tegenwoordigheid van geest verdwijnt in nevel ontneemt aan het heden wat ooit was herinnering keert ten spijt vervlecht in zielenvezel wiens naam herkrast in hout ont-ijst in glas zonder tegenbericht weerklinkt wederhoor vandaag haperen praatgrage monden tongen hun wisselwoorden traag…

onverwachts die stilte diep in mij geen eindeloos getouwtrek meer niet meer draaien woorden verfraaien weken van heimwee buigen naar rust ik land op voeten van mogen, niet moeten…

Ze kuste m'n hoofd, neus en wangen blies wat door m'n haar kreeg een stil verlangen m'n hoofd niet te bewegen. De tranen die zich een weg baanden langs m'n kin en verder neer droogden onderweg zodat ik telkens weer dankbaar omhoog keek. Ze kuste m'n hoofd, wangen en kin 't was de wind, die: de tranen opving.…

Niets kon het beeld verstoren schier onaantastbaar leek de schijn van veiligheid tot de dag van Murphy aanbrak genadeloos het besef doordrong hoe kwetsbaar het leven is hoe dankbaar je zou moeten zijn met het grijpbare geluk van de onberekenbare morgen die soms moeilijk bereikbaar is maar toch altijd kansen biedt voor wie open staat…

Zachte geur van bloemen De wilde wingerd komt dichterbij Dit verlangen kan ik niet benoemen Dit lege mijmeren in mei Liefde lijkt geen uitdaging meer Hoewel ze dat nog is Ik spiegel mezelf zoveel voor Uit angst voor eenzaam gemis Te chaotisch voor verbintenis Maar niet weer een vlucht In de prilheid reeds ergernis Weer maak ik van liefde…

ergens verblijft er op het leeg terrein nog een puntje schemerlicht, zelfs is het nog in staat een schaduw te werpen niet langwerpig, maar krom gebogen door de kou die het ondervindt in een ruimte waar de echo met een opgezette kraag tegen de wanden hangt te kleumen gisteren waakte de tijd nog met gelaarsde benen doch vandaag lijken de…

weet je van jou de herinneringen zijn in goede tijden mij tot vreugdevuurtjes lichtpuntjes ook zijn het als bij momenten ik somber of verdrietig ben telkens weer mis ik dan toch jouw hand in de mijne de lieve kroeltjes ook langs wang of in het haar terloops gegeven telkens weer omheen mijn schouders mis ik dan jouw armen die tegen…

Waarom dromen over morgen als de nacht de dag niet kent voorbedachte flarden verdwijnen in de alledaagse wenteltrap die uitkomt op dezelfde rotonde verhard met verzande idealen Waarom niet dromen over morgen zolang de zon nog regenbogen brengt de maan de sterren weer begroet vogels welluidend zingen als gisteren een kind een blije glimlach…

grijs waaien winden tochtig de dag onder zware wolken gaat de dood gebukt morgen - denkt zij morgen zoveel morgens trekken voorbij niets en toch... die hoop altijd weer die hoop er komt een dag waarop lente de lucht zal vullen met zachtheid maar op dit uur is het huis kaal staan ruiten gebroken in hoge lege kamers…

Heel even was ik dat verlegen mannetje dat altijd wachtte op zijn beurt in moeders keuken dronk ik uit het chocokannetje ik had er nooit om gejengeld of gezeurd terug na een lange dwaze reis in de veilige haven kan ik eindelijk ademhalen kon ik mij maar aan het verleden laven en uit de oude verhalen warmte en zekerheid halen maar ik heb…

zon komt op licht valt op je neer de rozen gaan open.…

soms is het er weer in mijn zoldergrot tussen de uitgehangen was voorzien van spijtoptanten dat grijsblauwe schijnsel door 'n ontijdige poort dan kijk ik een film in de bek -tanig en tandig- zoals dat past bij verbazing en misschien ook onbegrip laat ik het geen metafoor noemen maar een meteoor uit zelfverzonnen ruimte ploffend…

Een slakje zat zo lekker op een blad mijn god wat beeldschoon huisje het toch had…

verdriet moet je altijd voor het daglicht bewaren hoorde ik laatst iemand zeggen maar toen met de ochtend ook de zon doorbrak sloot ik het het venster – dacht uitstel - en liep weg hier sta ik nu met mijn laarsjes in de zee luister maar, zeg ik tegen mijn moeder die er niet meer is en ik houd mijn GSM aan het zoet gekabbel van haar zoute…

Een schaduw schiet voorbij Achter een wolk weer verdwenen Een geurspoor komt langs mij Als een kat langs mijn benen Wilde vragen naar je naam Maar je was reeds verdwenen Heeft jouw schaduw wel bestaan In het nu of het verleden...…

als ondergaand van weer een dag zon de avond kondigt blaast wind de wolken die mijn dag duisterden het betere hopend naar zwart avondgat waar het weten zegt alles moet passeren alles moet voorbijgaan wakkert mij tegelijkertijd het vrezend weten dat niet eeuwig de nacht duren zal uiteindelijk is het weten niet het wensend denken…

beheerst althans zo leek het bewoog zich mijn leven het afgelopen jaar bagage onvolmaakt nog onaangeroerd stond al maanden klaar om de hoek wachtte de bedaarde boemel op een tweevoudig spoor het was tijd ik moest instappen maar voor ik het wist reed hij alweer door - maar nu… opnieuw waag ik de tocht druk mijn neus wat…

Je weet niet of deuren... voor je open gaan er welkome gastheren achter die deuren staan Die de deur ontsluiten zal de kier.... groter zal maken Zal de deur dan piepen of kraken? of geluidloos uitzicht geven op gang of hal? Misschien..... is het er een Augiasstal of is de vloer geboend gestoft de lambrisering? Je weet een ding…

terwijl hij haar drapeerde in wazige beloften de zachte judaskus nog op lippen brandde legde hij de leiband losjes om haar nek en maakte zich op voor een volgende encounter en daarna nog een en nog een en langs andere wegen nog meer.. het kon hem nooit genoeg…

je scherpte aan het glad en rond bleef steeds meer staan ook in je stem liet jij de hoge tonen iets meer vrij je gebaarde sneller in vaak ongedurig zijn jouw haast voelde niet fijn tot jij mij sneed met je onzekerheid wij waren samen kwijt toch zijn wij teruggegaan op zoek naar waar het is ontstaan de omslag waarin rust door…