Als de dagen grijs als lijsteen of nat en zwart als de nacht de wind bomen geselt hun takken nederigheid leert vult zij zichzelf met vurige oranjerode warmgedachten die grasgroene blijbloemen toveren in haar honinggele haar…

Het mag geen enkel nut hebben dit leven, dit denken, dit schrijven alleen dan wanneer er vrijheid zonder woorden is. Ik herinner me de liefde uit een andere stad waar je woont, ergens in de verte en je weet dat mijn naakte ziel zich zorgen maakt je spreekt voor onze waarheid samen voor vrijheid zorgen dronken vlinders op weg naar…

Grijze splinters glas strooien as rond in de woestijn. Ze weerspiegelen de ruimte van de kapotte krater van vroeger. Pas veel later slaat alles wat kapot ging in. Wat het losse zand had kunnen lijmen, vormt een vaste substantie onder de druk van de inslag. Ver weg verstopt glas onder woestijnzand. Soms is iets dat…

Och dat ik ook in deze droeve dagen mag zingen van het blijde feest in de eenzaamheid van dagen als ‘t verdriet blijft knagen vervult mag worden met de adem van het licht geloof hoop en liefde weerspiegelt op mijn gezicht…

bijna ga ik of ben ik al weg nee, zoals ik zeg er is nog een reis te gaan langer dan de lange lindelaan het is meer vliegen over bomen geen oceanen, doch brede stromen wel te verstaan op weg naar de andere taal de mooiste maar niet te verstaan dat is een dubbel verhaal merk ik al doende ik schrijf mezelf weg de toekomst in, die ook achter…

ga nooit terug naar daar dat en wat ooit was een vorige huis waar je hebt gewoond je werk van toen het is vals die heimwee die nostalgie dat sentiment je kunt het toch niet overdoen doe weg die oude jas wat moet je ermee … niemand die je er nog in herkent de tijd is door gelopen nieuwe inzichten en veranderingen worden getoond…

Zwart ontleent zijn kracht aan een duistere macht Het ontbreken van helder licht heeft mij naar binnen gericht De avond is zeer nabij de geest van de nacht aan zijn zij…

Een nieuwe zomer gooit haar weidse deuren open je ademt lieve woorden op lichte sluimerwolken dansend ritme van de uren zomers licht ontluikend naar het troostlandschap droomloos zwijgen een nieuwe gedachte sluit de gordijnen verschijnt een avond in stilte hoor het geluid van jouw hart.…

Boos mag je zijn als er geen bloeiende rozen bestaan op de maan van jouw dromen geen blauwe hemellucht of heldere zon die het naaktstrand kust in de zon aan de oevers ontevreden kun je worden als je de lentelucht niet ruikt geen deelgenoot bent van het genot de bloesem te zien bloeien de bloeiende lente te zien met al die bloesemgeur…

Ik ben een rots in de branding van de zon Ik ben een rots in de woeste golven van de zee Ik ben een rots met een stenen mantel om me heen voor tegen de pijn Toch kan ik niet de rots zijn die ik wil zijn…

Herinneringen vallen, als regen op het land. Verlangens stijgen op, tot voorbij de horizon, alwaar ze verdampen. Mensen kunnen stromen. Zijn levendig als stoom. Schijnbaar dood als ijs. We zijn levend water. We zijn druppels. Zijn oceanen. Jij en ik. We komen en we gaan weer. We zijn zeer veranderlijk. Tesamen zijn we één. Zijn voortbestaan…

Alles is neder onder het sterren gefemel dromen beschaduwen de bijzondere zomer nu de woeste rivier in stilte naar een waarheid zoekt in de beginne smaakt de bezinning zoet door wat daar gaat, heel ongerept een bloemengeur ruikt naar de dood Nachtschaduw maakt de bomen groot.…

vandaag ben ik een schiereiland ik weet niets van de zee ik zal niets meer verwachten verlangen is wat overblijft als een diefje hangt de dag in een vreemde lauwe lucht je mag niet sferisch sterven zegt de dokter de zon verliest aan zwaartekracht ik roep om snelle redding met een stem vol zachte vingers omhels ik elke nacht…

soms heb je van die dagen nu meer dan bij vlagen dat zinnen om woorden vragen, ik word dan door de dag gedragen…

groeiende gestapelde herinneringen gestolde stukjes gewezen later het eens bezwommen vruchtwater wat je ooit hebt gekend belevenissen soms zo ver weg dat je ze weer opnieuw opbouwt voorzien van een nieuwe jouw beter passende uitleg je kunt ze mooier maken het je minder laten raken alles beter dan dat wat mogelijk nog komt dat wat…

Een muze hoorde ik zingen een muze zag ik dansen met klanken van viool en harp vermengd in wervelend gedicht een muze heeft mij zacht gestreeld en heeft mijn lippen geopend ze heeft mij hartstochtelijk gezoend deed mijn hart van liefde overlopen helaas is mijn muze heengegaan maar heeft haar zang achtergelaten zodat ik nooit met een mond…

Met iets dat er ontroerde in verdriet misschien in schemerlicht iets anders leek in Amsterdam Oost, in een mistroostige eetgelegenheid brak zij het brood en schreef in het avondschrift woorden over het nachtwoud: Bomen van het nachtwoud staan in duisternis samen onder sterren van de nacht jonge takken spruiten naar de hemel onder het…

Ik zou willen dichten in ritme van deining der zee met woorden die kabbelen als golven bij zachte bries wuiven als helm op duin licht zand op doen waaien. Strooien mijn gedachten langs helder blauwe lucht of in sterrennachten zenden naar licht der maan laten vliegen over horizon om daar in zonlicht verder te gaan.…

ik lees zoveel in je ogen want ze zijn zo oneindig donker diep achter elk vermoeden zie ik nu iets wat ik niet eerder heb durven bevroeden: onzekerheid ontevredenheid hulpeloosheid moedeloosheid bitterheid genegenheid tederheid vrolijkheid vriendelijkheid al die kleinigheidjes bij elkaar is best wel veel maar ook de levenslust die…

Ze schuift haar hand tussen haar pillow en haar wang . Huidhonger roept in een trage gesmoorde schreeuw. Haar aanraken is warmte sijpelt via elke poriën naar binnen een stukje zelf beminnen. In foetushouding omwikkeld door beddeplooien zakt ze weg in haar beschermende womb. Het raakt, haar aanraken, als striemen van vergeten…