laat mij in haar spiegel Venus zien: zonder kleren parels of goud sta ik daar mijzelf te imponeren .....Dat is liefde, onvervalste .....liefde van binnen, schat .....Iedere vrouw die hier komt .....zou willen dat zij die had .....Nu is de tijd rijp .....omdat jij het bent .....dus pluk vandaag de dag .....voor een happy end .…

Donderslag en regen maar de lakens strelen mij Het is nog lang geen dag Jij blaast kusjes in mijn oor Word wakker, ik wil geuren in jouw bloed Raak me aan, maak me mooier dan ik ben, draai je om, kus me begeer me en maak me fijn Laat in mij, op mij, om mij fluwelen hommels zoemen laat me glanzen en zweven Laat jouw kusmondjes wegdrijven…

de liefde is een hemelvuur ontsproten uit een heldere rivier jouw lied veranderd de wereld en verslaat de onderdrukkers jouw stem doet de doden schrikken in het ochtendgloren om het onschuldig veroordeelde bloed jouw liefde heft het glas omarmt zijn wederhelft zingt een kristalhelder lied en strooit het brood…

Ik zoek je naam in het woordenboek, Leen, voor liefde kom je en leed laat je achter jou. De letter L van leven en lachen voor de M van miezerig en muur, na de K van koorts, tussen warm en koel. Jouw naam klinkt: een uitroep van verwondering!…

Ik zwerf mijn bestaan met de man die mij bekrast: ik bloed en ik bloei.…

Ik zwerf mijn bestaan met de man die mij bekrast: ik bloed en ik bloei.…

Jij kunt zo hard zijn, maar dan kus en streel ik jou – zacht als een baby.…

Zacht kneed jij liefde in mijn huid, je boetseert mij – goddelijk zo mooi.…

wolken die drijven aan een lucht zo blauw de wind hult zich in zwijgen waar ze aarzelde of ze spreken zou de zon die zo vroeg begon verjaagt enigszins de kou deed haar best al wat ze kon maar toch klamp ik me vast warm me intens gelukkig alleen aan jou ik ben jouw aapie en jij die van mij we zij elkaars ballast en toch ook elkaars slaapie…

je lacht witte tanden als je lichtrode muziek speelt op het vleugelklavier ogen flirten met contrasterende kleuren terwijl lange slanke vingers toetsen magistraal beroeren zo tonen vocalen met eigen intensiteit dit decor en paren akoestische hoogstandjes als lust voor het oor juist in verbinden is volmaaktheid te vinden het…

wij hebben heel lang met vonkjes gespeeld die als zij oversloegen lading hebben gedeeld wij zagen de kleuren roken het avondlijke van geuren die hoorden bij een teveel aan ozonritueel toen onze blikken intensiveerden en wij de afstand decimeerden bronde nabijheid steeds warmer verlangen in de bel van liefdeskracht zongen onverwacht…

in verlatenheid sterft het hart treedt het lichaam in weerklank buitendijks wat met ziel en vlees verbonden is leeft voortdurend tot water en zee ik ga weer liggen leg afstand naast je neer -trotseer dood…

Ik ken sinds kort een vrouw die, heel apart, weer een helder licht in de zwarte duisternis wist te doen schijnen die heerste in mijn hart, na de dood van mijn liefste en het gemis. Ik zal haar nooit in de bedstee beminnen, want daar is het leeftijdsverschil te groot, maar ze zit liefdevol steeds bij mij binnen, aannemelijk bij deze bejaarde…

Boven het vogelparadijs van jouw dorp daar kwam mij een lege vuilniszak om droog te zitten aanwaaien Daarin kon ik toen mijn natte badpak doen En daarmee kwamen talloze herinneringen aanwaaien hoe jij op de Hondsbossche een matras vond waarop je rustte, het zware touw dat je meezeulde en nooit gebruikte, alle kuiltjes en ribbels…

wiskunde kan berekenen wat het hart behappen kan of het opgewonden is tot een natuurlijk getal, cijfermatig getergd, opgepoetst met boenwas hoe de mogelijkheden liggen in termen van kansverdeling met onbekende parameter alles is mogelijk, zelfs de limiet van het onbereikbare, de buigkromme van de hyperbool tot het hart valt in het gat…

Ze houdt haar handen vlak boven me, vol vertrouwen niet op zichzelf of op mij, wat het mij doet wanneer ik aangeraakt word door liefde zonder lichamelijke intimiteit, geen huwelijksband of vertrouwde vriendschap geen wondverzorging, geen hulp in nood, maar het stromen van het stromende in mij het ongrijpbare leven Er is wat er is, ik…

Bij de blijdschap van de eerste zonnestralen keerde ik terug achter het gordijn zonder schaamte naar de kamer waar ik met mijn geliefde had geslapen het hoofdkussen rook nog naar haar parfum de zoete geur die ons in liefde deed geloven dat alle tederheid om heimwee vroeg naarmate het later werd en het ons louterde in het stille geheim van…

Misschien vanwege mijn grote hart dat evenzogoed bang is voor alles wat er verkeerd zou kunnen gaan en vaak geen plaats biedt aan wat ik nodig heb, geen ruimte maakt voor wat ik wens Of om de afstand te overbruggen van mijn hoge poten en lange nek tot jou, en niet op je neer te kijken met gewapende liefde om een onvervulde behoefte…

Het zachte verlangen naar jou is groot, het weegt veel lichter dan de dood een rijk gevulde mand van overvloed, eens lispelende beek baant zich door mijn bloed, als mijn gedachten zich hebben neergevlijd, je blijft de bladwijzer van mijn levens encyclopedie, een onvoltooide symfonie, z’n toon verspreid tot in de onvoorziene eeuwigheid…

Ik wil langzaam gaan vandaag, duizelig ben ik – nog van jouw liefde.…