het bos valt in zijn bladeren, schuift paden voor zich uit gistende aarde met open poriën, kloppend als vertrouwde adem aan takken hangen ongeruimde tijdperken te wachten op verlossing, genade, nachtschade, aanharking zelfs het weinige is ongerijmd, meestal nadat iemand struikelt monotoner dan een kettingzaag, voorspelbare namen…

zoals mijn moeder na een feest haar tafelzilver en porselein in dozen verpakte tot een volgend festijn ver weg in de tijd ligt in het opgewaaide zand aan het eind van de zomer een stapel planken een weemoedige tafel dichtgeklapte parasol lege fles witte wijn daarachter ik..…

het najaar treedt vol lawaai in het heden opent haar deuren, de regen druilt bladeren verschrompelen, verkleuren het is uit met de zomer, de hemel huilt de zomer dwarrelt, is verleden vervalt in verlangen naar stilte, naar rust ten afscheid in een laatste schrede is zij het die de einder in goudgeel kust zompig blad, luid kreunende takken…

een late rode klaproos wiegt op de tonen van de wind een paardenbloem wacht op getuite lippen buizerds kondigen zichzelf aan cirkelend in de lucht schreeuwen ze naar hun prooi een vlinder danst samen met een blad dat naar beneden dwarrelt terwijl seizoenen elkaar kussen…

een zomer maar dan voldragen een rivier, ergens tussen aantekeningen warme oevers, strekkende tot verjaardag zo ligt het heden naast een fles zij aan zij, ontkurkt en dronken ontworsteld aan volgorde begriploos zonder beweging, besluiteloos een enkel woord dat zwijgen verdrijft in het water hervindt zich een spiegeling onlosmakelijk…

Als de wind door je haren gaat En de temperatuur is gezakt Je jezelf eindelijk hebt herpakt Weer verfrist in het leven staat Belust aan het schrijven slaat Je kladpapier niet langer plakt Als de wind door je haren gaat De muze in fluistertaal praat Laat weten dat ze naar je snakt Atmosfeer zoete broodjes bakt De hitte het laagland verlaat…

Het zomert als de rozen bloeien En geuren in de zonneschijn Kleurrijk de mensen weer boeien Naast vele bloemen groot en klein Het zomert als mensen in tuinen Genieten van warmte iedere dag Of baden in zee achter duinen In de week of een mooie Pinksterdag Maar toch klinkt ook die zomerdag Geruis van regen door het blad En schrikt men op…

Er landt een vlinder op mijn blote huid Het groen zie ik, krioelt weer eens van leven Een witte bloem wil wat graag nectar geven Een dikke hommel steekt er nu half uit Kapoentjes naderen gestaag hun buit Een dikke vlieg komt neer en hoe bedreven Er landt een vlinder op mijn blote huid Oranje is het waar mijn blik op stuit Tot drie maal toe bezoekt…

Nu de wind is gaan liggen En de stad weer ruikt naar oude giraffes trek ik me terug en nies ik mij een zaligheid. Geef me een hangmat en een wahwah gitaar.... Of liever nog geef me Billy die loom van summertime zingt Terwijl de vaart, gulzig voor de tijd van het jaar, Sixpacks en schoolvlees slikt. Heeft u ook die snoek gezien? Hij dook…

‘Uncle Sam stak zijn kop in de strop en God trapte de kruk om!’ Aldus dominee Fred Phelps, die ochtend in september. Althans, volgens sommigen. Anderen hoorde Donald Trump overwegen om in oktober 2016 prijs te geven dat Bill Clinton op 9/11 belde met een dame van een pornobedrijf in de South Tower. ‘Bij de inslag ejaculeerde Pinokkio!’ Campagnequote…

Zo simpel! Deze maand mei ben ik blij want de kou is voorbij de lekkere lange zomer nabij weer warm, zonnig en zwoel de merel zingt vol gevoel bij mijn schuine raam 's nachts klein kikkergeluid uit 't minuscuul vijvertje de was buiten aan lijnen de zon die in de middag binnen komt schijnen het lokken van tuin en van duin het groen nog…

je weet niet wat je wil eerst zonovergoten met winderige plaagstoten dan water dat valt in kogeldril ik wil je liefelijk beminnen als jij plechtig belooft te stoppen geen mensen meer te foppen met je… dagelijks natte grillen…

Groene sprieten wurmen tussen tenen, kriebelen een jeukende neus. Vertrapte stengels onder gillende kindervoetjes ontkreuken krom. Nodigen uit tot bloot spelen, een aards verlangen in een prille lentezon.…

Is het niet wonderlijk hoe appels eerst roze bloeien, een tikkeltje beschaamd hun pracht bloesemen. Zo van kijk mij hier eens aanlokkelijk wuiven. Opscheppers. En dan het loslaten hebben verheven tot kunst. Sneeuwstormend zachte blaadjes het gras en de straat bedekken, de wereld mooier maken. Elk jaar onvermoeibaar, steeds opnieuw…

van alle manen die schijnen is maar één een heldere bron die wegneemt alle pijnen verlicht door milde zon wees gegroet, eerste groen verrezen uit uw moederschoot laat het licht schijnen doen zo zacht als wittebrood van alle dagen in het jaar uit honderden welgeteld zijn het eenendertig maar die springen in het veld het is een bekend…

zon verrast met gouden stralen 't landschap wordt innig gekust 'k zou niet langer moeten dralen daarvan ben ik mij zeer bewust wanneer 't voorjaar zich doet gelden kunnen wij weer zonder jas over de Esch richting Delden en geeft somberheid geen pas 't is de drang van binnenuit die ik openlijk durf tonen 'n gevoel dat naar verluidt mij…

En dan val ik weer als een blok voor haar charmes voorbij sneeuwklok tussen helleborus en krokus stort ik mij in dit bedwelmend genot van kleuren verlies mezelf in een wervelend bloesemballet waarmee de toon is gezet van groene velden en blauwe hemels en uren die blijven duren alsof dit nooit meer over gaat...…

Vrouwe Natuur drukt de knieën tegen elkaar minzaam en kuis doch met de kin opwaarts, zelfverzekerd, klaar om op portret te worden gezet. Ze kent haar bruisende gestel; herfst is slechts menstruatie, een spoeling, de voorbereiding op een vruchtbaar stoeien. Immers, na de kille vleesrilling gaat ze gelijk weer met de benen wijd het hoofd…

Ik zag en hoorde een vroege hommel binnenshuis verdwaald Verdwaald..... in een vaas met bloemen Zijn dwaaltocht begonnen aan een open deur In haar vaart en capriolen door mij niet te stuiten Hier onwennig de weg -in kleuren- echt niet weten Waren het de kleuren? de geuren? van bloemen juist van de markt meegenomen? als…

In een zelfverzekerde rentree verschijnt de zon door het trapgat van de ochtend. Ze vertoont zich anders vandaag, met meer strijd in de geboorte, scherp van grootmoedige strooilust. Geen gestolen stiltes onder de hemelstolp, geen gefluisterde kamergeheimen, geen kromtaal van ritselende spreekkoren. Het oratorische zwijgen is opgebold…