vastgezet in ijs weerspiegelt deze datum dat het zondag is een droom in maart, voorbij zijn slaap vol vergezochte beelden wrevelig doch schoon –gewassen door de kou ‘ik hou van jou’ klinkt ver de woorden rusten in je hoofd op wacht, op andere tijden en wetend dat het voorjaar is beloofd dus buigen we de kou tot kromme lentebeelden, geel…

Ik heb mezelf uit mijn slaap ontwaakt Weet niet wat het was, waken of dromen Zelfs niet hoe lang ik heb genachtbraakt Momenten, doorregen met sluiers van demonen Het niemandsland zwijgt in de langzame nacht In die stilte zwerft het brein tweeslachtig Zo kort voor het wisselen van de wacht Dan de rede, dan de radeloosheid indachtig Ik heb…

op rotsen geboren verzuurde bekrompenheid waar geen honing meer uit te halen is gaat hij willens nillens een voorhamer gebruiken van lieverlede mooi leven weer opwekken…

In een kolkende stroom Vol van kracht en prachtige kleur Word ik meegesleurd Naar de diepten van de zee Waar de zeemeerminnen Mij begroeten en de zeesterren Naar me glimlachen. Al worstelend en proestend probeer ik terug omhoog de werkelijkheid te bereiken.…

In donderend geweld is verzet gebroken mijn huid gescheurd en wonden open ledematen met lood verzwaard de adem afgesneden rotsen geteisterd door beukende golven stranden gespoeld tot stinkend drab duinen geëffend, vervallen, bescherming verloren velden bruin verbrand door de droogte wouden in vuurzee opgegaan dieren door dorst gestorven…

omdat de ziel ons reeds nieuwe verwachtingen toebedeeld wenen we niet om hartverscheurend tenietgaan maar harken het met handen herleid tot plicht onder prille opbloei…

Meegesleurd in een zee van klinkend woord door brandend deinende golven langs klimmende rotsen roeiend met korte riemen geen angst kennend zie ik geen spook die langs mij komt maar hoor slechts; “Gooi je netten aan loefzijde uit!” en zie, het net staat op barsten.…

Ik veranker mij in jouw dromen ik zit stevig in je hoofd laat je kronkels maar komen ik kronkel wel met hen mee je mocht eens van me af willen.…

Geen vogel zingt geen vlinder vliegt geen zee van kleur bedekt de grond. De lucht bedekt strooit soms dons uit grauw wolkendek of huilt van koude. Natuur is als de mens somber, terneer geslagen gedoken, wrevelig. Toon hoop in kleine dingen.…

Was het toeval of voorzien, Was het toen lust of liefde? Op afstand keken wij elkaar plotseling in d'ogen Een heel mooie tijd van nazomeren onderweg naar Binnenkort in de maand mei, leggen verliefde vogels in meervoud hun ei Ook al was het toen eerder op afstand Het maakte mij blij…

Ze hing haar weemoed aan de wand zodat de gasten kunnen zien waar hij voor stond er staan alleen nog lege stoelen en guitarras zonder klank dwaalt zijn geest er bovendien zijn gezang is er verstomd hij nam de Fado met zich mee over de kolkende zee nog steeds stelt ze de vraag schreiend aan de Taag: waarom ging je toch alleen we zijn…

Zo traag gewraakt mijn diepst gevoel mijn liefde dat ik amper trouw kan blijven. Mijn denken door het nevelig brein bezwangerd van verlangen naar zacht morgenlicht. Mijn zicht vertroebeld in duistere nacht kan geen licht verdragen van zon aan heldere hemel.…

Het waren slechts vermoedens die woekerden in dissonantie toen je mij exploiteerde ten behoeve van jouw gevoelens kwam de horizon dichterbij over het bospad aan de oevers brachten blote burgers proviand voor reuzen die nooit sliepen in jouw vergeten niemandsland ik was vrouw alleen in wildernis van gemakzuchtige mannen die zich verveelden…

Er wordt een net geweven onzichtbaar knellend en langzaam aangetrokken. Verstikkend zou het moeten zijn. De vis glibbert door de maas kieuwt kauwend spartelend. Opluchting...... gevonden onder water. Met bolle ogen zoekt zij haar weg en vindt consorten in de jungle van de zee.…

Hier staan we dan op de hoek van de straat het is nog niet te laat om ons huis in te vluchten daar wachten onze oude stoelen vol ongeduld op ons ze zitten vol gaten van versleten gevoelens en eenzame woorden we zijn nog niet te laat de kachel daar smeult nog wat we wachten vol twijfel wie als eerste binnen gaat.…

nu lente winter ademt de nacht verbergt in kou, waar ongewild haar macht rond tere bloemen buigt buig ik ook en kleed de vorst in witte zomerwindsels geen afgesproken tijd of lange eindgesprekken slechts het strekken der herinnering en eindeloos het lekken van mijn eindeloze spijt…

Uit jouw stilte wil ik naar de lente lopen doorbreek het zwijgen met geluid van puur geluk op het strand is de horizon weer zuiver en toereikend als een maagdelijke bladzijde in gedachten zonder poëzie nabij een dichter die wil schrijven uit jouw stilte in de luwte blijven zonder stemgeluid en zonder echo alleen de grijze tinten van…

uw wandeling in het winterlicht ik kan er niet omheen de triestheid raakt me gaat me door merg en been een zilveren weerschijn zie ik op uw haardos landen het spreken van de jaren plooit zich op nijvere handen rond schuifeltraagheid de diep gebogen rug uitzien naar is er niet komt niet meer terug uw oude jas hangt zwaar doordrenkt…

Gedachten ontspruiten jaargetijde reeds vooruit als bladeren aan bomen wachten in vertrouwen vanuit het duister op toekomst en licht. Als een geliefde op ontwaken van hartstochtelijke bruid die komt door rozenvelden gekleed in tule als van nevel stralend onder sterrendiadeem als een lichtstraal uit de hemel.…

vandaag heel even zon in afscheid van de winter, licht en warm op luwe plekken waar ik even leven kon zojuist heel even zacht gestreeld rond wat viooltjes, paars gerangschikt in een oude pot voorjaar in mijn buitenwacht even glanst wat zichtbaar goud rond korte ademstoten roerloos klampt mijn hart zich vast zodra ik oud en oeverloos…