ondanks dat ik m’ n ogen dagelijks goed de kost geef krijg ik toch steeds weer trek…

wat zal het zijn deze keer vooraf de hoofdschotel met een toetje aan u de keuze, het menu houdt rekening met u…

De perelons is een echte slons, ‘s-morgens in pyama, ‘s-middags ook, ze vraagt:”Vind je het erg als ik rook ?” Men moet het haar maar vergeven die zoveelste sigaret en de kunstrozen op haar kabinet, het weinige dat ze nog heeft in haar leven Vrienden kwamen, vrienden gingen, soms was het “ik”, dan weer “wij” en “ons”, steeds wisselt het…

Hij is doof - vertelde ze waarna zij grijnzend verdween achter haar blauwe rookgordijn likkend aan een grote envelop voor een volslagen onbekende Mijn lieve woordjes waren tevergeefs evenals haar oude koffie - zure melk en haar gedroomde Nachtwacht die zij ooit had geborduurd op stille avonden van het eenzame verlaten met naald - garen…

in het oosten kwam ie op doorliep de dag met een glimlach en kust nu de kust gedag gestrand op het strand nog even en de zon is buiten westen, nog even oplichtend kust de zon de kust en is de dag voorbij dag licht…

Mamme, mien Flappie is vot, joa kind, dien pabbe is joareg de familie komt vandoage eten; Flippie is ook vot, mamme joa, Flappie was nait genog, ome Doeke prikt ‘n vörkie mit-- dan mout ome Doeke dizze nacht mor in ‘t knienhok bie Flappie’s moeke sloapen, zai is aarg verdraiteg en ainsoam, en er zit nog veul Flappie in ome Doeke.…

geliefde snoetjes tippelen trouw heen en weer op de hondenschool…

Ik ben dat meisje van Vermeer dat steeds flaneert langs etalages volle lippen nog eens optrekt die ik dagelijks masseer mijn huidje is zo zacht als boter rimpels zijn mijn onverlaten botox vult er al mijn gaten zodat ik niet craqueleer Ik ben dat meisje van Vermeer waarvan de mensen weleens lazen lippen groot als Zeppelins die ik zo gaarne…

En zo bood ik in een bootje jou een serenade aan met madeliefjes - rozenblaadjes die de wind er zou verwaaien en ik pakte mijn gitaar op ging als Pavarotti staan om je te vragen in een liedje of jij met mij wilde gaan Of jij hier liever nog dan ik mijn lief door maanlicht wilde varen wilde varen - wilde varen over rozenbottelzee of jij…

Over de zee Moet je toch eens horen Ik las over zeeoren. Over het woord zeebenen, Ben ik nauwelijks henen. Het begint nu weer van voren. Ik wil u alleen maar vragen U voortaan zee-dig te gedragen.…

lang keek ik naar haar uit de vrouw omhuld in blinkend goud uren heb ik staan wachten op het Haagse Lange Voorhout ineens zag ik de gekroonde koets en hoopte op een blik van herkenning de majesteit kwam echter tussenbeiden met handenwuivende inmenging thuisgekomen voelde ik enige smart haalde haar verkreukte foto uit de la en drukte deze…

Vaak wil ik met dichten proberen U bij voorbaat te illusioneren. Ik laat u daarbij bovendien Het achterste van mijn tong dan zien Om u te imponeren. Misschien lijkt het vermakelijk Maar het is toch niet zo smakelijk.…

In de herfst van je leven zullen de blaadjes altijd vallen al zullen het bij de kerels wel eens groene kunnen zijn!…

Die teevees kosten maar 'n drol tegenwoordig zegt de verkoper Inpakken, zeg ik en druk de betaling in zijn hand…

een man zonder vrouw baart nogal verrassende kleurcombinaties…

een oude bladluis zei fier en zonder blozen: ik zit op rozen *** een jonge glimworm staart afgunstig naar de maan: jou kan ik niet aan *** een naaktslak smeekte: genade zus huisjesslak, bied me onderdak *** Het web sloot zich niet “geen vlieg”, zei de oude spin de mot zit erin *** Bram, het vliegend hert liet zich finaal verblinden…

Boris zal wat wijsheden debiteren voor jullie berenheren, hoe kan je een mens of beer rijker maken keer op keer ? Niet door hem iets meer te geven maar door een van zijn begeerten weg te nemen... Deze heeft Boris niet uit het Oosten maar van Epicurus om jullie te troosten Het zou zomaar iets van de Boeddha kunnen zijn geweest Dus beren…

want de zon stond op en neeg ter kimme dag, donkere nacht met jouw duistere gedachten jij mag er zijn maar dan straalt de ochtend lichtbrekend takken en dan ben je er geweest…

nimmer zag ik zo de maskers vallen in een klucht, ongeschreven, waar de ware mens niet voor zijn eigen bevalling vlucht jhb Dit is wel een heel vrije en oppervlakkige vertaling van Prof. Dr. Janus Hortus Botanicus te Praag. Deze tekst komt uit het Zuid-Goenureusisch. Ik geef u hier de letterlijke tekst zodat we er later geen misverstanden…

als geesten ’s nachts hun wasgoed binnenhalen begint het spoken…