Nu jij mijn lief De Zon eenmaal rond De vogels ziet Lijster, Merels hoogste lied Dansen in 't frisse groen Blij, de lach op jou wang Rozemarijn Jasmijn, liefste Jongste, schoonste bloem…

Speelse gele laarsjes worden bruin Wanneer ze springen Dat, en alle mooie dingen in het leven Zijn bewijzen Van het moois dat is gegeven Maar waarvan wij toch verwachten Dat ze blijven wat ze zijn Ingewreven tot geluk En wij wijzen met zijn allen Naar die laarsjes Roepen rare gele dingen - Alles om het bruin te weren Het doorbreken…

dit is de bieb, waar vele boeken wonen dikke, dunne, bijzondere en gewone hier kun je lezen, schrijven en poëzie bedrijven je slijpt de teksten, boetseert de woorden gekleurde fantasie in verrassende akkoorden nooit zijn de boeken lui of moe én je mag altijd naar ze toe je droomt hier weg tussen ontelbare zinnen die je vertellen over strijden…

Mobiliteit als overleving opgesloten als universele droom die traag zal rijpen en al een doel is op zichzelf ze staren naar mij met lege ogen, van ver gekomen, plat gewalst in een papieren maalstroom vanzelfsprekendheid te mogen overleven aan rafels van een Fata Morgana die wazig wordt aan de horizon contouren zijn onduidelijk…

wandelen in de verse sneeuw de slee sleept achter ons aan ik neem het touw van haar over haar koude handjes sluit ik even in mijn vuist kijk omhoog; de hemel ziet grauw een druppeltje hangt aan haar neus wangen kleuren rood van de kou haar ogen glinsteren terwijl ze kletst zonder ophouden gewoon apetrots om in de alsmaar…

hij wond haar lichtjes om de vingers van zijn kleine vuistjes opgetogen ogen glansden in plezier hij speelde het spel in volle overgave wilde alles in hartstochtelijk uitdagen om dichter bij de warmte te komen van zijn dromen in onbewust de leiding nemen richtte hij zijn wereld in duidde waar de kleine angsten kwamen uit hun vaak…

de zoektocht naar een vader is een lange weg die langs ravijnen scheert de reis is een mengsel van wervelende verlangens en onvervulde vragen de dooltocht door een landschap van zwarte gaten waarin tijd en ruimte verzwelgen het is de queeste naar een brug die verbindt met de afwezige het gemiste hoe vindt men een…

ik sta daar maar een beetje aan de zijlijn met mijn wittige lijf en leden waar zal ik mezelf laten met mijn blote voeten vast in het zand de zee het brandpunt maakt stampei lijkt alles te weten de zee is zoveel grijzer en groener zoveel wilder en wijzer de zee is zoveel ouder dan ik ooit worden kan…

ik schreeuw naar de hemel, dat ik je zo ongelofelijk mis jouw handjes in de mijne. je guitige lach ik schreeuw naar de hemel, in de hoop dat jij mij horen kan wetend dat ik jou nooit vergeten zal ik schreeuw naar de hemel, daar mijn hart gebroken is sinds dat ene moment, dat ik jou moest laten gaan nog altijd schreeuw ik, elke dag opnieuw onhoorbaar…

Ach mijn kind, wie zal jou leren Dat jij niet verplicht bent aan de Verkramping van het handbereik. Het opdelende indelen, Een catalogus van vakken Wordt nooit een encyclopedie. Het waagstuk van het verzuimde Weten, de rede die omgeeft En omvat, gaat buiten elk boek En rang. Helaas een ontschoolde Zul je zijn voor de leraar en Zijn…

Ik hoor je naam fluisteren in de wind ik voel de zon hem in mijn hart branden heel de wereld zal veranderen door de naam de naam van een kind Ik zie een paar reikende handen die de onze niet vindt Is het een schande nee als het maar – maakt niet uit door welke ouders dan ook – zal worden bemind…

Ze zwaait naar mij mama kijk speelt in het gras de aarde draait rond kraait door zomer en regen van wit zand naar zwart zand een varkentje is ze knorknor en nog een keer nog een keer een twee drie sier sijf singers heeft ze en siese soeten die overal op klimmen mama kijk handen willen alles pakken heel het grotemensenleven zelf voelen…

Haar emmer is tjokvol, haar kamer doodstil, toch klinkt haar wil. Een heus oprechte vraag van een goedhorende kwam tot in haar kelder. De melder een vlizotrap naar de vliering zakte alras klaar om te betreden haastig naar beneden. Dan zijn er soms even die irritant piepende dagen die tijd niet schragen, haar zich af laten vragen ; zeggen ze…

samen uit eten: de kleinkinderen juichen al bij het idee en verhogen zo de sfeer met hun vrolijkheid…

Liggend op de grond klem onwrikbaar vast genade!? nee dat nooit de tijd leert om genade te vragen en te geven nee nooit weer nooit je was klein jong en stoer hield je groot een hele vent nu ben je echt groot ouder verweerd en weet je dat je soms maar heel klein bent en heb je geleerd het zonder genade leven is een verdomd moeilijk…

in voorzichtig durven plukte drie turven hoog de gele narcis wat hij niet wist dat geel de lente opent die hij deelt verrukt dacht hij bezit te claimen keek groots om zich heen waar zon zijn pagina met geel had vol geschreven hoe leven voorjaar speelt…

gisteren nog staken haar staartjes als scheerkwastjes in de lucht konden haar kleine beentjes haar nauwelijks bijhouden gisteren nog grepen grijpgrage handjes gretig naar alle dingen liepen pientere oogjes op de zaken vooruit Gisteren nog er gaat geen dag voorbij....…

zit ik heel dicht tegen moeder aan vader zit een eindje verderop hij denkt aan andere dingen dicht bij moeder vader verder van mij vandaan zo was het bij ons thuis een kinderleven lang tussen twee vuren…

zal ik er nog zijn als jij over mij heen zult kijken en dat wat komt, ziet als onvoltooid dat jij in je verwachtingen het thans begrensde ergens, waar dan ook, zal mogen verrijken is het gras dan nog groen zoals wij dat nu teder betreden en mijn avond niet lijkt vervallen in een vergeten verleden weet je dan nog dat je danste spontaan…

dag lief klein meisje, dag mijn kleine meid ik weet nog goed toen je werd geboren voor het eerst moeder met zo’n mooie dochter als jij dat was een bijzonder mooie tijd dag lief klein meisje, dag mijn kleine meid je kleine knuisjes, jouw lieve lach gelijk ben je in mijn hart gekropen vanaf het eerste moment dat ik jou zag dag lief klein meisje…