Voortgekomen uit jouw schoot, zo zacht en zo geborgen Als kind op diezelfde schoot, luisterend naar je lieve stem over Donald of Pietje Bell Erin vluchtend voor de dood of het leven of mijn angst Altijd had jij ruimte in je over voor mij waar ik veilig was In jou kon ik krachten kweken Door alle rollen die je speelde, van Zwarte Piet…

wij Amsterdam in hetzelfde gebouw jij bij de Haagse Post en ik bij Dagblad Trouw Jij was er al, Ik start ik rookte niet, jij wel ‘heb je nog wat sigaretjes?’ vent van binnenpretjes: wij dol op onze taal jij markante dichter warrig harenstichter poëtisch rookkanaal ik zal je niet vergeten redenaar van onverbeten wij zijn getreurd…

Een vriendelijke blik een aardige groet een knikje opzij geeft de burger moed. Een vraagje hoe 'n ander het maakt is iets wat steeds verder op de achtergrond raakt. Maar een vriendelijke blik, een aardige groet maar de wereld ineens een beetje mooier, en: Zo hoort het en zo is het goed.…

alsof ontelbare handen een horizon bouwden, warm en rijk als zilvervuur rond flower fairies en jij er bij hoorde, vol van schoonheid in een taal die ik niet spreken kan slechts liefhebben in het verlegen lilalicht en in de eenvoud van je verdriet ik zag je daar naar een regenbloem gebogen -kom binnen- ik zag het hart…

Hoe kan ik nu vergeten, jij wensdroom uit mijn hart geboren zonder zorgen tot de dag dat het leven mij ging verlaten en jij achterbleef in een lange lege morgen er spreken vele jaren uit een moment tot aan de dag van nu, en nu is telkens weer dat jij me niet vergeet; maar ook ik mijn kind ik zie jou, mijn lief in dag en nacht zo óók in de…

Een simpel dank je wel doet meer dan een compliment wat niet gemeend wordt.…

er zat een merel op een tak van een boom en ik wenste dat hij de duizend stemmen in woorden en aan het dichtersglas naar mij zou kunnen brengen zodat ik de bloemen kon horen in iedere letterademhaling en in iedere stap naar een open deur -het plukken van rozen en witte zwanen- en op dat moment verdween de boom en de merel in…

ik dank God voor je Mozartse lach de rode penseelstreken langs je wangen je juli-blikken die mij gevangen houden in licht ik dank God voor je loop die open houdt elke betekenis die je maar kunt geven aan zoiets gewoons zonder in herhaling te vallen ik dank God ook voor je haren die zo ik denk tot in verre jaren in koor naar de westenwind…

de pijn die jij mij toedichtte is niet meer van vandaag vele jaren heb ik het bevochten totdat ik het vanmorgen gewoon bij het grofvuil zette…

massaal zegt het vaderland zijn dichter vaarwel daar hij eervol is ontslagen zijn taak verstond hij boven wel als poëet een voorbeeld voor velen waaronder ik ook mezelf tel de bouwmeester van het voorgeschreven rijm en weloverwogen maat legt zijn oranje strik terzijde terwijl hij heden neerlands podium als een ware vorst…

"trotseerde storm en golven alleen... had ik de wind niet mee" maar samen deden we het tij keren 'verpletterend' zijn je woorden, storm en golven zwiepen met geweld op de rotsen maar het is een rustgevend geluid en nergens anders te horen dan alleen op het strand langs jouw beschermende duinen de elementen trotserend en de wind die…

Dieven braken in - mijn wandelende takken kregen voeten…

hoe kan ik mijn dank tot leven brengen in deze winterstilte; oud vanbinnen tenzij verwondering een diepere betekenis krijgt in een pas ontwaakte lichtwereld vol letters en zoveel meer een nieuwe stem, een jaar, duizelingwekkend blauw en uitstromend naar alles wat leeft beweegt dieren, bomen, bloemen een gedicht op…

het leven is zoals de zondvloed in een glas monumentale afrasteringen die roestig hun kader omheinen op een mondiaal niveau, de dood ontwijkend zoals een paraplu in ademsnood opgeklaarde luchten als honingbrij zo zoet touwtrekkerclubjes dansfestijnen mooie hoedjes en reumatische pijnen je laten afleggen door een onbekende en zelfs…

als zou de lichtzon roodtrappelend op mijn wang blijven hangen en blosjes vasthaken aan de centimeters dank in mijn rechteroog…

Warme handen strelen donkere ogen kijken de mond zwijgt waar de fluistering van mijn schaduw de wolf een lied zingt in de stilte van jouw schrijven…

Zondagmorgen: geschenk onthaasting: krakende broodjes…

zij die al mijn leed verwoordde ligt voor mij op de tafel inktloos, leeggeschreven hoe vaak kneep ik vertwijfeld haar vertrouwde vorm tot reddingsboei door stormige tijden stuurloos het noorden onzichtbaar in dreigende nacht gaf zij weer regel richting aan mijn hand verwarde gedachten gestold in woorden afbakening brengt tot rust…

Gids vanuit hemel verleerd ons de weg vinden satellietkermis…

ik wil hier beklijven door iets te schrijven waar men niet omheen kan want alleen dan weet ik zeker dat ik de beker tot op de laatste druppel leeg drink en daarna zink, de slaap vattend, "wel te rusten", naar een nivo waar de honden geen brood van lusten maar ja, jong geleerd weet je dat macht corrumpeert dank u voor de aandacht slaap…