De wollige wolken aan de lucht geven precies mijn hoofd aan, mijn hoofd is wollig, met dit verschil dat er geen windje door mijn hoofd waaien kan, om de wolligheid te laten versluieren en vervolgens te laten verdwijnen.…

treur je nog om toen en kijk je om over schouders van een ver verleden je kende dit sterven niet je was geen kind van deze tijd al streel je mijn ziel met weifelend tastende vingers van weemoed en woel je mijn dagen het geeft niet ik ben altijd al een kind van vreemde oases geweest…

ik loop deze dagen door de geest van een getraliede cel gevuld met dove oren doch met leegte het meest verwijl in het gewicht van een aangekleed skelet ogen op niets gericht, een ongeschreven wet, die verdwalen in een vergezicht van water en brood dat sprakeloosheid als horizon kent het is de wederkerige schaduw waar binnen…

nu dageraad haar sluiers licht de rondgang door mijn nacht heeft afgesloten met de vochtige oogopslag van zonnedauw wil ik gauw de avond terug een rilling langs mijn rug laat spoorslags zeven rozen achter en de indruk van wat ooit zo rotsvast in mijn leven lag…

over mijlenverre bossen zong een waterdichte zwaan zijn vleugellied voor altijd vrij in zijn gewassen ziel voor de avond viel was er een brief hij rustte argeloos in tijd, vergeten tussen zwervend stof en de grief van oude woorden maar de morgen bracht verloren oorden binnen ander nieuws nog voor haar adem ouder werd vertelde ze…

Ik weet niet hoe het komt maar 'k heb iets met rozen dit jaar ik bekijk ze ik verzorg ze ik buk mij om iets op te rapen twee grote slakken kleven aan elkaar ik denk aan vroeger hoe mijn kinderen in de Eifel op de trappen van Haus Burgblick met slakken speelden er liep een kriebel door mijn haar…

meedogenloos heeft de storm na de stilte toegeslagen zich vastgezet als scherpe nagels in de kern van de onrust waar angst een kloof slaat tussen lichaam en brein totdat het weer opklaart…

Soms zou ik even pauze willen Het nu-even-niet Een beetje rust, bijkomen Bekomen van verdriet Maar de wereld wacht niet op mij De tijd die gaat Werken, eten, leven, Je moet mee op de maat Mee in de rij Mee met de dag... ... Ik sta liever even stil Als dat mag…

Jouw menselijke ziel in versteende emoties innerlijk bezworen, samengekomen tijdloos in herinneringen beschreven in brieven als in boeken vergeten voor nazaten achter horizon en ochtendlente naast het sterfbed van verlangen in een oeverloos denken zonder heimwee of dromen vergezeld door witte rozen jouw laatste reis naar doodse stilte…

het hoeft niet meer de hitte van de zomer voor hem gelukkig nu niet meer de zusters niet om hem te overreden dat binnen beter is dan het genadeloze buiten de zoute haring, die ik hem nog bracht vanuit de airco nog een koele hand op zijn te warme voorhoofd maar hij zocht steeds de afgesleten thermometer en zuchtte dan maar diep durfde…

Als de zon straks op mijn wangen de tranen zal drogen ik de vogels weer hoor die hun lied zingen in een nieuwe morgen stuur ik mijn groet naar jou achter de horizon in de hoop dat jij hem zal kunnen horen. Voor een vriendin die 22-07-2012 is overleden!…

Onzichtbare draden verbinden jou en mij doorzichtig als ijle wind zuiver water uit een beek stralen van zonlicht glans van maan teer als kristal in kleuren van zirkoon met zachte fluister als briesje door blad streling door windvlaag over teer jong gras. Stil is de luister mooi als engelenstem vanuit het paradijs en verre vlakten…

maar niemand weet dat soms zit ik op de fiets op weg naar werk of de winkel en afvraag mezelf al dat verkeer om mij heen gaan jullie ook dezelfde kant op of ben ik de enige die vandaag een boodschap heeft keer ik terug op schreden, platgetreden fietspaden schappen leeggekocht keukenkasten gevuld voorraad verraadt mijn angst tekort…

Verstomde emotie Een schreeuw van licht In zoete devotie Het evenwicht Verslagen lig ik hier Geheel gezwicht Voor verschoten vertier.…

orgelakkoorden smelten in gesproken woorden warmend rond een spil het kerkhaantje glanst klokken beieren de tijd staat even stil een smalle lichtstraal strijkt zich troostend neer over de waan van de dag op het wrange, weeë het gewemel van vragen over de gestorven lach…

Magnetische kracht Kansloos verlangen naar jou Vlinders om mijn hart…

Zij houdt van paarden soms doe ik een ommetje om ze haar te laten zien ze had een grootonkel in Hamburg die paarden had o wat voor paarden die onkel had zij houdt van paarden ze steelt ze met haar ogen maar jammer Hamburg is veraf…

Rozen donkerrood een tuin hij kan niet groener blauw een hoge spar een lijster huppelt vinnig…

het moet bij mijn geboorte al begonnen zijn zo dacht hij soms het zachte schreien en het gemis om wat niet kon worden uitgesproken vertrouwelijk en toch zo vreemd in die kerker van onmacht dicht bij haar in de magische sfeer van intimiteit wilde iets in hem zich bevrijden met moeite onderdrukte hij zijn tranen haar dood verbreekt voorgoed…

nu de zon heel even kijkt of alles wel is, in mijn tuin tel ik kristallen, alle zeven en hun licht dat doorgeslagen dwars door regen prijkt een hartsmoment in koude dagen binnen is het warm en vraagt de kat om aandacht, boven kaarslicht kleurt haar lach mijn hele leven lang ik ben niet bang om weg te gaan want overal is zij, ze laat…