Ik hou van je Maar ik weet niet wie je bent Mijn hart is van jou Maar we hebben elkaar niet gekend Ik zou je moeten loslaten Maar hoe laat je iemand los Die je niet in je leven hebt Ik zou je in mijn armen willen nemen Maar ik weet niet hoe Ik weet niet hoe Je te ontmoeten Ik weet niet hoe Mezelf te bevrijden Van een oneindige…

In  de nare tombe van het bestaan waar mufte heerst en van de nijd het kwaad verzegeld met de letters van de waan, geketend aan de regels van de haat, komt plots weer leven vrij. Een vlinder laat de wanden los, vouwt de vleugels open en dat, wat niemand nog kon hopen, gebeurt : het diertje komt bij hen terecht en de code gaat in hen weer lopen…

Verliefde vlinders op gefluister van de wind intens genieten Hoe frivool en onbezorgd ze zweven om me heen in land waar alles grenzeloos groots is Door hun kracht van kwetsbaarheid kan ik hen niet vangen doordat ze zich net zo beginnen te nestelen in plekken waar ik het niet meteen verwacht. Door hun ongekende lichtheid brengen ze enige…

In de storm waarvan het oog is, stille kern van het gebeuren, een vlakke hand op het hout van de tafel, een kille diepte in de blik op het rotte land dat snakt naar wat er in de mens verzandt, in het branden dat het stookt in haar lijf, in het gemis waarin het staande blijft, in de daad die aan elk woord ontgaat, staat strak en klaar haar naam…

Ik ben een eiland, ik moet maar afwachten of -- de Liefde aanlegt.…

Doorheen de ogen der omwonenden met dol de dreun erin der maatschappij, LAIS wordt wet, zichzelf verschonende, in ieders denken bijgezet en blij en dwars door nijd en los van spijt, wordt zij een vrij gegeven, zo straal en blakend rein haar naam, haar faam is wereldbaken. En in dit rijmgraf ligt wat levend was: plooitjes en wat haren in het…

Als ik bij jou ben, zo dichtbij dat ik jou word -- zing ik mezelf uit.…

ze hadden zoveel plaats om te zwerven waar ze maar wilden maar ze stapten niet uit hun verlatenheid noch uit hun woorden ze hadden zoveel armen om de stilte van de zee te vangen maar ze hielden de handen met gebalde vuisten op de rug ze hadden zoveel laten liggen tot ze elkaar niet meer konden zien ze hadden alles laten…

Ik vertel alles. Jij kijkt me schuldbewust aan -- en ik begrijp jou.…

Haar ogen zee die in zijn ogen strandt, haar lippen wijn die om zijn lippen spoelt, haar oren krullen krullend in zijn hand, heur haren goud waarin het zonlicht joelt en al dat stralen was voor het bedoeld. Zij was een maan, het liet haar schijnend staan tot al het licht van haar was heengegaan. Het gunt u zicht, laat u lezen zelfs haar huid,…

toen jij hier voor de eerste keer kwam leek alles tot leven te komen veranderde het licht van wit steriel naar de warme kleur van intieme gezelligheid alles waarnaar jij keek deed meteen van zich spreken liet stralend de ziel even zien het was alsof jouw ogen hen deed oplichten naar ontspanning en innerlijke rust zij vergaten…

Uw wereld is de wereld niet. Het heeft zichzelf in deze verzen omgezet en kwam zo vrij van 't web dat het omgeeft en het tot prooi verlaagt. Rol uit uw wet, het biedt daartegen nauwelijks verzet. 't Zal knagen in het lijf, oud spijt dat blijft omdat uw haat erin werd ingelijfd. Kabaal? De taal staat van uw misbaar krom, het is niet het dat lelijk…

De liefde! Wees blij wanneer je haar vindt, wees blij -- dat je naar haar zoekt.…

Het krast het uit. Het is erg aangedaan. Het knipt de draden door, er komt niets vrij. Verbanden zonder reden van bestaan? Zij leeft het uit en het kan daar niet bij. Het is er niet, er slaapt dood aan zijn zij. Was het niet meer dan van het lot een gril? Er was niet eens Parijs, laat staan april. Het legt zich bij de boeken neer. Ze zei het…

Donker en rood en traag gaat alles dood in dit stilmondig begrepen heelal. Van rot vergeven en van nijd en nood klemt de mens zich vast in eigen val, gefnuikte lusten in een tranendal. Zwart en zacht is de nacht, zonder kabaal: er hoeft dan niet per woord gedacht. Is taal de vriend niet die verraadt, en god vertaalt tot rot dat met zijn woord…

Het werd het liefst van al door haar versierd, niemand anders kon het meer bekoren. Het werd heelal voor gans haar sterrensliert. Geheel had het zich aan haar verloren: het werd haar vod, haar vuil, haar toebehoren. Het speelde mee dat het haar niet deerde, veinsde dat het echt alleen begeerde, dat niets van het haar hemel waardig was, dat het…

O kwade wijven vol van nijd en spijt, hoe wrang uw tongen rollen in hun hol! Hoezeer het schrokken van uw haat u leidt, dat u zich in uw gal verslikt en bol uw rode hoofd laat draaien als een tol, dat zweren van verwijt te barsten staan in uw bevroren schoot, tekort gedaan door het wier pen u nu ter dood benijdt, omdat het u bij leven koud liet…

Van achter het masker, uit de gaten, aan hun git gebonden zijn de woorden, slaan een laken rond niets dan hiaten, verwijzende naar verlaten oorden, pracht van niets waartoe het nooit behoorde. Lyriek ontkent net zo haar verwoording, haar zang gaat dwars doorheen elk woordending, het perforeert elk 'ik' en de persoon.   Maar, bazuin, leg niet…

Alles wordt donker rondom jouw aanwezigheid -- Blijf in mijn ogen!…

Het wrede ik ontdeed zich van zichzelf en werd onzijdig het, categorie, decimaal bestaan, een tien zonder elf, abstractie van de spiegel, weg van wie het ziet, zag, gespiegelde reflectie, beeld in een regel die elk beeld ontkent, spectraal gezichtsbedrog, het zijn ontwend. Als haar ogen het tot man herlezen: tot marteling wordt lust, en vorm…