Hij kleurde alles onaantastbaar, de strijd tegen het kleurloze bederf op de ladders van creativiteit, altijd in een vernieuwende gelid, bleekte hij de grauwste sluiers weg in zijn geaarde onderkomen, nam ons mee in het slag – en vuurwerk van zijn wisselende dromen, in de creatie van z’n Odyssee ongeëvenaards de caleidoscoop…

Mijn ogen zoeken tere bloemen die mijn ziel met licht betasten boven het Britse landschap schijnt een ster in de eeuwigheid, het licht van een idool het is geen popster, maar een zwarte ster hij zal je niet zeggen wie je bent in tientallen metaforen leeft hij voort door zilte duurzaamheid van liefde.…

Na een pijnlijke reis vanuit Roche, waar zijn moeder hem geen blik waardig gunde en zij liever pronkte met een oude broche, dan weer geconfronteerd met zijn onkunde, leed hij nog het meest door haar afgewende ogen en niet zozeer door de kanker in zijn lijf en botten, waar hij zich veel minder door voelde bedrogen, maar wel door haar 'wat kan…

(voor Joost Zwagerman) Na eenenvijftig jaren ging je overstag en zette je een punt achter je schrijven, nooit meer toon je ons die uitbundige lach, zul je ons nog meevoeren in je overdrijven. Je kende de wrede keerzijde van het succes, de donkere poel waarin kunst geboren wordt, het gevecht tegen een vlijmscherp slagersmes wist je zo lang…

Dag, meneer Verantwoordelijkheid. Waar ik u vooral om benijd is dat u er zo ècht voor gaat, zo doelgericht en toegewijd de dingen rangschikt, voorbereidt, en niet eerder rust voordat al uw solide zekerheid een afgerond A4-tje lijkt... Het valt bijzonder in u te prijzen dat u nooit vertrouwen schaadt, noch brutaal de boer op gaat. Men kan…

(voor Thé Lau) Na twee-en-zestig jaren in de mangelmolen dacht God, laat hem nu maar hemelen, hengel hem nu maar op, want hij zit al veel te lang op hete kolen, die lieve bengel. Ik zat in een chic gekkenhuis toen ik jouw 'Blauw' over de radio hoorde en mij gezien voelde, getroost voelde, trots als een pauw dacht ik, als hij het kan, misschien…

(voor Arine Fijn) Ik noemde je niet voor niets fijngevoelig, terwijl je langs mij schoof als een engel, die mijn hele wezen wist te helen, je blijdschap transformeerde me in een bengel, voor wie de conventies niets konden schelen. Ik zag je met precisie edelwerken maken en ik proefde de contouren van je lichaam, dat als een gazelle heen…

nu jij niet meer bent maar was, en dat voor eeuwig zal blijven zal deze stilte beklijven zal ik deze kilte verdrijven met het vuur dat je achterliet in jouw stem in jouw lied lied na lied blijft warm omringen zal ik zingen voor je woorden en je klank 'vielen, vielen, vielen Dank'…

Plotseling zag ik een zinnig woord tussen al jouw dubbelzinnigheden was er opeens die essentie van geest in ons en samenzijn een brief schreef je met de hand van een man een postzegel plakte je met de maan van een vrouw en in jouw verborgen intellect ontdekte ik een ratio, de grenzen voorbij alsof onze held nog leefde de kogel overleefd…

Met de humor aan z'n linkerpink, ironie op beide wangen en goedlachsheid om z'n nek beent hij door de weke aarde... Met een arm vol groot gezag, een stem die slakken doet springen, zal hij in hachelijkheden onverbloemd zijn lichaam lenen aan onooglijken, geringen. De geslepene verbijt zich, de koelbloedige smaakt zweet, de dief voelt…

(voor Klaas Sixma) Midden in de tweede wereldoorlog trouwde jij in het Goudse stadhuis met een knappe vrouw, op de foto kijk jij met hoge hoed volop blij, dezelfde man gaf de bezetters een flinke knauw. Je woonde met je gezin aan de Van Baerlestraat vierentwintig, aan de rand van de stad, waar je een Jood beschermde tegen de nazi-haat en…

(voor Dietrich Bonhoeffer) Er sprak hoop en verlossing uit je klare gedichten, terwijl je als mens verpieterde, gaf je anderen de kracht om niet te zwichten. Je redde vele Joden, die later in Zwitserland hun bevrijding zouden vieren. Bij het plan van enkele officieren en jou om Hitler te vermoorden, legde je maar wat graag je pacifisme…

De pauw buigt voor een grijze warme vrouw met zacht rode lokken deze vrouw maakt afstand tot een zoete bereikbaarheid en laat muren vallen ik laat mijn veren zien neem een stille zucht en plof neer in zacht rood velours…

Lee Harvey Oswald deed het niet alleen Waarschijnlijk had hij niets ermee te maken In Dallas, toen de president verdween Wie deed het dan, wie was er zo gemeen? Dat weet ik niet, toch schreeuw ik van de daken: Lee Harvey Oswald deed het niet alleen Een schot kwam van de heuvel naar het scheen Je hoorde mensen schreeuwen, kreten slaken In…

(voor Sharon Tate (1943 - 1969)) De toekomst leek schijnend tot ver over de horizon je pronkte met babykleertjes en je glimlachte als een filmkoningin, die het geluk had gevonden in je man Roman Polanski, die je verafgoodde Je droomde 's nachts van zijn tedere aanwezigheid, wanneer hij weer moest overwerken in een verre plek of teveel was…

Lady Gaga heeft tijdens een optreden moeten overgeven. Dat zou gekomen zijn door de vleesjurk waarin ze gekleed was. ------------------------------------ Ze is als Lady Gaga excentriek, Een meesteres in doelbewust shockeren. Wie gaat er van zo ’n vleesjurk niet vomeren? Ook zij werd van die jurk een beetje ziek. Die aandacht, die ze altijd…

Soms fluister ik gewoon je voornaam zonder dat ik weet waarom al vermoed ik wel waarom omdat je een en al liefde was en een prooi van de valse heersers. Toen ik down and out was en strompelde door de straten van Harlingen, getergd door de welgestelden en veracht door de goedgelovigen, aaide ik midden in de pikdonkere nacht een poes, die…

ergens heb ik het altijd geweten dat jij er was staarde ik in een spiegel zag ik je wegkijken je reflectie in een plas verkringelde een ruit in een winkelstraat bestoftte jouw gelaat maar naast mijn schaduw zag ik de jouwe je legde je arm om mijn schouders en ik voelde je fluisteren "vergeet niet Drieankerbaai laat mijn golven spelen…

(voor Paul Léautaud) Na al die wulpse vrouwen en het merkwaardige genot wat zij jou boden, ben je als een ordeloze monnik afgezeild naar een romantisch huis in de schaduw van het zondige Parijs. Auw! Menige poes krabte je tot bloedens toe en als schuldige makkers likten ze je wonden schoon. Je liep de straten af op zoek naar kattenvoer…

(voor Gerrit Komrij) De kasteelheer komt nooit meer thuis, zijn talloze boeken zullen nooit meer in zijn zachtaardige handen liggen of even de streling voelen, die hij als letterminnaar graag uitdeelde. Men durft de relikwieën niet te verplaatsen. Het boekenkasteel is leeg zonder hem, want er wordt niet meer door hem gelezen, de stof zal…