Ik zag je daar staan en was het vergeten aan de rand van de oergrond de ijstijd bracht heuvels van hei daar in het oergeweld geboren vluchtte de horizon in haar schoot de schotsen drongen diep het land binnen sloegen voorgoed een eiland van stilte ver van de bossen waar het verdwaalde een stad zonder geboortegrond lokte de stille aanbidding…

is levenslot de gang naar het spektakel waarin onze vingers haken in het steengruis van onze verbintenis, die een deel van ons leven herinnert in hoop en vrees monumentale gedenken, de hoeksteen van ons tweeën kunnen we dichten in een perkamenten boek, want oud worden is een keus maar het gerezen verdriet watertandt in een drieluik van besef…

Een gat graaf ik in de aarde dan kom ik tot bedaren niet om te zijn of te beminnen het verzet alleen mijn zinnen de stenen keer ik om en om leg ze op elkander zonder reden stapel ze ergens anders weer op om ze weer te keren,andersom. ik veeg mijn reet af met mijn handen smeer de stront op alle wanden laaf mijn dorst in een fontein ver…

zo weet ik niet wat ik nog moet gedichten gingen liggen en stemde ons met rijmen goet tegen de nieuwe dagen van een zwak bewind ik ben verder in het duister waar niemand wat nog vindt…

breek de zang met het stille woord als de lucht zich opent in een wit accoord dat sneeuwend onze verten ziet op een wit omlijnd en traag gebied…

donker brand het woord op zijn stilletroon waar ik wakend zit en dromend woon om u te vatten in een breed gerucht opgeschreven in de woeste lucht…

nu stopt in mij het klagend lied dat zonder schaamte in uw ogen ziet om u te strelen met een slap akoord duister als het laatste licht het laatste woord…

Zo verwarrend als het genot is van een vrouwelijke tandarts die zacht en onnadrukkelijk tijdens haar pijnlijk nauwkeurig werk even een borst op je laat rusten zo gemengd is ook de troost die je ontleent aan het bericht van weer een redactie die meldt dat je werk het nèt niet gehaald heeft.…

In de schelpen van haar oren ruist ruwe zee een levenslied waterorgels van tenoren waarin een zoute traan vervliedt dagen tellend als een meermin die van zichzelf niets meer verwacht bezingt ze onze levenszin vanuit oeroude zielenpracht ze verkleint het allerliefste de branding van het bang geluk onder het zaagsel van de piste waar ik…

nu streelt de lucht waar woorden verwonden die ons als ketens aan het oordeel bonden over iets dat even was en toch moest zijn als ik al schrijvend in uw koude klacht verdwijn…

Vanochtend lokte de herfstlucht me naar buiten waardoor ik ijlings in mijn warme mantel schoot de sleutel greep om de voordeur af te sluiten voor ik het pad koos naar de oever van de sloot om daar te staren naar vervagend morgenrood dat mijn wanhoop in zijn kwijnen leek te uiten gelijkertijd me het besef van schoonheid bood als bodem waaruit…

De dagen zijn van plaatstaal en ijzer betonnen uren in hamer en beitel gehouwen het bad vol tranen gerouwd in vergeten gaat het niet, de mussen, kwikstaarten de struisvogel en schapen de hand het eten als duif zo schuchter in het believen de paarden stalden we onder de maan in het hek van herinnering straks en later staande tegen de keerkringen…

De avond draagt het licht al naar de nacht wanneer ik aan het water zit en wacht - zoals een oude reiger die van vluchten moe zijn vleugels niet meer wil ontvouwen- tot verloren leven mij als een schim verlaat en in de ochtend dauw stil op mijn wimpers rust…

zoals warme tranen koele meren doen ontspringen wil ik hier mijn voetstap achterlaten in enkele woorden en zinnen onthouden worden bewijzen dat hoe nietig ook ik was zoals in kleur en klank het schrijnend leven hoog zwevend boven het grauw ongezien maar krachtig als de bron die de bergwand kan doorboren ik ben en de woorden luider laten…

Verdwijnt het in sluierende zandgordijnen vergaat het langs het strand schuurt het witte zand van de getijden de machteloze hand aan de horizon van kalkstenen muren druipt vloeibaar zout staan bloedkoralen pilaren geëtst in houtskool kerven naalden waaien wimpels tot tenten uiteen in onzichtbare namen.…

ik word dronken van al dat zogenaamde nuchter gepraat of ligt het toch aan de wijn!…

geen zin in gedoe dacht je en je hield de boot af net toen ik sprong ijskoud water mijn bed werd iedere kreet de oceaan nog dieper groef en verdronk geen zin in gedoe had je en je hield de boot af…

Waarom ben je hier en adem je me uit zuchtend zichtbaar het vliegt als cellofaan langs je graaiende handen traant het losse in het blinde en beneemt me de adem stilaan waarom blijf je waarom niet gaan in het ademloze duister die ondenkbare tijd in het onvergetelijke lichte…

Zo traag de nacht verschuift naar avond zonder morgen laag voor laag lijkt leven dood in eenzaamheid waar tijd gehavend door het stormend zijn als drenkeling verloren lijdzaam in vergeten drijft maar toch… hij blijft en ik grijp me aan zijn flarden vast vlecht ze tezamen tot een beeld dat was als vlucht…

sliertige zwarte schaduwen trekken donkere strepen in het licht van de volle maan schimmen zonder vorm rusten op de dode tak van de heksenboom zitten zij te wachten op hen die angst verloochenen ontkennen dat zij er zijn willen niet de waarheid zien dat ook zij, in de naaste toekomst als schaduwen aan het nachtelijk firmament sliertig…