ik verkende zachtjes de spanning van je huid en voelde onderliggende spieren verstrakken in reactie zag in lichaamstaal jouw ontvangen naar acceptatie gaan ik kende je lieve ontvankelijkheid uit het strelen zonder elkaar te vervelen in het creatief ontdekken van nog zo veel nieuw te ontdekken plekjes in een wereld die opengaat pas…

Laat ons met vreugde vieren de komst van onze Heer, met lied’ren Hem bedanken vandaag en altijd weer. Hij werd zo lang verwacht toch maar nu straalt helder licht; de eng’len zingen glorie er wordt vrede bericht. Het licht kan enkel stralen waar wij ook vrede zijn: de blijdschap willen delen en troost brengen bij pijn. Dit pasgeboren…

Kerstman, kom naar mij in Salvador, op je slee -- met de kamelen.…

ik heb altijd gedacht dat als jij binnenkomt de lucht even uit elkaar gaat om jou door te laten geen gaten maar met minder weerstand in een hartelijk welkom ook lijkt de omgeving waarin jij verkeert warmer te zijn dan op andere plaatsten alsof een ongeziene twinkeling van vrolijke kleuren herhaaldelijk plaatsvindt die weerkaatst in…

naar de nachtmis onder een sterrenhemel disco led paraplu…

kerstfeest draagt mij naar het licht want zie de ster mooier dan voorheen laat mij weten je bent nooit alleen kerstfeest draagt mij naar de verwachting van hoop, liefde en wonderlijke kracht door het geboren kindje in de decembernacht © Hilly Nicolay…

waar de wereld in verwachting het jaar de laatste dagen telt ervaren wij in waarde van tijd wat ons ontmoeten zeggen wil in de vanzelfsprekende dingen die ons elkaar betekenen laten die wandeling met een vriend dat buiten de eigen deur eten het samen naar voetbal gaan het elkaar zo bij toeval treffen waar de wereld in verwarring zich…

Een snippertje Kerstfeest steeds met je meenemen mag een verademing zijn van voelen en denken 's avonds in bed bij het indutten lig de stal van Bethlehem op deken of kussen adem van ezel en schaap vermengt zich sierlijk warm kringelend met geurige damp uit brandende wierook je bed wordt omhelsd door een ruimte vol hooi en stro binnen…

Welriekend stond in dennengroen -Zijn stam gespijkerd op een kruis- De spar te pronken in het huis Met in de oven géén kalkoen Hij had een snoer van lichtjes aan De vrek draaide een lampje los. (Zijn streken houdt een oude vos) En liet hem in het donker staan De man dacht zeker stroom is duur En hij ging over pijn en pret Maar langzaam…

(in het bos) iemand nam het besluit tot het optuigen van de boom in het bos... wellicht dacht hij ook een boom hecht aan het leven en uiteindelijk is kerstmis tóch een teken van leven…

Over daken en kale bomenwoud giert, valt en springt een zwervende wind, als een dartel, onbesuisd dansend kind, ontmoet tenslotte geur, die hem vasthoudt. De luchtstroom slingert zich sierlijk maar koud om een schoorsteen, aarzelt even, duikt gezwind de pijp in, hitte tegemoet, en vindt vast verblijf, dat hij met zijn adem opbouwt. De keuken…

Chaos is een keuken vol konijnen na een rampzalig kerstdiner, eten met je vegan dierenvrienden; het leek zo’n leuk idee. Til je hoofd op van de tafel, jaag de meute naar hun hok, weg de wortels, weg de sla, en geef Flappie aan de kok. Stop met tobben, geef niet op, ga nu maar gewoon uit eten; en als je met Pasen koken wil, laat dat dan…

kerst voelt dit jaar broos en ongewoon zo heimelijk zweeft er ongerief rond met afstand en een verkapte mond met reine handen bestuur ik een wagen manoeuvreer ik me langs vakken ‘Kom’ zeg ik tegen mezelf ‘Laat de moed niet zakken’ het feest van licht omringt mij overal de wenskaarten aan het lint met soms een geschreven…

Kerst zonder bezoek: vrede, zei het spreekwoord al – begint bij jezelf.…

je deed kleine pasjes lachte halve rondjes tot pirouettes in een overwinningsdans want de angst was ineens totaal verdwenen in samen kijken naar de opgaande zon waar de dagen in het stilaan langer worden als lentedag gingen zomeren naar klein geluk dat lange tijd afwezig was geweest omdat voor bestaan alle energie moest worden…

ik voelde hoe je blik langs mijn gezicht gleed in het proberen een glimp van de corona argwaan op te lichten voor even een doorkijkje naar het leven van voor deze tijd bevrijd van angst elkaar te raken en dan de ander ziek te maken totdat je lach me warmde en mij met lange armen weer knuffelde als toen in gouden momenten…

het laatste licht van de kortste dag fonkelde op jouw gezicht je hebt de tranen laten gaan na een jaar moeizaam sparen gelegenheden genoeg maar emoties laten zich nu niet meer bedaren de liefste dingen zijn ons afgenomen door op afstand te coronen alles wat van waarde is wordt nu door het negeren opzettelijk gemist ik heb je…

rondom de regenbogen innerlijke ogen stil en bewogen schrijf ik met sidderende hand mijn kerstgroet onder de avondlamp verstart om al de ademloze smart maar sterker dan de pijn zal de lamp voor mijn voeten zijn dat in een dorstig dal gevuld met olie voedt…

zij kende geen zwavelstokken wist wel alles van regen en ijskoude wind zocht en vond een kleinigheid warmte met een ander kind verstopt achter een modderig stuk plastic als een klein huisje voor twee te koud om te slapen maar voor even niet helemaal alleen er is geen stilte in menselijk leed waar niemand echt telt je de ander…

In een grote tuin ligt de stapel hazelnoten vergeten te rotten verspreidt langzaam aan de geur van gevallen loof dat in de bosgrond bedolven en verkruimeld vergaat om leven te schenken gelijk Kerststemming ieder jaar blij komt _ weemoedig weer verdwijnt bij het dagelijkse doen en gewone gebeuren ingetogen stroomt door het bloed van mensen…