als dode mussen in de tuin de gestorven woorden onbesproken zwarte lakens waaronder het veilig schuilen is op een dag verduistert de zon de avond valt uiteen in sombere nachtgedachten en besluit ik de sterren terug te hangen in het heelal waarna de slaap ongehinderd binnensluipt…

Ik heb geen geduld meer voor het hart vol tranen van zelfmedelijden alleen nog maar het lachend gezicht verwrongen door oprecht verdriet diep weggestopt en met geheimen tot aan de jaszakken toe gevuld daarvoor heb ik geduld.…

mijn armen reiken konden hield ik je veilig, veilig verstrengeld in mijn armen dan droogde ik al jouw tranen net zolang als nodig tot er ruimte ontstaat voor een voorzichtige glimlach…

het kind droomt van onbekende verten van onschuld en ultiem vertrouwen van donkere gestalten die zijn knuistjes doen ballen van intense angst onterecht de duisternis brengt licht dat zonder haar niet zou bestaan als de zon zijn kamer binnendringt op zoek naar kinderogen en de nieuwe dag zich openbaart ontwaakt het kind een…

Ochtendmist, nog vol nacht omhult me en verbergt nog even wat komt, in haar schoot. Jouw woorden omhelzen me en doen verlangen zoals de ochtend zwanger van de nacht verlangt naar de nieuwe dag…

Regen verdicht mijn zicht en haar kilte omwortelt mijn gemoed Ik verhout tot alleen mezelf en wacht achter verharde bast op lente…

Ik laat je wat muzikale noten na om het klavier in weemoed te stemmen een flesje droge wijn voor jouw keel en een zwembad om in te zwemmen ik geef je mijn natte kasteel geschikt voor een oordeel mijn eerste penseel gouden pink en vingerhoed je mag rekenen met mijn rekenmachine harken met mijn zilveren hart mensen ontzien met mijn moed…

ik zag hoe jij ook stiefelt met een beladen koffer vol twijfels en vragen gelijk de eenzame eik die met al zijn kracht wacht op lumineuze dagen misschien wel waren het je weke ogen die net iets te lang in de verte bleven staren een ogenblik beleefde ik jou, je wereld de weemoed van jaren…

in de kringloop op het water ijverde mijn tijd in langgerekt spiralen draaien licht verwaaid met niet veel meer dan kleine blaadjes, op de spiegel van een kind nu zijn oogjes glanzen, door de lichtval van vandaag geeft hij zijn jonge hart aan ganzen in de roze bovenlaag van roepend langs de hemel vegen och… slechts daar laat ik…

kon ik mezelf maar bevolken zonder mensen of adem te verliezen in een tekstloos rondeel kon ik maar ontwaken zonder grenzen daarvoor hebben alle dagen woorden teveel het lijkt dat de overvloed die ik ooit bezat al lang is vervlogen met alle winden mee de wind opent deuren naar het zwarte gat dat verschijnt aan ons geestesoog gedwee aan de…

Een groot wit papier gepakt dwerg en hoer plat gemaakt ingekleurd en uitgeknipt Zij is groot, houdt hem aan zijn duim moeiteloos omhoog Alsof hij uit het kader valt denkt met een sardonisch gelaat aan de klaagmuur in Jeruzalem Vrouwen met de Torah in de hand zij lezen voor hardop als mannen Joodse man die Allah Akbar roept tot bloederige…

je ontwaakte in het brooddeeg van een vroege donderdag in je ziel gloeiden nog wat zinnen bijeen gesprokkeld op een late woensdagavond ze hadden vleugelwoorden meegebracht in hun schoot wiegden ze een kind een zachte streling zei ik zie je graag…

Hier in de oase van het hart in melodie van verlangen waar heimwee als jouw stilte is neemt fantasie de overhand nu ik dwaal in dwaze somberheid voel ik de kou als droeve klacht van bladvallende bomen waar jouw wortels diepte zoeken raak ik ontworteld overmand door diepzinnig leegte voelen in het stille duister van de nacht.…

ik hoor stemmen ze lopen buiten onder een paraplu ze praten over boodschappen en over het weer ze vliegen naar boven langs de ramen die gesloten zijn en zo gaan ze steeds hoger en hoger de donkere lucht in langs de scherven van licht van de lantarenpalen en ergens vol heimwee zijn de stemmen naar de zalige zomer…

Als een jager staar ik naar het woud waar het goud glanst het is nacht en dag Ik heb het in mijn hand bijtend spoort het mij aan het begroeide pad te betreden maar ik bied weerstand want onvoldoende uitgerust Mijn retina geïmpregneerd keer ik huiswaarts Nog voor halverwege hou ik halt Ik doe mijn ogen dicht een siddering trekt over…

Twijfel speelt een duister spel met hen die moeilijk kunnen kiezen ze doen of er geen keuze is door alle opties te negeren waardoor uiteindelijk de keuze niet gemaakt wordt door hen zelf maar een ander de beslissing neemt…

Stil sta ik in de regen emotieloos. Achteloos als een levenloos object. Achtergelaten in mijn gedachtes leven, denken, verloren in het waarom.…

Het doet pijn bij je te zijn lichamelijk aanwezig ogen dwalen weg zeggen zoveel terwijl je al zo lang niets meer zegt opnieuw sta je op loopt heen en weer die tergende onrust kwetst elke keer nog ben je hier lijfelijk thuis je geest is al in een ander huis het doet pijn bij je te zijn…

langzaam droogt de wind de druppels van mijn wangen sterft de tegenslag in de herfst uit het grauwe gisteren ontstaat weer een verlangen ik vlij een bonte bloei over mijn onbehagen in een vergeten hoekje zie ik mijn zomerjurk hangen ik weet dat ze nog past vandaag zal ik haar dragen de zon is als een wollig vest ik draai me warm en…

De herfst leert mij barmhartigheid, de stilte na de bloei en van de vruchtbaarheid het laat maar toch verwachte akkoord dat rust brengt en dat deemoed leert wanneer het wordt gehoord. De herfst leert mij barmhartigheid: Het eindeloos opnieuw vergeven Aan al wat zwak is,en zo broos Dat dood bekroont het leven. Ik wil niets meer, ik baan geen…