zijn warrige woorden kunnen niet langer bezweren verstrooid waaien ze uiteen met karige bagage vederlicht onthecht staat hij aan de rand van de wereld de angst danst in zijn tollende hoofd: hij gaat vliegen niemand hoorde het breekbare geluid op het geruisloze asfalt…

Het grote zwijgen over mijn bestaan wordt eindelijk toch gaandeweg doorbroken. Terwijl men overal was heen gegaan werd over mij nog nauwelijks gesproken. Ik ben nou niet bepaald een topmodel maar die amandelkleurige van hiernaast met haar verfraaide huidje is dat wel. Je moet hier even nog de bocht omgaan dan zie je daar direct, in vol ornaat…

Ik ben een oude man die nooit een keus heeft willen maken. Dat is mij nooit in dank afgenomen. Ook de liefde heeft mij nooit echt kunnen raken. Ik weet niet hoe dat zo is gekomen. En geen vrouw in duizend bedden heeft mij ooit tot houden van kunnen bekoren. Noch mijn dwaze trots kunnen verstoren. Was het enkel om mijzelf te redden? Ik kan…

Je zag hem regelmatig op teevee. Hoe kan ik ooit zijn Dodenrit vergeten. Hij bleef maar zitten in die klotenslee terwijl zijn kleintjes werden opgevreten.…

Jij danst rond prille eenzaamheid aan de kolkende rivieren van een verdoken droomland je verlangt naar de onthulling van het geheim in dichte duisternis zonder enig licht maar de stem geeft geen geluid adem brengt slechts sereniteit om de diepte van jouw afgelegenheid te ontwaren hoor je de echo van jouw leegte het intieme vacuüm van…

Niets dat blijft is wat ik achterlaat. Niets dat getuigen zal van mijn bestaan. Niets naar mij vernoemd, geen plein, geen straat. En snel zal vergeten zijn mijn naam. Geen boek geschreven, geen mooie film gemaakt. Geen doel voor ogen, niets om na te streven. En weinig dat mij werkelijk heeft geraakt. Slechts wachten op wat komen zou,alles om…

ergens moet ik beginnen met stappen zetten gewoon touwen vastknopen knopen ontwarren blind navigeren zeeën bevaren stranden bij eb ergens moet de evenaar samenvallen met de horizon zodat ik mijn sleutels weer vind Heilige Anthonius goede vrind verre buur, nou ja arbitrair bepaald altijd wat geen einde in zicht boogminuten…

dansend op het wild plaveisel achter kleur en hoge hakken verschijnt zij telkens weer wapperende goudgele lokken bedekken haar deinende borsten scherpe blikken vanachter getinte brillenglazen turen in het rond haar rokje trilt in een zonnig spectrum zinderende mannelijke aandacht overvalt haar keer op keer langzaam verschijnt…

hij opent de deur naar de donkere kamer de gebarsten spiegel op de gebutste vloer het uiteengevallen versplinterde gezicht gebroken stukken in een rafelig decor bijna verdwenen…

in de nacht heb ik strak van ongemak op de slaap gewacht ik open het verleden dat zich vloeiend vermengt als een aquarel met het heden van alledag wat laat ik zien waar toon ik me de meester van de afgewende blik waarom kijk ik schuw achterom het lichaam omarmt sluimerend mijn ontwortelde ziel ver weg diep achter me vliegt een zwerm…

Wat een lange peuk. Ik zou hem bijna pakken, dit is toch zonde! Maar kijk, er ligt er nog een. Met dezelfde lippenstift, zorgzaam uitgedrukt. Misschien, misschien wat expres, was zij twee keer eventjes net Audrey Hepburn.…

Ik denk dat ik veel van je weet toch ken ik slechts je contouren je staat met je rug naar me toe je bent het je bent het ook niet hoe kan ik je van binnen bezien mijn beeld kantelt als ik in de spiegel mezelf zie…

een parelmoeren schelp glanzend van het zeewater op een zandkleurig strand het is alles onder de zon…

in deze stille kamer voel ik dicht op mijn naar binnen gekeerde huid de rauwe schurende bodem van het bestaan het verlammende vuur dat onstilbaar verslinden wil ik voel het breken na de barst en toch stroomt het weten het diepe weten van het verlangen naar de vloeiende hapering van tere messcherpe woorden…

het is al best verwonderlijk dat ik al zoveel gedichten heb geschreven over verschillende onderwerpen dat niet alles me is bij gebleven maar goed, misschien is 't wel beter want ook ik scheid kaf van koor en misschien heb je 't nu wel door dat ik zonder te rijmen een steek verder kom en voor wie wil zijn ze welkom de mensen die een nieuw…

toen je in een veld vol narcissen zat en je met een glimlach opkeek het kleine kind in je armen was je toen gelukkig? toen de meidoorns zich hulden in een groene waas en je naar woorden tastte voor het onderliggend verdriet zag je toen de stukgereten wolken? of voelde je de druk in het vroege blauwe licht de woekerende onpeilbare pijn…

de fletse zon hangt tussen het grauwe wolkendek en de grijze zee een kracht die geen lawaai maakt keert het donkere hart naar binnen onder een glazen stolp het stroperige gevoel niets dan wachten in de verte vogels als kleine stippen zoekend naar al het eetbare…

Hokje na hok Kat en muis neem nog een slok en keer veilig huiswaarts muis slechts slecht komt van kwaad boos zijn nog meer pijn dezelfde raad Molukkers en Hollandse smaad slavernij wekt razernij duitsers en voetbal laat alles varen gooi er zand overheen we zitten allemaal op blaren maar zijn allen mens alleen…

alles is goed en op m'n wolkje vertoeven is fijn met soms een koutje of wat groeipijn daar zijn pa en ma, ze zijn er altijd en zo zal het altijd voor mij zijn het ontbreekt me nergens aan de wereld voelt ook veilig aan mijn familie en vrienden zijn me heilig van driewieler tot een fiets met zijwieltjes speelgoed, snoepgoed en het goede…

toen jij kwam ontwaakte ik en met mij tijd en plaats je plaatste me terug in de wondere wereld van toen en daar overstelpte me met verhalen je keek door de ogen van de onvoltooide verleden tijd ik kwam dichterbij tot leven…