Hoe lichtend kwam uit de nacht deze dag horizon tot horizon als brandend vuur alsof de schoonheid van een vrouwenlach ontwaakt in puurheid van veld en natuur. Wolken langs een lucht van azuren blauw gewichtloos zwevend door het ruime zwerk de velden parelend bedekt met dauw de landman spoed zich vroeg reeds naar het werk. Nog slaperig open…

de vlam uitdagend de pit loodrecht de trots oprecht de rode was smelt onbewogen de kandelaar blinkt in zijn eigen licht…

dag verdwenen jaar, ik groet je geef je kruisen na en zwaai vrolijk af, tot later als jouw gevolg zijn dagen telt, tel ik mijn zegeningen in een plas vol zilte druppels: parelend in wit en zwart luisterrijk als zon haar strepen trekt goedgemutst en goed gebekt bega ik thans mijn eerste fout, beseffend dat ik stout veel beter kleur beken…

Ook vandaag gaat de zon weer onder, na alle regen en zoveel drukte om het begin van een nieuw jaar. Ze is vriendelijk en rustig, helemaal niet boos om onbegrip en dwaasheid die ons mensen soms komt bezwaren. Konden wij maar wat beter onze kalmte bewaren en dulden wat we toch niet kunnen veranderen. Geel daalt de zon door prachtige wolken…

Verwacht niets bijzonders op deze morgen de dag begint als iedere nieuwe dag zoals je steeds opstaat hopelijk met een lach en blijf je ook vandaag verschoond van zorgen. Tijd omsluit dingen, die je gisteren zag, houdt in geheim en toekomst verborgen of blijdschap overwint of andere zorgen danwel geluk, liefde op deze nieuwe dag. In stilte…

Ook in de puree alleen met je twee ik heb een idee een pot marmelade van zwarte bosbessen éénenzestig procent pure vruchten een lekker stuk brood een dampende koffie weg met de puree is dat geen idee…

Ze tollen rond zonder zin en voegen niets toe aan al het bestaande. Toch maken ze veel lawaai terwijl ze de rust verjagen en nergens landen. Als muggen in een zomernacht blijven ze kwellen en maken ze kabaal. Wie kan hen stoppen? Wie weet raad? Hebben ze ook al bloed geroken? Laat me proberen stil te zijn, enkel te kijken, te horen, te…

Ik rapporteer je van een regen mies en mot het kan niet op kijk ik naar buiten ik hoor ze hagen hangen zuchtend gammel in de natte wind…

het strand droeg parelmoer en water… onder een oppervlak van kou liep liefde mee warme truien elders als een extra jas de ganzenpas van twee hand in hand en zijn glimlach smolt rond wat ik kon vertellen blij, ontvangen door een hart dat meerdaags gaf en bovenal het kindergraf dat licht verstuurde uit haar dood dankbaarheid was groot…

Je laat op winterdag zelfs bloemen bloeien in klank van je stem en warmte uit je hart met je oogopslag die alle treurnis tart band van vertrouwen en liefde doet groeien. Met geur van roos en jasmijn ben je omringd je bent als een vogel in blauwe lucht een zwaluw zo’n schoonheid met zwevende vlucht droom die zich iedere nacht aan mij opdringt…

In een grassprietje of iets groter het madeliefje zit al een poëzietje. In een blad de nerf of in de zon de glinstering van een glasscherf, ook daarbij is sprake van poëzie. En woorden veel of weinig gesproken of is er niets gezegd... een paar geschreven slechts, zelfs dan is er poëzie, echt! Of 's morgens bij het ontwaken met een…

Herinner mij schone voorbije dagen van onbezorgde tijden uit blije jeugd toen ik nog geen zorg of last hoefde dragen een leven in vrolijke vrijheid en vreugd. Herinner mij tijd van gelukkig leven zingend en lachend iedere nieuwe dag dankbaar voor liefde mij steeds weer gegeven bewonderend elke vogel die ik zag. Toon mij geluk in alledaagse…

Het zwarte gat in mijn herinnering getrokken als een sluier om de rode bal. Het vuurtje steek de sluier aan ontloken door één enkel woord geslopen uit een krachtige zin Het monster! is nu ontwaakt sluimerend had het in mij gezeten naar buiten zal het komen mijn ziel is opengereten…

de tijd beweegt als stroop plakt mij vast aan stilstaan ik ploeg door kleverige dagen en mijn gedachten draaien kolken maar brengen niets meer dichterbij de tijd gaat weg en zwijgt noemt geen naam of plaats aanzien moet ik volgens hem stilstaan met mijn armen open zegt, hierzijn brengt je dichterbij de tijd laat mij te wankel achter ik…

dwars door ledematen duurt mijn pijn nog langer dan de scherpte van een mes de wind snijdt… onzichtbaar weggewreven tussen sparren en het leven dat zijn dagen telt kou velt vele vormen in mijn wollen normen schuilt de zwarte nacht hij had gewacht op dat, wat immer weer dit leed meebracht gezoet met licht, gezouten door een witte maan…

Deze namiddag was ik in een afdeling van bejaarden, dement en blijkbaar ver weg van deze wereld. Welke wereld is de onze, wat hebben we gemeenschappelijk? Kerstmis nu, een Kind, wat herders en de hoop op vrede. Waar is hun geest? Wel zijn hun lichamen veilig en goed doorvoed en verzorgd, gekoesterd zelfs soms, maar waar zijn zij? Hoe met hen…

Ik strijk kaarsen aan voor hen die niet meer onder ons zijn in gedachten spreek ik hun namen nog een keer uit ik herdenk ze totdat de beelden langzaam vervagen en stap de dag in…

Een handgrote Japanse vaas een hulsttak scherpe stekels een kaars nog niet aangestoken een stapeltje kraaknette boeken een uitnodigend vers gebaar bergen drijven op de vaas wolken in de verte wenken hoge toppen sneeuw…

bij thuiskomst zie ik de foto van de dag waarop wij zo gelukkig waren elkaar het Ja-woord gaven mijn zoon, het levende bewijs van wat eens liefde was prijkt deze foto in zijn kamer, als ' bewijs ' nu rest er niets dan verbittering onder 'n dikke laag stof…

Mijn longen vullen zich met natte lucht, tot waar de weemoed in mij gekt. Nu is ieders eigenheid nog onbeducht, weldra met dampige teelaarde bedekt. Onbeholpen tast ik naast de weg voorbij alwaar mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Met mijn zielement tot in dronken barbarij, het vruchtvlees met denkvaten doorspekt. In gewijde grond van onbedijkte…