Met iedere geschreven zin ontbloot ik een deel mijn leven ik ben een mens die eens diep viel en nu op zoek is naar zijn ziel ik voer op de wildste oceanen in iedere uithoek van de aardbol heb ik gezocht In iedere bergspelonk, de diepste krocht ik heb mij dus naar het schrijven gekeerd daarin vind ik haar zeker alleen wat verweerd.…

Ik ben het beu ik ben het zat, ik heb het helemaal gehad, ik zit erdoor waar doe ik het voor, men heeft me alles afgepakt. Ik ben niet stoer, zelfs doodgewoon ben niet beroemd, dus heel gewoon! Ik ben het zo verschrikkelijk zat, heb het daarbij helemaal gehad. De zon mag schijnen wat ze wil, bij mij komt er alleen nog maar gegil…

Stil is mooi als op het strand, als op het snijpunt van je kijklijn met die van de meeuw die uit niets valt. Als je luistert hoe het oude zingt en sterft tussen eb en vloed, in golven uitdeint, in afdruk in het natte zand, als een hobo in de kristallijne lucht, een gouden stemvork. Stil is mooi als je fluistert, in lange halen, in wind…

Hij kon niet voldoen aan haar verwachting en steeg niet in haar achting toen zijn keuze zo anders bleek werd het winter in haar zomer maar toen hij zijn eigen weg kon gaan brak voor hem de lente aan.…

ik kus de tranen van de onzichtbare man die voor mij staat zijn grieven lijken ondoorgrondelijk of toch de hemel breekt open en kleurt het antwoord langzaam blauw…

je lacht een scheve lach jouw ogen glanzen om de grap ik neem een hap van zout en zoet en moet ook meegenieten in mijn glas glanst op de maat een slok verworven wijn en pijn zet zich voortdurend om in positiever kwaad mijn angst latent aanwezig geeft me slechts de aller-slechtste raad…

Een blauwe maan dwaalt eenzaam over nachtelijke velden de strandjutter vertelt zijn zeewaardige verhaal is het de herkenning die de projectie veroorzaakt of de projectie die de herkenning raakt over woeste golven merkwaardige helden avonturen in de nacht vrouwen met zalmneusjes mannen die lijken op Pinokkio bij de sloot zitten een paar…

Er is een bank, een lege boom, en ver de zee, de kleine zee waarin we samen sterk en jong de baren stuwden, schuimend wolken joegen op wilde rossen, onze manen tot de hemel. Jij met felle baard, met ruwe herdersstaf en gulle schaterlach, bazuin, heraut van leven, eeuwig, gulzig leven. We lepelden de pap als uitgehongerd, boerden luid en sliepen…

Op de prachtige bijna gezellige Oosterbegraafplaats ligt een grafsteen te wachten op het moment dat mijn graf wordt gedolven nooit zo bij stilgestaan maar nu komen de zwarte gedachten op als golven van een onrustige zee ze zullen wel weer verdwijnen ik zal vooreerst niet wegkwijnen ik hecht nog te veel aan het leven nee, het wordt tijd…

Toen zonlicht ons in de ochtend tegemoet scheen bewoog mijn hersenarbeid voorbij de beperking waar de hele reut hetzelfde was nabij de horizon van een land dat ik zelf had verzonnen vond ik jouw onschuld in een droom die het verlangen deed zwijgen met de toezegging van jouw temperament achter de grens waar alles anders was met de belofte…

Sorry, maar mijn denkvermogen gaat achteruit, ik zoek steeds vaker naar wat ik wilde doen, ik heb mijn carrière vast en zeker verbruid en alleen in mijn dromen barst ik van de poen. Ik word steeds dommer en mijn hol kalft af, ooit was ik geniaal, maar nu een irritante luis, mijn vijanden eisen een levenslange gevangenisstraf, maar ik voel me…

er is zoveel wat ik je zeggen wil maar woorden vind ik niet al heel lang ben ik sprakeloos van verlangen en verdriet…

ik ken je lach hooghartig uit een adembenemend zwart gat waar warmte en liefde verdwenen zijn gesloten lichaamsfront de strakke mond afwijzend in geluid het schrille geen tegenspraak willen punt uit heb je gesmeekt om clementie je keek niet eens vol onbegrip soleer jij je macht terwijl ik stik…

de ballast woog bleek pas toen je het ( ongevraagd ) in jouw maag kreeg gesplitst het was geen keuze maar werd voor een voldongen feit gesteld watertrappelen het devies zien hoe goed je zwemmen kunt of geef je je langzaam over alsnog…

Jij hebt mijn stilte in jouw hart bewaard bij de zee, waar de wind waait door de bomenkruinen ik ken het zwijgen van jouw ziel omdat ik in jouw stilte een droom ontwaar die meer vertelt over eeuwigheid dan mijn lang bewaarde letterwoorden uit het Zuiden.…

ik liet je in het donker jouw kamer weids jouw bed gekluisterd aan de grond onder jouw voeten gaapt het gat van angstige onwetendheid dat wurgt me nog het meest…

Ze heeft een rode kleur op haar wangen als gevolg van intense woede. Staart in diepe verslagenheid voor zich uit, door 't raam, in de stille natte straat. Zoekt tevergeefs naar haar innerlijke leidraad, doch haar gedachten verdwijnen snel. Rondom haar vormen zich wolken van verdriet vermengd met bittere tranen en haat.…

ze gaat steeds vroeger, zonder licht gedachten verzwaren het ademen de lach zwicht voor verleden gevaren terwijl de ziel bij voortduring dicht in lettergrepen van pijn in het heden leven blijkt ooit te zijn in dromen blijven zweven welke angst beleven en morgen ja, is er een morgen die voor haar mag zorgen is het doek te…

Mijn vader droomde ervan ooit een groot voetballer te zijn hij werd chauffeur van een bus ik droom ervan ooit een groot dichter te zijn het is dezelfde cyclus altijd gevangen altijd klein maar een groot verlangen.…

we noemen het bij de naam het monogame in de klank heeft werelden verwoest, zon op schemerlicht doen lijken links en rechts komt het verhaal van die- en die maar hier betreft het jou en ons in alle staten elke dag ja is er één, de tweede kijkt naar morgen waarheen je gaat ik weet het niet ik kan slechts voor je zorgen…