ik ken jou niet enkel in het voorbijgaan of wellicht achter het verschiet zag ik je daar staan? met een blik van herkenning en nog eens ik weet het niet zeker de leeftijd presenteert de rekening dat maakt mij ook weker en heb meer oog voor iedere mens toch was er een ontmoeting, zo een dichter eigen, ik verbeeld me dan dat jij het bent…

ik deel mezelf met de nacht die nadert om de hoek meestal ben ik dan verloren voelt de warmte bij voorbaat zacht, zo zal een hemel mij kunnen bekoren ik hou me dat in alle eenvoud voor het beperkt ook de decibellen als ik onder het laken op mijn hurken, liggend, omga met het mateloos snurken het is niet ongebruikelijk dat dit geluid…

Daar herinnert een woning In het Nijmegen van weleer Wegens hun hall of fame bekroning Zich de Rozemarijnstraat nog een keer Waar een stille kracht betrachtte Dat Eugenie er zo nodig weg wou Gezien ze zich tweederangs achtte Met echtgenoot en loten in de hoogbouw Zoals ze insgelijks ons Insulinde Waar Jan in big bands musiceerde De rug…

10) in de derde klas van de lagere school voelde de meester aan hoe ik kennelijk was op een dag, zomaar in het lopend jaar schonk hij mij een hondje Pascha was zijn naam het huiselijk gezag stond daar slechts tijdelijk voor klaar niet uit onwil of iets dergelijks hij was het zevende kind en werd door mij enkel bemind 9) wat ik…

Vanavond leg ik de maskers af. Laat me oversteken naar de nacht voordat ik tot stilstand kom op deze lege onkenbare plek, voor ik me bedenk en me verlies in de snippers van de tijd. Vanavond is de maan kaal en stil en ik balanceer op de rand van het ravijn. Ik kan geen waterput slaan. Ik adem woord voor woord en ik proef de angst in de grijze…

de droom staat naast het lichaam versoepelt de vlek op de muur die er daarnet nog zat, de rest is een gat van steen, achtergebleven in een ontwaakte huid, nader dan de rok, verder weg dan ooit, met een opgekropt kussen, ontwortelde lakens als moment in vergetelheid…

voorbij de zeeën van tijd is hij de winter binnengelopen zijn spitse voeten op de ijsvloer dunner dan gedacht het ijs snijdt zingt kraakt en breekt door de heldere avond tijd om de stilte te oogsten op de akker van zijn bevroren ziel…

Muren die lijden onder duizenden speldenprikken van irreële gedachten. Ik, de metselaar, zwoegend voegend, niets herstellend. Het verdampen van mijn krachten. Ik voel de onmacht. Schelle mineur noten verschijnen. Een nieuw partituur ontvouwt zich. De voegen barsten. Hoge noten verzwakken mortel. Triolen van bassen, krachtig…

ik zoek de toets die mijn woorden licht beroert zonder haast de woorden vanzelf licht en stil laat staan het zware hart in het harde hoofd lichtjaren verwijderd van mijn verlangen…

Wie ik niet ben weet ik zeker. U of anderen ben ik niet. Ik ben ook echt niet geniaal, hoewel ik hier niet zeker ben. Een zoon van mijn vader ben ik. Zelf twijfelde hij daaraan. Wie ik wel ben weet ik bijna zeker. Een huidzak met daarin wat botten, ingewanden, zenuwen en wat bloed. Grijze cellen in een ouwe hersenpan. Een geest, die ik…

het roerloze zwarte water de eindeloze bomenrijen de plukken schapenwol aan het prikkeldraad verstilde kades verdwenen schepen een blad dat geruisloos op donker water valt geen vaste hand in schrijven over smart zoveel dieper dan de zilte tranen van verdriet…

Nog eenmaal de waarheid maar dan onder de mensen zonder sacrale bestemming van egocentrisch paternalisme het verre geschitter van een ster misschien al lang in tijd verdwenen dromend over een opperwezen een niet bestaand dilemma de natuur van taal, en zijn communicatie eindelijk door het individu aanvaard als eigen kracht van innerlijk…

ze zegt dat ze door muren heen kan breken zelfs als alles verloren is dat ze de dwarse stilte kan openen zelfs als alles gezegd is dat ze dromen blootlegt zelfs als ze in beton gegoten zijn ze zegt dat ze niet moe is als haar vuisten handen worden en de slaap haar inhaalt…

de stenen van de straat liggen er deze nacht onbeduidend bij waarom loopt nu juist deze kat hier en niet die van de buurvrouw lantaarns schijnen vannacht fletser dan de schaduw van hun palen enkele parkeervakken bieden nog ruimte aan thuiskomen als het zou regenen zagen we een glinstering in spiegellak maar deze nacht lijkt besluiteloos…

Wat ik wist van mijn jeugd projecteerde ik niet op mijn leeftijd maar op het landschap dat weelderig groeide in het onvoorziene droomgetij ik luisterde daar aandachtig naar geluiden van jonge gezinnen gezelligheid op weg naar kerstmis met een zorgvuldig uitgezochte boom en boodschappen eigenlijk te zwaar om in zonderlinge eenzaamheid…

mijn vingertoppen glijden licht over je haren zonder verstrikt te raken het raakt me zo dicht ben je bij mijn hart vandaag zijn we meer dan een onbeduidende draad in het onmetelijke harten zijn de moeite van het redden waard…

Ik nam aan je deel zoals wind deelnam aan het Westen verleidelijk met mijn Oosterse ogen je hield mijn hart tegen het jouwe alsof we voor altijd werden verbonden de geest voorgoed uit de fles we dronken oude jenever omdat er een muziekdoos werd gevonden oudere liederen over haveloos werk omdat ik naakt was schilderde je mijn lichaam…

Er wordt gesproken, iemand spreekt. Kijk! Een druppel valt, en verandert in damp. Kijk! Een ego valt, er verandert niets. Er werd gesproken, niemand sprak.…

weten toen ik jong was wist ik veel maar niet dat een kroontjespen het fijnste schrijft als hij een beetje afgesleten is ook niet dat taal met opsmuk meer geluid maakt toen ik jong was wist ik veel maar anders dan gedacht…

in de schaduw van de dood voelt mijn aardse hoofd verwonderlijk licht de haast vliegt door de straten boven valt de tijd roerloos stil in de schaduw van je handen op mijn aardse vederlichte hoofd rust mijn naam in het ritme van een diep verlangen aangeraakt te zijn…