ik zag je gezicht maar vergat jou daarover een compliment te maken je piekte haar dat modieus sliertte in hun kans jouw gezicht te raken het ronde was weg in strakke vlakken toonde jij jouw karakter maar ook tot mijn schrik was het gezellige dik zomaar verdwenen effectief en snel bewogen armen doelgericht bij benen je slanke…

Is het de echo van de radio die kille stem die het nieuws voorleest achtervolgd door schreeuwerige reclame geboren om te horen, alles voor elkaar voor alles wat niet nodig is door vaart der tijden opgenomen in gesloten inrichting, dikke muren die geen geluid doorlaten zonder stemmen die waarschuwen voor de nacht die nieuwe doden telt…

Het is licht in je ogen glijdt langs het stiltegebied van schouders en de boezem waarin we beide zijn verdwenen. Laten we zwijgen, in een wereld zonder alfabet, maakt de vocabulaire ruimte onbewoond, het leerde ons het beste te horen, te proeven en te ruiken, elk zintuig op de juiste manier te gebruiken, de huid ineen te sluiten tot…

gezien de omstandigheid waarnaar je vroeg, of we na onze dood afval zijn, je antwoordde uit mijn naam we groetten elkaar zonder te omschrijven, waardoor avond op misverstand leek en niets rijmde met elkaar of alles weer goedkomt met hier en daar nog een pijntje uit het lichaam dat de geest in een nekklem wil omhelzen…

zij zag de ziel van mensen die haar stralend aankeken voelde het intense golven van hum emoties door verdwijnende schaduwen die jaren van stress en spanning hadden achtergelaten als tekens van leven op hun huid ik heb ze niet zien verjongen maar wel zijn hun grauwsluiers van zorgen weg daar schemert weer de jeugd in lach en blik…

Ik bezoek Epidauros voor de tempel en betaal aan de poort de kosten Hier geneest de vader van Gezondheid, een slang eet uit de schaal in haar hand Ik krijg een stoel in de hof en een beker kruidendrank Half slapend zie ik een slang uit de tempel komen Ik voel haar aan mijn teen likken, maar ik droom van een jongeman die zacht zalf…

je straalt als verre ogenschijn bij onsterfelijke maan jouw ochtendlicht trekt in een zweem aan de nacht voorbij o, glinsterende ster lig tegen mij aan ademvocht doorstroomt mijn aderen hemels lichaam, blijf dicht bij mij…

er zit geen spanning op je huid speels en zacht komt zij daarvoor uit ook de kleine rimpels tekenen je warme lach helder stralen ogen gefocust in een verre blik die haar rust ontleent aan het niet accommoderen ondanks een steeds proberen ook de kleinste details te zien een lieve open uitnodiging om deze ontspanning…

Ik aai met mijn wijsvinger over het zachte kopje van mijn pruimekopparkiet Pikkertje. Meer ruimteschepen naar tederheden zijn er niet. Ik zie de vrouwen nog wel gaan, maar na het flirten schieten alle planeten uit hun vaste baan.…

Voort voort, ik word gek van alles tegelijk zien een totaalbeeld vanaf hier en daar en van boven en opzij de wereld, mijn kamer het veld vol zonnebloemen in een vaas en nog een vaas alles bij elkaar geplakt tot fictieve gezichtspunten die in elkaar overlopen zoals mijn hersenen dat doen met alles dat de zenuwen meedogenloos…

In bed is het fijn ongemakkelijk liggen aan alle kanten mezelf voelend, ruim anderhalve vierkante meter huid precies passend gevuld met warme gevoelens dat ben ik, in levende lijve Het rekken en strekken van mijn rug en ledematen mag wel wat kosten aan geschreeuw om aandacht voordat ze slap mogen gaan slapen na de ontlading…

Het is tijd, geen kasjmier meer, geen zijde, zachte vachten en vanillelakens niet mijn bloed laten koken in een waterval met duizend vingers koudvuur op mijn huid maar onder zoete zoemende lindebloesems echt kussen achter wuivende gordijnen samen verdwijnen in een grenzeloos lichaam dat niet langer bloedt van verlangen een kind…

Wat vocht hij fel en snedig met zijn demonenschaar, vannacht, want deze ochtend sprak er onrust uit zijn haar. zijn beddengoed, een bende lag uit zijn ledikant, door wanhoop en ellende voelde hij zich overmand Ze weten hem wel wonen maar zijn verzet is schriel. Zijn nachtelijke demonen bijten stukjes van zijn ziel. Wat baat een…

Mijn lichaam wordt een wrak als ik er niet voor zorg en ontevreden ben als het allemaal niet zo mooi is als het lijkt, en er van alles moet veranderen wat ondoenlijk is Overal zie ik glanzende mensen ze wijden hun lichamen als tempels van vlees, botten en bloed aan plastic schoonheid of aan iets hogers maar mijn tempel is voor mijzelf…

hij die geboren werd als zij maar niet kon aarden niet kon aarden in het lichaam dat hem geschonken was door zijn liefdevolle ouders werd gehoord en vooral gezien dat geluk viel hem ten deel en op een dag een moedige dag nam hij, die geboren was als zij een besluit een resoluut besluit geen tranen meer voor morgen maar stiletto…

Als er zoveel beweegt in mij, mijn buik, mijn hart en parallel in mijn hoofd overal chaos hoe zou ik dan stil kunnen zijn? Mijn spieren doen vertraagd mee, door de kleine onrust draait heel mijn lichaam zoals de aarde om haar as tolt, door heen en weer rond schietende elementaire deeltjes Ik zit er midden in en voel de snelheid niet…

De nasmaak van zoet is bitter, ik weet het wel, maar ik heb geen energie en ik wil altijd van alles, maar dan loop ik hier op de markt in Marrakech blond rond praat met een moedertje en dan wil ik als een moedertje leven voor mijn lieve lichaam in harmonie met uien wortelen, wind en zon mijn mond edelachtbaar voor mijn buik…

Ik wil niet voor mezelf leven daar ben ik niet goed in en leven is ook niet zo bedoeld, maar het is nodig: mijn lichaam heeft het moeilijk en wil verwend worden meer verwend worden meer dan ik weet dat verstandig is; mijn verstand heeft juist rust nodig geen diepgravende gedachten alleen praktische zorgen…

ik zag je gisteren bij de bibliotheek van Zottegem eerst je hoofd, blik naar beneden op een uitgestoken nek dan, sterk gekromd en stram, je rug die je enkel nog laat kijken naar waar je volgende stap landt. je ellebogen allebei naar achter in een artritisch evenwicht je leek wel klaar om te duiken recht het leven binnen Maar het duiken…

op deze weg keert niemand -vertel geen gangbare herhaling in termen van huidvervelling duindoornstruweel roofvis, gashouder, ernstig en nalatig droomverlies niets anders dan een gammaflits door zwart oneindig omringd een zekere mate van onprettig onbestemd, gezien het bovenstaande later komen rauwe randen aan vogelhuiden een…