als gevoel mijn levenslust naar binnen trekt en ondraaglijk lijkt roept de aarde terwijl zwaarte mij toedekt ik val dan neer, haast stotend, ten gronde splijt uiteen in stervende delen van koude rillend aan overmacht gebonden kijk stuurs nabije verte in gedragen door lijfelijke steunen, verscheurende schreeuwen doen mijn hart kreunen…

Even heel even mag je mijn gedachten lezen mijn zorgen en mijn wezen stel ik hier tentoon. Mijn mooiste woorden wil ik aan je geven gepoederd en met suiker een bloemlezing als ruiker gegeven vol vertrouwen een rots om nieuwe zekerheden op te bouwen om ooit te landen daar waar onvoldoendes niet bestaan, maar iedereen gewoon ongestoord…

wanneer de mist het avondlicht verdoezelt in haar betovering gedompeld houdt wanneer vensters en bomen zo wonderlijk boven de aarde zweven, lantaarns meer dromen dan schijnen wanneer geluiden en stemmen in roerloze stilte verglijden, de wereld waziger wordt dan bekruipt ook mij het verlangen hierin te verdwijnen, dichter…

Morgen zal ik vergeten zijn, alle woorden raken weggeregend tussen het schreeuwen van wat jonge mussen hongerig in hun wens naar wormen voor ze zelf na hun langdurig pikken ook weer worden weggevreten door een sluwe adelaar. Bezadigd met ellebogen afgesleten nog voor de moeite werd gevonden ze te slijpen en de woorden ooit te slijten…

zo breekbaar ben ik als het licht dat kaatst op een winterblad glanzend, maar bros zodat de vorst het makkelijk, vinnig krakt zo kwetsbaar ben ik als de merelvleugels ondergesneeuwd wachtend in een tuin onder de liguster op de bekoring van de zon zo frêle zachtjes luisterend naar een lied de boventoon van vreemde vogels…

Soms denk ik wel eens bij me eigen, met open ogen, of luikjes dicht, zou iedereen zijn portie krijgen, of is dit puur en gericht, alleen op mij? Soms denk ik wel eens bij mezelf, met ogen die in ’t donker turen, zelfs geen zicht op de donkere muren, waarom doen ze ’t niet voor de helft? Soms denk ik in de donkere nachten, slapeloos…

De nachtelijke smet op de droomwereld heeft de illusie van schoonheid doen verbleken en er is geen vorm van troost of dieper voelen die de angst en leegte laat verdwijnen misschien slechts de moed om ondanks alles en verleden toch door te gaan in heden alleen en zonder vrienden in ’t zoete duister van de droomschijn achter luister van…

zelfs de vogels dwarrelen hun witte buiken beurtelings gekeerd in lichte flitsen kleurt de zon, vrij spelend langs het dons geen waterkou rond zachte vleugels boven bomen hangt het aardse van de weg daaronder schemert schaduwleed in krullen rond de oudste stam er blaast een zucht, tot lucht gekeerd en bladeren vereren thans een storm…

tussen wimpers door schrijft mijn gedachte kijkend naar het kind van toen onbezorgd wiegend in de boomtop leunend tussen de vertakkingen hoog boven het water had ik het vaste vertrouwen dat hij me nooit zou laten vallen ach, ik was nog net zo groen als de nieuwe lenteblaadjes van mijn linde die nieuwsgierig lonkten naar de zomer…

Je hebt diepte leren vragen in nachtelijk duisterdwalen na grijs vergeten dagen verscheen er weer een zonderling in de met mist omgeven spiegel toverde de maan een glimlach en in brieven, nooit geschreven bekende je het verlangen naar haar in het vermogen van vergeten dwaalden herinneringen terug naar haar hart bij de kust na omzwervingen…

overbelaste vingers omarmen een pen nagelriemen gekleurd door grondverf kust de lak lokken die veilig achter prinsessenspelden zijn weggewerkt knellen kousen sneller evenals voeten die tintelen komt het paleis langzaam in zicht…

Zolang een last mee gedragen steeds was het verlangen eruit te ontsnappen zat gevangen tussen beelden van verleden. Wilde ruimte mezelf ontplooien leven in het heden door liefde omarmd aanvaarden dat verdriet ook hoort bij het bestaan. Nu in de herfst van mijn leven koester ik de liefde om me heen mijn blik richting de zon om als een…

Soms zijn de rokken borsten en benen van moslima's mooier dan die van Hollandse manwijven in overkooklingerie en gatenkaasjeans geen reden om moslim te worden maar het noemen waard Soms staan de ogen van moslimmannen die net uit de moskee komen vrediger en rechtvaardiger dan de vertroebelde ogen van drugsverslaafde Hollanders in hun ronkende…

Overvallen door situaties elke dag weer een nieuwe noodzaak op je hielen om te draaien weer een bocht om in te wringen nooit de tijd eerst te bezinnen want die wereld raast maar door. Zeven sloten tegelijk en geen zee mee te bezeilen bij de open kraan staan dweilen en te hopen dat iets lukt. Chaos om steeds te herscheppen als het lot…

Hoe kan toch dit bestaan voor velen zo treurig zijn terwijl de anderen feesten? En mensen op de vlucht voor honger, geweld en niet meer weten waar en hoe? En wij in onze warme huizen, druk beredenerend hoe onze kansen zijn, hoe nog wel meer verdienen; hoe morgen vast vakanties worden gepland. Wat is dan leven: duisternis en dood of…

Liefste, vergeef me de dagen welke ik stenigde mijn stem met de scherpte van stilte tot zwijgen sloeg op dit kruispunt ik beaam ik verloor mijn V vlucht in de sloot het ging niet zoals ik het wilde ziende blind en doofpotdoof sliep ik door de tijd in deze stroming ondervond ik geen geluk je bent de leegte mijn getuige van het…

Het viel tegen de avond leunde aan tegen de nacht stond op in de morgen en sliep na de middag in m`n armen voordat ze viel liefste…

ik ben de letter aan het begin van jouw naam de zucht, de adem langs de vleugels het puntje van je neus ja heus, ik ben het blad dat door de winden in het alleen zijn zwerft het allerkleinste vogeltje dat tinkelliedjes fluit als een zomerdroom sterft ik ben de hand die telkens liefde naar je zal schrijven door de spelende…

kaken gehecht aan de pezen van de gevoelige snaar zo de klanken vals klinken onzuiver mijn hart doordrenkt verdronken in portret der eenzamen echo dit een houtje touwtje effect in een dominoreeks van gedachten stort mij in stroom in mij verzacht me tot in de kleinste vorm eerlijkheid bouw me op…

Reik me je hand dan geef ik de mijne want ik kan het niet alleen Maar pas op, want als je mijn hand neemt en ik trek te hard, sleur ik je wellicht mee, maar, reik me je hand want ik kan het niet alleen!…