Jouw hart is net als een fraaie antieke kast, die van zijn inhoud niet meer vrij geeft dan een glimp. Echter ik heb geen sleutel die op het slot past en bij mijn inbraakpogingen geeft hij geen krimp. Hierbij, allerliefste lief, laat ik je weten: deze inbreker staakt zijn activiteiten, niet dat ik jou nou helemaal zal vergeten, gebrek aan liefde…

Ik wil mij laten zien Mijn kunsten tonen Iets achterlaten Zelfbewust, ongeremd. Valt dat te rijmen Met jouw aanwezigheid Kunnen wij dan delen In woorden en er zijn Wil ik er zijn voor jou?…

Op een zomeravond nam de smid, een sterke jongeman een loopje met het leukste meisje Samen samen, even lopen Samen lopen als een reisje door hun dromen, en hun leven hebben zij elkaar beschreven Praatje praatje, stel je open Toen de zon begon te dagen verborgen zij zich in de kragen en braken daar een bed van riet Bedje bedje, lekker…

Wat onvoorstelbaar leek wordt werkelijkheid. Sterker wordt wie altijd kwetsbaar was. Zo wordt duister, ondanks alles, licht. Mijn artsen geven me hun beste krachten. Mensen zeggen me dat ze van me houden. Familie, op wie ik blind vertrouwen kan. Ik leef nu in het middelpunt van liefde. Geliefd, zoals een pasgeboren kind. Ik voel onvoorwaardelijke…

SNOT VOOR MIJN GELIEFDE Voor het te serieus wordt te diep, te snel, te koud moet je één ding van me weten ik kan niet tegen snot De kleur of smaak doet er niet toe groen, geel, rood, wit of blauw zoet, zout, zuur, zompig of hard Dus als je verkouden bent mijd mij dan als de pest Als je mij besmeurt tussen mijn borsten, breekt de duivel…

Soms, in het donker, is ineens het houden van – niet meer te houden.…

Dan zie ik voor mij jouw dierbaar gezicht, weet ik hier moet nodig een gedicht. Maar dan blijven de woorden maar stromen en kan ik niet tot de juiste zinnen komen. Schuldig is jouw mooie liefdevolle gelaat, dat stelt deze dichter niet tot dichten in staat. Veel vrouwen zijn door dichters bezongen, hebben daarmee veel respect afgedwongen. Toch…

aan welke kant van de kade ligt het schip gereed voor de reis? de tijden zijn onwijs in ‘t decadent paradijs van experimenten tussen twee angsten een grijze wolk dat uitsteekt boven de torenklok in slierten mist het zand van ‘t kusten strand de schelpen van Holland weggespoeld onder ‘t woeste grijs gore schuim in de eindeloze…

met wind in de rug liepen wij sneller omdat aarde meer helde werden onze inspanningen steeds feller we lachten om kleinigheden in onze filosofie bedachten dat alles in oorzaak en gevolg ook actie en reactie als sluitstuk had zwaai en lach niemand heeft dat ooit bedacht en toch zijn er dan energiestromen die elkaar kruizen…

Geef toe, het is waar je bent steeds meer bij haar ...........steeds meer bij haar in jouw gedachten waar je mij niet binnenlaat .........niet binnenlaat alsjeblieft, praat met mij, ik houd van jou .............ik houd van jou dus stop met dromen nou en beleef het echt met mij ..............het echt met mij zet mij niet buitenspel…

als lopen lieftallig bewegen wordt breekt zon door de wolken om met de lach op aarde een dialoog aan te gaan als toeschouwer of volger ben ik blij zo dichtbij dit geweldig wondertje te staan dat uit niets geboren toch alles van de schepping wist zij zwaaide toen ik in diep bewonderen haar zonnig silhouet in alle elegantie…

Het is een mooi gezicht, die twee die daar maar staan midden op het strand in elkaars omhelzing zoals jij steeds contact komt maken onder mijn kleren jouw verlangen dat niet oud wordt dat altijd weer aan komt golven na de eb om verlost te worden in bruisende branding En ik wil dat ook maar het gaat niet meer zo gemakkelijk, wacht…

Zoals ooit de zee deed, toen ik een jongen was liederlijk in de eenvoudige vorm van weidsheid zo overval je mij met jouw intense liefde het is de herkenning die projectie veroorzaakt oude tijden herleven bij de aanblik van jouw naaktheid we komen in dit dromenveld door daden samen zijn we nu met de belofte van de natuur geëmotioneerd in mijn…

Ik respecteer jou, jouw gewoontes, de mijne – zijn soms ook niet leuk.…

Nu ons leven lijkt uitgebloeid en we ons pijnlijk afvragen of dat leven zinvol was. Toen we als rozen bloeiden, die zoete rozenbottels werden. Hoe onze zaden wortel schoten, maar ons geluk toch bitter werd. Onze laatste jaren braken aan. We leerden vallen en opstaan. We leerden leven met de dag. Bitterheid veranderde in liefde. Wat pijnlijk…

Zo woekerde ik met mijn uren en strooide vergeefse minuten op onze vuile keukenvloeren. En jij, mijn Assepoes met beurse knieën, veegde alles op, je schuine blik onveranderd op morgen gericht. Weet dat mijn gedachten bij je waren wanneer de herfstgriep je eens te meer met zijn vuige poten te grazen nam. Gedachten die als trage oktobervliegen…

Ze bedoelen het goed maar het is moeilijk om gezelschap te zijn en zelfs dan ben ik alleen zonder jou morgen kom je misschien nooit meer thuis uit het ziekenhuis Ik heb geen rust buren bellen aan tussen de bezoekuren ze willen iets doen en iedereen vraagt antwoorden die weer een dag geruststellen Ik word bewonderd ik ben…

Liefste, ja, ik wil, ik zal lachend wegkijken – van al jouw fouten.…

ik zal vogels laten stijgen om met mijn blik nog verder langs je slanke hals te kunnen reiken gras zal in het prille groenen je schoenen overbodig maken om je voeten heerlijk zacht te kunnen raken jij kent als kind de wind die danst door je haar waar zon het blond in lichte krullen draait ik weet dat jij vroegtijdig…

Ik schoof de grendels dicht, in mijn meervoudige kamers van het hart, ooit bloeiden er rozen door de tijd en ervaring gehard, voor elke kamerdeur lag de keus van een regenboog of doornenkrans in dromen, er drupten tranen uit elke ruimte die ik binnentrad waar ik schaduw niet van licht kon , scheiden van een onregelmatige hartenklop…