Langszij liggen ze vast liggen ze met knoop en mastworp Zeil en tuig in het vooronder de bibbers in 't hout Het is te hopen dat de scheepjes niet los raken,op drift door opstekende wind 'Mijn kind hierin wil ik je wiegen in mijn bootje' Maar wacht een goed seizoen waarin de zon aan kracht gewonnen Een briesje in de…

Als een kind je vol eigen energie rechtstreeks in de oude ogen kijkt, weet je jezelf ook weer de uk van drie en diep in die kinderlijke blik blijkt een tijdloosheid, een opening die ont-ijkt wat gewicht had, wat echtheid leek te zijn; er is slechts vraag, de korte nu-termijn; niets staat vast tot het waargenomen is. Het kind bekijkt en reageert…

de uiterst kwetsbare plek openbaart zich met de komst van het kind dat een onbekende schitterende kleur toevoegt aan het spectrum we willen behoeden het lot ontwijken die achtste kleur is het vermogen om steeds een nieuw begin te maken…

Zou ik een kinderboek voor vijfjarigen schrijven, zou ik het over olifanten doen. Ik heb ze gezien in het echt. Op you tube zie je dat een jong olifantje achterop raakt,terwijl de kudde gek is van de dorst en maar doorloopt. Keert z'n moeder terug naar het verzwakkende olifantenjong en ze geeft hem een paar schoppen. Staat…

Wat is hier aan de hand? Pieten... ze mogen niet zwart wel geschminkt als kaas,als stroopwafel Schuiven aan aan de Hollandse tafel: de zuurkool-stamp spruitjes en 'r spruitjeslucht Het kinderfeest wordt flink verstierd door protest-en actiegroep die staan zelfs Bij de rechters op de stoep bladeren -tevergeefs- in dikke boeken…

Is het raar dat kinderen opgroeien in de wetenschap dat " het zo hoort" is het vreemd dat ze, terwijl wij ouderen weten dat het anders moet, de normen en jawel, ook de WAARDEN, niet automatisch vastliggen bij de jeugd van nu? Natuurlijk niet, want de tijd van toen staat in geen verhouding tot die van nu. En als je kijkt naar hoe volwassenen…

Wil je het hartje horen? Straalogend vraagt ze het en klikt op lichtend glas. Na kraakgeluiden klinkt, we zijn verrast, jouw ademtocht als vreugdedans op het terras. Ontroerd zien we je blije moeder strijken over waar jij nog niets vermoedend, onderhuids de brenger bent van dit geluid. Je vaders kijkers kruisen olijk die van opa…

de tafel is vet van vieze kindervingers het raam is nog vetter van vingertjes, die wijzen naar merels in de boom de vloer ligt vol zand kruimels en snippers floeps, daar gaat de melk over een tekening van vakantiepretjes…

Morgen terugkomen en kijken of gisteren veranderd is, achteraf een treurwilg wiegt met de wind Een engel gemaakt in de sneeuw een sneeuwman met steenkolen ogen versleten muts op en sjaal Zelf geschapen met koude handen rondgelopen met tenen, stampend koud naar de melkman gezwaaid Een poging tot vliegen gedaan een meter van de grond gekomen…

Lief kleinkindje, in grijs kom je aan ’t licht, wat heb je een mooi neusje, het vormt al je gezicht, je houdt je kleine handjes al vrolijk iets omhoog, je babyborstje licht wit op en vormt een halve boog, rondom je hoofd schittert een gloed van schijnsel als een krans, o lieve schat wat is dit mooi, ik koester jou met glans en kijk verlangend…

Na een slopende schooldag lig ik languit op bed. Om alles te vergeten heb ik de TV aangezet. Ik zap er heftig op los, maar het zit niet erg mee, want wat ik meestal echt leuk vind vind ik nu heel cliché. Dan verschijnt op mijn beeldscherm een vrolijk klein kind. Het doet een spel met zijn vriendjes en het straalt als het wint. Dit…

Op een mooie pinksterdag komt ze stralend thuis, wat ik in haar ogen lees als zij ons iets te zeggen heeft brengt vreugde in ons huis. Kind wat ben ik blij dat na het wachten nu je hoop echt leven mag, ‘t is de mooiste pinksterdag huil ik met een lach. Dan laat zij de foto zien, golven grijzig wit tonen ons een stippellijn, contouren…

Als vrije vogels zijn jullie bedoeld. Levend in vol vertrouwen. Spelend weten jullie hoe dat voelt. Laat die vogels weer vliegen, later. Wanneer je vals bedrogen wordt. Wanneer iemand je laat vallen. Vrije vogels vliegen altijd veilig. Vrije vogels landen meestal zacht, daar waar liefde geduldig op hen wacht.…

Mijn kleinkind van vijf vlijt zich tegen mij aan zo lief zo aanhankelijk. Mijn honigbieke mijn trutsemieke mijn pollewopke mijn wollepopke mijn troeteldiertje. Net als veertig jaar geleden. Tot voor kort. Nu sinds kort net als veertig jaar geleden. Zij weigert mijn hand kijkt me uitdagend aan rent van me weg. Ach mijn stouterikje…

Een man was vriendelijk zoals het hoort, Deelde ijsjes uit aan kinderen Werd gevolgd door ouders, die riepen gestoord! Zij wilden koste wat kost, verhinderen Dat een vriendelijke man, iets normaals deed voor een groepje kroost! En dat is nou de hedendaagse moraal, je kunt je niets meer permitteren zelfs verbaal, moet je op je tellen passen…

Zij die bij de sterrenknuffels sliep het haar van de ruimten droeg in zilveren vleugels stuifmeel over de Melkweg blies, gevlochten klaprozen op haar regenboog. langs de gekleurde zomernachten ze draagt het enig woord wat zij kent laat het beminnen door de fluisterende wind van haar dansende molentjes om tijd en ontroering te beklimmen…

Sophie is een engel. Gestorven als peuter. De dader? Leukemie. Madelief is Sophie's zusje. Geboren na Sophie's dood. De kindervierdaagse eindigt. Madelief brengt haar bloemen, naar Sophie. Medewandelaartjes volgen, spontaan. Het kindergraf, verandert in een bloemenzee. Kinderen veranderen in engelen. De toekomst verandert met hen…

Negen planeten om een zon manen, satellieten tellen niet mee. Op de blauwe planeet zijn mensen bezig met de rookwolkjes van hun bestaan vrezen de hitte van de zonnestralen en erger nog wat schuilt achter de zon en dat daarbij elke vaste vorm van 99,9 procent ledigheid is vervuld. Een kindervuist opent zich heel even ware duisternis…

Leeuweriken die hoog Aan de hemel staan Zingen hun hoogste lied Dat mensen vertroost Bij het harde werk Op het land in blakerende zon; Vader en moeder die zwijgend Hun handwerk doen, de basis Leggen voor de oogst Van komend najaar En ik die kind ben, Spelend in de droge sloot Naast de akker waar zij die Mij kregen hun werk doen…

Klasjes kinderen rennen uit school parapluutjes werpen schaduwen over zon en regen en over het aureool van het verleden, door hun praatjes bewegen de hemelen en wordt alles gewist, boort hun schater duizenden kleine gaatjes als een zegen die in plassen aan het asfalt zweeft de moraal van schaamte in een geveinsd boetelicht, kleeft…