De dagen worden korter en korter. Het jaar sombert zich ten einde. Ik weiger daaraan mee te doen. Ik verwacht een wonder. Wonderen geschieden, wanneer toeval verandert in bedoeling. Toeval biedt ons mogelijkheden. Wanneer wij daarvoor openstaan. Wanneer we niemand angstig volgen. Wanneer we eigen wegen durven gaan. Er is moed en liefde…

Het kleine meisje Met de klinkende sieraadjes Loopt door de goudversierde stad Ze heeft haar wonden licht getooid Danst door de schitterende neon nacht De tranen als steentjes rond haar hals Zaait ze kermis uit haar rok En zwaait wat naar pages Die duiden naar het hemelbed Maar als de rust het doek En alles valt Kruipt ze in mijn schouder…

nog houd ik de ballen van mijn eigen cirque du soleil hoog in de lucht volg kleuren en patronen nauwgezet in hun mystiek magistrale vlucht handen volgen soms verbolgen maar ook vaak blij het vangen en vergaren uit het diepste van mijn kunnen tover ik magie om toeschouwers het beste te gunnen zo leg ik mijn ziel heel kwetsbaar…

Onverwachts kwam je voorbij En mijn wereld stond op zijn kop Je ging namelijk ook voor mij Ik kon mijn geluk niet op.. Maanden op een wolk geleefd Je liet me constant stralen Zulke mooie momenten beleefd Nu voor altijd onze verhalen Uiteindelijk kwam dan toch de kou En zag ik het donkere deel Iets wat ik nooit verwachten zou Je dronk…

ik ben gloorsnikkend hoor haar damp slaat neder de warme schaal derwijze de snik valt achterover over de tong sprakeloos de larynx in de zeep melkwit haar wassende ter zijde op ’t halzen beneveld' ogen was ik haar uit wellend onuitwisbaar slempt zij mijn overgave de put in mij glorend' is zij zijnde haar kleed lakend' doende alsof het…

Een woord wat niet bevriest, warmer dan mijn bloed, zoek ik, wie het vindt mag het roepen en alle pagina’s beslaat van verzen, wat ik lees is lopend vuur verliefdheid zó heet, dat het de dood ontdooit en waar mensen gaan, de haat verbleekt, tot er zinnen vallen, als bladeren gestorven zijn in beide handen, verbleekt maar…

Hoe zou jij.. Hoe zou jij dan gevonden willen worden als je eindelijk de bodem hebt bereikt, met haren klevend op je voorhoofd en een blik zo troebel en verongelijkt. En al dat grootse denken, dat gepieker tot het ochtendlicht had het je ooit iets anders kunnen schenken, iets dat het kwellen had verlicht ? Ach zij, gegijzeld door haar…

zij speelden niet rollebolden liepen en sprongen nooit donkerden wel vage vormen op een ondefinieerbare achtergrond zelden direct in zicht maar je wist en voelde hun aanwezigheid soms sluierden ze grijs waar helder licht te verwachten was mineurden geluid waar jeugd zich altijd sprankelend uit de donkere kant van jouw balans…

jij hebt licht ontvangen dat glinsterend in je haar is blijven hangen lichtte je blik op straalde iedereen aan in een intens voelbaar sferisch gaan spanning vonkte in elkaar raken door het licht fysiek knetteren en kraken maar opende ook lagen van een inactieve geest die veel te lang niet aan bod zijn geweest waar hun inertie…

Tongen laten onze stemmen trillen, wanneer ze vol van liefde spreken. Het is ons hart waarin de liefde zetelt. Ons heilig hart, dat levenslang ons bloed laat stromen. Ons hart dat sprekend op onze tong, in blind vertrouwen klopt.…

een zwaai ogen en een lach vingers die nog reiken aan wat eens was de hoek om dan uit zicht in leegte die altijd gevuld werd door jouw blik er kaatst geen spanning meer in het opgeloste perspectief de nasmaak is niet lief nog voordat grieven zich manifesteren in de uitleg van het gebeuren wil ik niet gaan treuren maar mijn…

Jij en jouw sieraden blinken uit: schitterend! Dromende gedachten knopen onze eindjes aan mekaar, vurige vonken zitten in jouw haar. Leg je lot niet in mijn handen, jouw wezen is voldoende ... Zegen dan mijn kruis in jouw wijwatervat, versierd ...…

hoewel ruim in de veertig lijkt zij de laatste tijd het babyvet wat kwijtgeraakt en lijkt nu niet zozeer slanker maar eerder volwassen getaand ik ben door haar gelaat geraakt nu zij bloed van mijn lange gezicht dept nu ik met diepvriesgroenten mijn hoofd koel en haar bleek mijn trillend woord verstrek op deze pleisterplaats voor dames…

wanneer ik een stofje in mijn oog krijg en moet knipogen moet ik even aan mijn vader denken…

Wij volgden elkaar op de voet Wij zaten op mekaars lippen Wij namen de woorden uit elkaars mond Wij waren scherp van tong Wij hielden niet meer ons hoofd erbij Wij tikten elkaar op de vingers Wij werden 2 handen op 1 buik Wij vlogen in mekaars armen Wij hadden het niet meer in handen Wij eindigden tussen elkaars benen…

jij hebt de handen gezien die alles willen geven cadeautjes in de mooiste kleuren waar je ogen aan blijven kleven warme muziek die ja zegt tegen jouw nog niet voltooide keuze je overhaalt het toch te doen en je een lach geeft met een zoen pas buiten in de nog steeds gure kou voel jij de twijfels weer maar wordt blij als jij…

Ik ween niet over wat verloren is, nu haar transparante adem op de golven van de winden rust, oprijst naast de leeuwerik in een eindeloze klim naar dat ene streepje licht, stipje op de horizon onttrokken aan de duisternis, waarop ik ben gefixeerd een tijdloze lampion een aubade op de toekomst zoals die zou moeten zijn, een…

jij veranderde steeds de pas in het blotevoetengras een sprongetje of huppelen al naargelang je daar plezier in had pas later na de glinsterende dauw danste jij de lichte strepen waar het eerst nog warm voelde glansde nu de ochtendkou ik heb de letters gelezen die jij ongemerkt voorzichtig hebt geschreven een eerste boodschap…

Herinnering aan een lente Bladerend door mijn hoofd zie ik jouw gespiegeld beeld dat mij zonnezacht verdooft en mijn gemoed warm bespeelt omdat zo lang geleden jij mijn klasgenootje was twinkelend klinkt een wijsje uit dat verre verleden voor het leukste liefste meisje van een merel op het dak bij het allerlaatste reisje zat je naast…

Onder het oppervlak, van onze dagelijkse sleur, sluimert toch ons vuur. Onder de donkere wolken, van onze teleurstellingen, wachten ons troost en hoop. Onder de golven, van ons alledaagse leven, stroomt onze liefde. Onder de spiegelingen, van onze illusies, wacht ons het wonder, van de werkelijkheid. Wacht ons ons trouwe leven,…