Zelfs het reservaat kan liefde niet sparen, zeg je, de waarheid heeft het te verduren.…

ik heb nog achterom gekeken hoop dat schaduwen toch niet zijn meegegleden de stille openheid van ons contact is het contract dat wij zijn aangegaan in ons bestaan altijd breekbaar in het hectisch manoeuvreren niet voor grenzen maar om de ruimte te proberen een enkel woord of klein subtiel gebaar is soms niet genoeg om misverstanden…

Waar je thuis komt thuis bent... er elk plekje kent De ruit die je hebt bewasemd het bed dat je hebt beslapen Geen wapen opgeheven tegen broer of zus de eerste kus gestolen Nooit dolen rond erf langs weg of pad het was je basis, je thuis.…

Wanneer jij schijnbaar achteloos de handen mannelijk in de broekzakken je weg naar de heuvel koos braken onder jouw hakken de takken Dan dacht je steeds expres dat ik er ditmaal niet zijn zou jouw ‘vlasblonde prinses van wie ik hou’ Jij deed mij in bed stilletjes huilen ofschoon ik jou maar hoefde te zien om mijn tranen voor…

ik nam je hand pakte je land met zijn zonnige stranden toen ik jou in de warme zomerse zee liefdevol kuste jong en onervaren trotseerden wij de gevaren van onbekende gebruiken en culturen want de avonden waren vol liefde en zachte vuren ik kende in olijven en palmen de paradijselijke kant besefte ook dat ik liep met een traditioneel…

Het kan nooit genoeg gezegd dat de ernst op jouw gezicht mij vrolijk doet kijken tot je lacht je afvraagt wat ik denk en ik zeg: Het is het accent of je ogen de rimpels in je neus, bruine nicotinevlek op een voortand geschilderd in jouw bovengebit De bittere smaak van jouw mond met tonen van kandij en chocola jij kust mijn lippen rond…

Nu ik ze buiten mijn bereik weet, mijn vosje rood als de schuchtere ochtendschemering, lees ik de oude Russen en trek ik me terug knus in mijn compartiment van oud verdriet en verse wonden, oh zie me toch verlangen.... naar Pünktlichkeit en Pruisische routine, naar koude baden in de Rijn naar alcohol en uren van morfine totdat ze eindelijk…

Jij stroomt binnen en ik waan mij in een roerige zee, raak daarin op drift, word van mijn verstilde strand gelicht. Heel gestaag kerft nu jouw branding rake woorden in mijn huid en almaar verder word ik meegetrokken door de golven, soms omhoog getild, dan weer bedolven, getroffen door een stilte, een krachtige storm en ik lach, er wellen warme…

ooit ben jij in mijn plaatjes gekomen viel jouw verschijnen mij op in het anders kleuren van de wereld een dag zoals velen waarin wij kijken door enkel de realiteit met de laatste herinneringen te vergelijken ik zag een stel ogen die met vorm en intensiteit een zeer uitnodigende sfeer creëerden in aangenaam verwachten die krachten…

zacht en teder ga ik verder met houden van om datgene wat voortkomt uit mysterie als het bijzonderste ooit in alle intimiteit te beleven…

omdat jij zonder bezwaar slaapt, bestudeer ik alleen de lel van je rechteroor van je afgewende hoofd en stil vraag je mij om niet meer te ademen. zo lig ik het liefst in de morgen van je zwijgen.…

Jezus stierf en wij gedenken; ge- kruisigd als een grote crimineel Stille Zaterdag om te ge- denken. Pasen, vieren opstanding 'k Mis jou, jouw geloof en jouw vertrouwen; zeer standvastig en zonder twijfel Daarom alleen al heb ik jou lief Jij bent veel meer dan dat geloof Jij bent om lief te hebben; 'k heb jou lief Jij bent om te beminnen en ik heb jou…

Ik zag jou, kwam dichter, het nam poolshoogte, de diagnose luidde: begeerte Je ogen zien blauw, binnenkort niet die alleen: ik kus je te pletter Ik heb jouw hart gestolen, daarvoor kreeg ik levenslang: mij niet gelaten…

Jij legde jouw oor te luister op mijn buik en hoorde muziek van de spijsvertering in de holle ingewanden, het ruisen van bloed van het pulseren van het hart dat haast onvermoeibaar klopte regelmatig de ademhaling van longen het suizen van de longblaasjes Jij glimlachte hierbij en zei dat ik nu voor altijd bij je hoorde nooit meer weg kon…

gisteren nog kerfde ik je naam steeds dieper uit mijn lijf. toen bleef alleen je hart ongeregeld slaan en in die holte kamers waarin wij verdwaalden. in die dagen snakten wij naar elkaar. ik sloeg je boezems over. we stroomden elkaar tegen, waren lek, verstijfd en hard. vandaag stuwt weer ons bloed in eenrichtingsverkeer. wij huizen…

rust breekt aan bij de eeuwige rust el descanso eterno zei de Maestro tocar y luchar: laten we spelen en strijden waar en wie we ook zijn in de jungle de gevangenis in de straten of op de vuilnisbelt de eeuwige rust bracht jou een bezoek Maestro un buen viaje een mooie reis wens ik je toe met veel muziek zonder strijd…

We ontwierpen plannen maar bouwen omvat meer dimensies. De funderingen waren gelukkig sterk genoeg. Aan liefde blijft men schaven. Versta me dan ook niet verkeerd als ik soms iets anders inkleur of een andere draai geef. Voltooid zijn we nooit. Werp ik dan eens een steen, stapel hem niet op losse groeven, een ander gebaar volgt wel…

Zie! Hier rust een lichaam, dat de aarde teruggenomen heeft. Een lichaam, dat niet langer lijden kan. Zie! Hier ligt ons aller lichaam. Zie! Wat bij ons blijft is zijn. Is bescheidenheid. Is dankbaarheid. Is mededogen, dat liefde is.…

het was een bonte carrousel maar de wereld ging veel te snel kleuren flitsten voorbij als een braderie vol speelse vrolijkheid vormen versmolten van groot naar klein zonder te benoemen wat zij dan wilden zijn toch was er ook rust in dit optisch inferno waar een zondvloed ideeën strand gaf aan verre zeeën jouw lach was de schepper…

Jouw wezen, mooi mens, meandert voort in mij en doorstroomt mijn hart. Daarmee zie ik van jou de zorgvuldige handen, bedachtzame gebaren, de flits van een vraag in ontvangende ogen, elk onstuimig moment, waaier van zwarte wimpers op onschuld als je slaapt. En jouw stem hoor ik nog aftastend constateren, mij op iets attenderen dat…