soms pakt het anders uit liggen zaken genuanceerder gedurende voortdurend voortbewegen zonder ooit het vermogen op twee plaatsen tegelijk te zijn buurvrouw; wat rijmt op schapenscheerder ontbijten en diametraal terugkerend in de tijd het onverteerde brood ten spijt -volledig…

wat en waar is de tijd is het die zoals we die destijds hebben ervaren is dat de ware of die zoals ik ze nu samenvattend in een flits terug droom al die voorbije jaren vertel me welke wijn is toch de klare niemand die echt de ware kent daarom zeg ik de enige ware klare tijd is hoe je het ook keert of wendt nu op dit moment…

Laat het de toekomst zijn, dat wens ik te hopen, het ontrafelen van al die huidige kabelknopen. Kom, lossen we de trossen, varen weg naar zee nemen alleen al het positieve aan gedachten mee. Geliefde zelfs het zwart van je ogen spreekt boekdelen al draag je ook vaak die onaantastbare melancholie, onze leeftijden we laten ze vanaf nu ongeschoren…

Vandaag hoeven ze mij niet te zoeken, op beslagen ruiten verschijnen de wasem van beeltenissen van weleer, een goede beurt, de ruimte maakt zich vrij van stof en herinneringen en enig spoor waarin schaduwen gedwee verdween op hun de tocht door open vensters van de wereld, ging teloor in de donkerste nacht, ontsnapt op lemen…

een moment viel terug in onbeweeglijkheid niet lang daarna een vergeefse poging en de schier onmogelijke taak woorden terug te halen gelijkend op dunbewolkt verstillen ogenschijnlijk doof maar onherroepelijk…

Vannacht werd ik wakker en dacht na over woorden. Over dood en over God. Aan Spinoza dacht ik. Goden zijn niet dood. Dood niet goddelijk. Woorden zijn het. Jong is niet oud overwoog ik. Oud is zeer zeker niet jong. Leeftijd is niet jong of oud. Oud worden is een kunst. Aan Cicero dacht ik. Het zal toch niet waar zijn dat, dat wanneer…

Laten we vergeten dat we waren te gedogen om niet te verleren verwaaid, verstrooid geroofd in onwetendheid vloeit helder bloed uit onzichtbare wonden vreugde raakt de pijn, bijna volmaakt refrein, uit de poriën van het lot gedragen, gedachten onbesuisd niet geringd, vogelvrij, deze luxe lijkt onuitputtelijk er wellen tranen die…

Nachten lag ik stil te luisteren hoorde mijn hart en de klokken niet meer slaan, de dood had mij dus uitverkoren, ik heb mijn goed maar ook de pijn en streken onderweg verloren in een fluweelzwarte kamer, ik wilde dat ik op kon staan uit een veren bed. Maar waarom mijn vrienden storen over risico’s waarop ik met hen had ingezet? Het leek…

Klim nu maar uit je eigen kerker van bestaan De mei maand geeft tijd om er bij stil te staan. De ondeugd komt vanzelf wel voort Die heeft zich zelden aan iets gestoord Echter deugd mag worden aangespoord Voor wie er nog nooit van heeft gehoord.…

Overal door de wereld Zwerven de snippers rond Van toen god Zijn foto verscheurde…

Een mix van gedachten verscheurd door een onvervalst gevoel, waarin de sporen van het Dante’s hel niet gedogen zal en voorbestemd haar kroon zal dragen in een tijdloze apocalyptische tragiek. Verslagenheid zoals het werd gedeeld in elke era weer wordt geproefd, tekens dat alles opnieuw gedroomd zoals het is niet zou moeten zijn wat…

in de wachtruimte staat je leven on hold zoveel gescrold maar niet gelezen altijd er doorheen sjezen in de wachtruimte leer je staren, bedaren de touwtjes van kostbare tijd uit handen geven wijzer, grijzer wachten op het verlossende woord “ komt u maar” laat je even ongehoord compleet gestoord je beurt voorbij gaan in de…

Mijn lemen voeten in de levens oceaan, een ode aan vergeten goden en op de longen van de wind en aan perkamenten wijzen in de as van vliegend vuur , schimmen die elkaar in geblinddoekte spiegels omarmen de aarde kiert door de magma van haar vruchtbaarheid brengt spijzen op de plank en ook van niet ontdekte plagen de oude magiër tekent de…

Kompas loopt uit het verstand, als de kleine ruimte ergens tussen staan en vallen hangt, met de hakken in los zand verstilling van de muggen boven de vennen, de jacht op de zoetste smaak van bloed de lijnen van de tocht worden onzichtbaar, een snaar die in zichzelf trilt, de toon te luid verhaalt , de horizon eist de beeltenis…

Afgeworpen in de tijd in een doel wat heiligt, door innerlijke strijd decennia gepijnigd en gestenigd, oneindig rollen stenen af en aan om in het volste uur van de waarheid tegen elkaar te slaan. Vonken reinigen de wedloop van een fossiele natuur als ik doelloos dans rond mooiste keien van de top , al het slechts het kleinste deel…

Bijna altijd is er ergens wel een venijn van pijn door een verlies, een kies, iets in je lies, een nagelriem of striem of dat je iets verzwikte of kwam dat door je dikte? Eeuwig het gevecht door ons gestreden onthouden, weten waardoor we toen leden niet nog een keer, o lieve god en bidden tot de Heer. Maar dankten we weleens als…

Kraaien mengen zich met zwervende gedachten laverend op de duizelingwekkende toon van de wind, zijn hoon wuift alle vooroordelen weg, hij heeft de gestolen zielen van een illustere wereld ingelijfd, het verhaal uit de ruïnes van het verleden zijn snel verteld, het jaagt op de overgebleven wolken van beschaving wat dood leek komt tot een…

Roest klopt in het mechanisme van het aan ons aangemeten uurwerk, het lijkt even stil te staan, het reinste bronwater aangetast getapt uit het bloed, waarin de waarheid afbreekbaar wordt reeds voorspeld in de oerziel, afgedaan als onzin, klopt het aan de poort, vaak ontzegd en komt het ijkpunt dichterbij waarin ik droom…

tussen de plek waar je rekent en die waar je medelijden voelt gaapt een kloof is rekenen slechts uitgekookt doortrapt en medelijden soms berekenend? rekent het hachje zich niet alleen rijk en slaat Agape soms een brug over het ravijn? zet je rugzak vol vergaarde spullen even neer neem de tijd en pak hem uit niet…

in kleurenbeeld versleten, vergeten, vergeelde waarheid onaangekondigd dwars door tijd het papier is verfrommeld er is mee gerommeld zwart loopt over in wit als vergeeld wordt gedeeld gladgestreken en geheeld resteert een ingelijst portret gezien en teruggezet blinde vlek…