Wij onderhouden een tuin, waarin we groeien – onvolmaakt en wel.…

Jij kwam binnen verward kort blond haar een bril op je neus Je handen toonden sporen van het perenbomen snoeien Ik keek, jij keek Wij deelden een moment Het gemis kon beginnen met verlangen en verlies…

gisteren keek ik door het venster naar jou je glimlach was niet voor mij zoveel wist ik al je lichaam bewoog geheel en al op een ritmisch ostinato ik nam deel aan een innig gesprek met jouw dans heen en weer wiegde je lijf en ik wiegde met je mee het was niet erg dat me je zag noch hoorde door die toverspiegel…

zij kende geen pose in de verstilling van het moment altijd waren haar ogen aan beweging en voortgang gewend souplesse en charme gaven haar zwier met een lach van plezier haar dynamiek piekte velen tot zaken die zij anders gewoon zouden laten zij ging hen voor zonder drempelvrees door de poort van een ongekunstelde wereld…

ze keek me aan schonk mij haar warme lach overbrugde met haar ogen dat wat wij nog steeds niet konden geloven of wij nu spraken dansten of zongen tikkertje speelden en sprongen op een lied van het publiek zichtbaar waren wij stapelverliefd wij hebben alle roddels vermeden over de tijd die wij scheelden het ging van harte zonder…

Ik kijk schuin opzij naar de bloemen die ik vanochtend plukte in het bos ze rekken zich uit in de warmte van mijn slaapkamer buiten ruist de regen over het verkeer, de stad gaat schuil achter de zachte wand van de gordijnen het licht van de wolken schijnt ruim rondom de kaarsen op de borden op de grond naast mijn bed mijn huid is glad…

Wij zijn als het strand en de zee: jij gaat nooit weg – en ik kom terug.…

Ik denk aan jou ik droom van jou ik draag jou in mijn ziel de wind om mijn hoofd fluistert zacht en belooft ik wil jou het mooiste geven mijn liefste mij lief mijn leven hopelijk krijg ik geen berouw want ik voel nu een gloed ik lijk wel een debiel ik draag jou in mijn ziel en deel met jou mijn bloed…

Soms blijven bloemen vele jaren gesloten – wachtend op liefde.…

ik streelde warme huid waarop haartjes zacht donsden er was een lichte vleug die ondeugd responsde in tegendraads bewegen gaf huid mij haar zegen de lach werd geboren in sporen die wij gingen het onbekend terrein voelde veilig warm en ontspannen fijn in elkaar toebehoren klonken al zachtjes hemelse koren…

ZO GROEN NU Als zij haar nek maar niet breekt dacht ik bij het zien van haar, zij op haar hoofd staat en ik weet - Zij kent haar vader nu wel - wat zij later zeggen zal, iets van dat iemand die zo vol talent zit heel blijft in haar escapades hoe dwaas en onmogelijk ook Zo ontsnappen kan aan altijd normaal de aandacht krijgt, die zij…

De huwelijkskus terugzien en twijfelen – hoe kussen we nu?…

Liefde is meetbaar Als je volwassen bent is het een duidelijk gevoel of je liefde krijgt of niet: groei, bloei en deel je? Het is een duidelijk gevoel of je liefde geeft of niet: verricht je goede daden? Het hoeft niet persoonlijk te zijn Doe het voor je favoriete club voor de stad waar je woont of voor heel de mensheid – de aandacht…

Vanavond ligt hij in mijn wildste landschap grote voeten tot aan opgehoogde dijken zijn mooie hoofd met haren wilde struiken zijn onderbroek een meter naar beneden stoere benen slank tot aan onstuimige zee en in mijn denken is zijn wil onverdroten woest zijn beestenblik maar toch gedwee zijn wijn heb ik in mijn bekerglas gegoten vanavond…

De hemel ligt als een blok massief op het akkerland, onzichtbaar aan de bosrand in de verten gericht op mijn statief mijn diafragma opent zich naar de kleur van je haar, je ogen, je passen en je woorden als non verbaal verhaal. je staat naast mij, maar je gedachten lijken elders ik draag het in me en laat me huiveren,…

We waren jong en bliezen dikke zeepbellen in de lucht we zaaiden vlinders en vogels en de hemel bracht ze weer terug We klommen over blinde muren en lonkten naar avonturen we sprongen over boerensloten en dansten op hete zolen We speelden verstoppertje en sliepen onder een raam we waren wild en hadden dromen en de straat kende onze naam…

Zoveel weten we niet van Liefde, alleen Dat – Liefde Alles is.…

In de nacht van drie op vier oktober nam ik je waar Je vloog zo laag dat ik je kon grijpen Drie whiskies lang probeerde je vergeefs je hitteschild te koelen Terwijl ik zoetpratend naderde viel je radar uit en begonnen al je boordinstrumenten te flikkeren Ik sloeg toe voor je opnieuw controle kreeg over je zwalpend toestel, dwong je…

Omdat ik voel dat we op afstand nog wel van elkaar houden durf ik het na het rondje door de tuin de laatste kamperfoeliegeur en in de herfstzon samen troebel appelsap drinkend aan jou te vragen: Hoe is het nu met ons, onze liefde hoe dichtbij zijn we nog van hart tot hart? Zouden we ook in hetzelfde huis wonend andere wegen zijn…

pak je kameel twee kruiken één voor links en de andere voor rechts gevuld met vloeistof van eigen maaksel en trek de woestijn in lief zonder mij met je ogen vol zand in ‘t dorre land en laat het schone argeloze bloeien groeien tussen de koeien van het lage land in het met dauw bedekte gras vredig dwalen op ongerepte…