hoe de avond valt over de schemering van verlangens ontluistert het hart zich in deemoed van valse openbaringen, niets is nog genoegelijk in de sfeer van melancholie de tuindeuren half geopend, het terras wankelt hierdoor zichtbaar in fragmenten van oude woorden, waarden zijn vluchtig en toch blijven de sluizen van de nacht grijpen naar…

hij vuurt vele vragen af ontsnappen zal je niet gehuld in oude regenjas wat lichtjes excentriek een wapen hoeft hij niet gebruikt alleen gezond verstand hij is mijn grote favoriet van misdaadfilms allerhand zijn boekje en zijn potlood heeft hij altijd bij de hand zo legt hij vele feiten bloot en voegt ze in verband als alle puzzelstukjes…

Kunnen mensen dat? Kunnen we onszelf bevrijden, uit de greep van ons begrip? Durven mensen dat? Durven we wel verder zwerven, dan woorden en symbolen kunnen? Moeten mensen dat? Moeten we elkaar wel volgen, zoals volgers in een kudde? Willen mensen dat? Willen we wel logisch begrijpen, dat één plus één méér is, dan één maal twee?…

de spiegel lijkt… je beste vriend als het glas je ego streelt, stralen ogen vol van glorie, bereikt je geest het hoogtepunt een moment van pure geilheid tussen spiegel en jezelf… die abrupt wordt afgebroken wanneer je de spiegel de rug toekeert!…

het fijne in je eigen hart ontmoeten dan de wereld ontrafelen waarom ze wordt getergd, ons erfgoed geraakt door strijd gedoopt in onbalans dat ik iets van je weet, zegt me niets over dat het vandaag wel zal lukken ik doel op het stekende zonlicht dat ik als een valse entiteit in mijn bewegingen voel ik zou niets van je willen weten, mijn…

heb het dichten nagelaten aan de zondvloed waarin woorden stroomden die met vrede en strijd de richting zochten, doch telkens verwezen zinnen naar het niets, het niets waar vreemde begrippen hun oorsprong vonden in een taal die ik slechts begreep genoeg, bastaard ge hebt genoeg geletterd, tijd is geen wapen maar een hebbeding die jij ter schrift…

natuurlijk kan je afwezig zijn zonder lijfelijk afwezig te zijn zodat er in een menigte dikwijls veel meer mensen afwezig zijn dan zij die werkelijk aanwezig zijn zo ken ik iemand die volgens zijn zeggen nooit ergens echt aanwezig is geweest…

Dat wij allen eeuwig leven, willen we niet geloven. Dat wij moeten leven wel, met angst en beven, voor de dood. Dat ons bloed eeuwig, door onze aderen vloeit. Dat adem lucht is, die door alle longen stroomt. Dat wij stoffen wisselen. Dat legers van microben, ons egoloos beschermen. Wie vloeit? Wie ademt? Wie wisselt? Wie beschermt…

ik spreek je nog en wuifde zich weg niet dat het nieuw is ze was van voorbijgaande aard met een ingebouwd gemis onderweg, om elders te worden gebaard daar, ja daar waar een deur openstaat en de verwachting wacht waar een droom zeker de verleden tijd verzacht neen, ik ben nog niet weg, ja, hoort ze nog wat ik zeg. heb dat zo vaak gedacht…

Ik faal dus ik ben Schreeuwde zij de wereld toe Ze wilde rennen, dansen, springen Maar haar benen waren moe En ze viel en stond weer op Maakte fouten, kropte op Wat zij niet aankon en ze smeekte Of de wereld haar vergaf Want wij falen allemaal Zei ze zachtjes en vol twijfel Maar juist dat maakt ons zo mooi Het maakt ons af, uniek en…

De dichter spreekt een geheimtaal in z'n verhaal huist meer stilzwijgen Hij treft muren zonder oren en bij de doven geen enkel onthaal Geen hond taalt naar zijn poezie z'n bundels onverkocht Geen handen.. kan hij op mekaar krijgen men gaat aan 'm voorbij Als ie z'n ronde doet, podia beklimt achter katheders ....plaats…

Gedachten passen niet, passen niet in mijn hoofd. Ik zie ze komen, zie ze gaan. Zie ze uit het niets ontstaan. Spontane gedachten breken uit, s' Nachts breken ideeën in. Ik kan ze geen namen geven. Ze zijn zinloos maar hebben zin. Soms kan ik wat gedachten vangen. Kan ik ze dwingen in een vorm. Dan veranderen zwevende gedachten, in gedichten…

ooit stond zij boven op een berg en mijn bewondering was groot toen eindelijk het kwartje viel belandde zij liggend in de goot…

Kwetsbaarheid Een zwakte En sterkte tegelijk Één blik vergeten Onomkeerbaarheid Gesterkt door liefde Verzwakt door pijn Herinneringen vervagen Een rookgordijn…

als ik naar de horizon kijk en alras mijn ogen sluit dan zie ik een rode lijn ver voor de einder uit in stilte met beide ogen dicht komt mijn landschap tot bedaren en zijn uiterste polen gelijkgericht bij wijze van spreken, als het ware   hoor ik daar in de verte een stem? is het degene die ik altijd zocht? zou het kunnen dat ik het zelf…

zelden ben ik lichter dan gewicht laat ik witte plekken leeg wordt mijn zwijgen taal boven licht en leegte dwarrelt stil de rode draad die me zeldzaam verbindt met wie ik ben…

fouten maken kunnen we allemaal maar het is een kunst om ze te vergeven iedereen heeft zo zijn eigen verhaal en iedereen zal dat anders beleven soms botsen we dan op elkaar en soms gaat daarbij iets kapot er schuilt in elke stap gevaar dat is ons collectieve lot als ruwe diamanten in een zak polijsten we elkaar hier glad dat gaat lang…

wij werden te zijn hongerig door opgerekte afstanden scheidden onze wegen zich vandaar? in ons samen tot beider zelf nog voordat inkeer smaakloos intrad geacht te zijn, niet anders dan wij werden vorkmatig, straminaal, ieder…

Doorheen de Sinjorenstad Over een voltapijt van sneeuw Beloofde het met de stilgeborene Tevoren aan een bloedige eeuw Bepaald geen sappige dag te worden Toog hij een cafeeke naar binnen Om met de gerimpelde schrielkip in een tas Maar niet instant te hoeven beginnen Zich van zijn overschot te ontdoen Op het kerkhof in zak en as Waarna het…

de zwart-witte pentekening spat krassen en lijnen van bloed en bloedbanden die verloren zijn gegaan hoe ver loopt het poreuze ik op een nevelig pad om ooit samen te vallen met wortel en tak hoeveel stenen moeten het diepe water raken om aan de overkant het spiegelbeeld te vinden waarin je iemand anders ziet ze zegt: het geheugen…