeelding die een eigen, seizoensgebonden leven leidt zonder ooit op zichzelf te staan…

het geurt want open borrelen de geheimen en het stinkt want bloot ligt het mysterie en het sist: de nijdigen vloeken want de kans op een einde met fijne slierten en neuken tot 3 cijfers na de komma met de wulpse engeltjes van de apocalyps, blijkt al eeuwen terug onherroepelijk gemist. de mystici lachen want niets van wat er te zien is, is…

het handvat boort zich in de hand. de boor boort. het zingt: in struiken – wat warrig gewemel op straten – het laffe gebazel in zetels – het knoestige snurken in bossen – lusteloos vozen in de tabellen – schrikbarende hiaten op de schermen – onhoudbaar verval in de hoofden – de doorslaande angst op het terrein – de banale verschrikking…

Ik ben het zat, ik wil het niet meer horen al dat gezeur dat komt mijn neusgat uit ik draai mij om en richt voortaan mijn oren naar bos en boom, waar blij een vogel fluit Ik ben het beu, ik wil niet meer gedogen al dat gezwam dat grijpt me naar de strot ik keer mij om en richt voortaan mijn ogen naar wei en hei, voor bij- en bloemgenot Ik…

in het water in het wier in het waaien. in de golven wind doorheen het gras in de cel die zich verwoed in cellen splitst in de wolken vol van stapels en paleisplezier. in het schuren van planeten aan het donker van hun baan in het lonken van de sterren naar de nevels van andromeda. in het zwoegen van de slak in het krijsen van de meeuw…