IJswind joeg sneeuw over de toendra Een gletsjer strekt zijn sluipende armen Zwerfkeien rollen in zijn greep De mammoet sleept zijn wollig haar De kiezen malen groene vezels Dan trilt de speer Doorboort het hart De jager klooft het vlees Schuilt in de tent van zijn vacht Uit ivoor snijdt hij een beeld Het skelet wordt een gebinte…

De kat ligt in de uitstalkast heel zondags mooi te wezen een strofe, ingelast, om uitgebreid te lezen en in mijn hoofd begint een zachte pijn te zeuren was ik nog maar een kind dan kon ik plaatjes kleuren maar deze lieverkoek wordt hier niet meer gebakken die tijd, al jaren zoek, krijg ik niet meer te pakken ach, was ik maar een kat…

ik kijk met mijn neus en zie geen steek die lichtblauwe vlek is de vrouw die voor me zorgt ik denk dat ik naast blijf maar soms ben ik haar kwijt - afgeleid door een spoor, een krul van geur eens liep ik zo rakelings langs een konijn dat ik niet zag - pas meters later bereikte me die streep en maakte ik rechtsomkeer…

Hoe eenzaam is de mossel die gevangen zit, met soortgenoten in een zwarte pot? De zeelucht, dat is enkel nog herinnering, want ui en selder kruiden hier het lot. Het is zo stil, geen lichtjes klotsend water meer. Wel hoor je ergens in de buurt een zacht gesis. Een warm gevoel begint zich op te dringen: het wordt misschien gezellig in de duisternis…

daar zag ik je daarboven in een zwarte vork jouw silhouet in diepe lucht de avondster als metgezel jouw lied was grandioos geen aarzeling bespeurde ik in alles wat haast moeiteloos de nacht bezong herhalen deed je niet en bijval had je niet verwacht je zin was af dus waarom zou je niet verdwijnen…

als een merel op de zomeravond zijn vreugde fluit doet hij dat zonder omwegen vraagt niet naar de liefde doet slechts wat anders wordt verzwegen hij zingt op zuivere toon hoor mij toch ik heb voor u uw morgen en avond uw gister en heden in mijn lied geborgen…

ik loer naar beneden naar de dorpelingen in de sneeuw de sneeuw, die als een winterse streling hun gezichten streelt ik heb maanlicht in mijn ogen ruw en donker is mijn vacht als schors van de bomen waaronder ik wacht op de mooie herdersjongen zo maagdelijk blank en zoet van geur die het wit van de sneeuw zal veranderen in een bloedrode…

Wroetend met een platte snuit Woelend in een modderbad Een zegen voor de huid In een kuil, met mos en gras bekleed Weert hij mug en vlieg en parasiet En hoe? Hun lot is meer dan wreed Ze drogen in de korst Schilferen van hem af Als hij langs de bast schuurt Een straf die zij stil ondergaan Met een taaie wintervacht Een speklaag onderhuids…

De schaduw lengt haar lange tong likt gretig naar het vluchtend licht dat voor het gulzig donker dicht behoedzaam kruipt langs roversjong Het duister dat haar lijn verdrong haalt vloeiend uit naar `t evenwicht dat gloeiend groen een glooien richt op smaragd bestreken horizon Een schim schicht schaduw als een speer klauwt krassen nacht als…

Met jeugdbrand op de wangen Staat de matroos in het kraaiennest Langs de stuurboordboeg Een opgespoten stuifwolk Een massief duistere vlek Sindsdien ontwent hij aan die kolos Elegant in zijn onderwaterwildernis Met een bultrug opduikend -Het oog boven de muil- Sliert hij voorbij en tilt de vin Het gebrul plant zich mijlen verder…

De putter zat hoog in de linde en zong zijn liedje met plezier. Een kleurig bolletje en hier kun je die overal nog vinden. Ik floot terug in c-majoor; zijn kleurig kopje draaide rond tot hij mijn grote lichaam vond maar toch ging hij er niet vandoor. Tot hij een soortgenootje hoorde, een vrouwtje dat hem echt bekoorde: hij danste naar…

Vastgespijkerd aan een schuur Weert hij de demon Met een bol lijf en een duivelskop Dooraderde vleugels dragen hem In een stikdonkere ruimte Ontwijkt hij het spinrag Uit een grot vliegt een stroom op Grillig wentelende vlekken Een moeder kruipt over een wand van jongen In het staartvlies vangt zij de meelworm De vlieghuid plooit als…

Ik tik de taal Zachtjes vooruit Niet te vlug Poezenkind Op mijn schoot Op haar rug Ik aai pluizenbuik Kriebel kattenoor Hoor gesnor, sonoor Ik tik de taal En krijg een haal Over mijn hand Wollige warmte Nagelt mijn dijen Ligt nu weer in haar mand.…

Mugjes zwieven vlugjes Zwoefie zwaf kleine zuchtjes Wind van hun zwievies Zwif zwaf vleugeltjes Foefie faf zwierelie Samen zif-zaf in het rond Zwottende zwapper Tot de maan weer komt Zwieven vlugjes mugjes Zwierelie, zwierela heel even…

een veld van lichte donsveertjes openbaart schrijnende lentetragiek het bloederige woerdkarkas midden op het fietspad is niet te negeren mijn peeretende mond verkrampt mijn maag trekt samen kokhalzend vervolg ik mijn wandelroute rechtdoor naar huis waar het toilet uitkomst biedt uren later hoor ik luid gesnater zie helder op mijn netvlies…

de kleine witte keeshond plaste in het dorp Piaam wij kwamen er en keken naar de ganzen die zich volvraten voor de voorjaarstrek de hond sprong de auto uit en danste al plassend door het dorp van plek naar plek in zo’n dorp kan zo’n hond als vroeger leven overdag zijn neus na als een vagebond zonder zich te ver van huis te begeven bij…

Vlottende lichtstipjes Glijden vlammend roze Boven het bitterzout meer Een lauwe ondrinkbare bron Rijk aan algen, slakken, garnalen Zijn snavel zeeft de soep Besmet met rioolzeepsop Een mens zou van minder balen…

wie durft die hond bij zijn snuit te nemen wie grijpt hem bij zijn poten en legt hem op de grond zie het lijf, strak en gedrongen zie de tanden scherp en blinkend, waarmee hij een tegenstander licht verwondt wie durft met zijn hand in die hond zijn wolvenvacht te voelen die grijze stugge vacht die hem omringt als een aureool van bont wie durft…

De steenarend zweeft stil Ooit door een Romeinse steenkapper Op een wapenschild gegrift Nu hangt hij als logo aan de fabrieksgevel Het gekroond symbool Op een veer na uitgeroeid Door loodhagel en pestdamp Door boer en jager uit het gewelf geplukt Terwijl het biotoop krimpt Overleeft hij op karakter en op drift Cirkelend boven de bergweide…

zonder schroom of last van roos: met eigen bek kamt zij z'n pluimen van 's morgens zeven tot 's avonds laat vogelt zij uit hoe doodgewoon de kraan met pauwetrotse kroon keizerlijk voor de statie staat 'wat hij doet' zei ze sereen - de hekken als haar troon - voor het vallen van het zwart met al haar ziel of heel haar hart 'dat…