Ik droomde deze nacht over een strandbal, doorzichtig en met geel/oranje strepen, bekrast door een wild kind, maar lek kon het dit speels geluk niet steken. Met onze adem bliezen wij de strandbal rond, hij was niet meer te sturen. Het leven werd een zomerdag toen wij als door een wonder voorzichtig werden meegenomen.…

Jouw dijen fraai, je heupen zo elegant. Samen naakt, nerveus. Beiden vol verlangen. Onophoudelijk intens gekust. Toenadering heel intiem. De vrijheid delen van de liefde.…

ik ken de druppel heb hem mijn hele leven gebruikt steeds kleine beetjes huilde nooit voluit hij groeide niet mee prikte vaak achter mijn ogen meer stond ik dan niet toe boog voorover kuchte wat wendde mij af snoot mijn neus toen was het over ik had geen keus pas met jou werd het anders hij wilde erbij druppels groeiden vloeiden…

ik speel met licht op je gezicht laat schaduwen dansen in nog onbekende kansen altijd was er contrast dat alles tot zachte proporties bracht in dat vage schijnen konden er ongezien zaken verdwijnen nu uitgelicht laten liefde en pijnen hart en ziel verschijnen kon je gezicht dromen maar de realiteit geeft een andere kijk…

Je wilt nog even, heel even te vuur en te zwaard een prachtige kerstroos of klimop aan de zijgevel zijn. Ook aan het einde van dit jaar toasten en een krachtige afdronk samen ervaren als het nog kan verrekijker of het theekopje wezen. Duidelijk wel het werkwoord in een oudere volzin maar ook een roze blos op onze wangen zijn. Ik noem…

Voor de een zal je hart blijvend kloppen, een ander probeert, maar bereikt dat niet. Ware gevoelens zijn niet te verstoppen, je moet wel blind zijn, als je die niet ziet. Er is veel schijn, veel pretenderen, zovelen waarbij de graagte niet duurt. Het blijft bij voor zichzelf begeren, het eigen gerief dat handelen stuurt. Liefde gedijt op…

ik draag je als een bloem in mijn hart in ‘t licht dicht bij U waar schaduwen van bomen zinken U die zon bloemen en de merel geschapen heeft en mij om troost te brengen met mijn verzen Uw muziek in mijn verzen…

zacht ben je bij mij gekomen in de flow van duizendschonen zij zomerbloeiden lang in een herfst die wij nooit zullen vergeten omdat zij kleuren deelden in de meest lieve stukjes van ons leven hun trossen waren kleine bosjes schoonheid hooggesteeld naar zon wij droomden liefde volmaakter dan de werkelijkheid rondom tot een geluid…

ik voel de warmte van je handen op mijn gezicht niet in raken maar een pulserend stralen dat heilzaam naar binnen is gericht langzaam ontspant mijn huid en komt het jagende bloed tot normaal circuleren vaak heb jij dat talent al gebruikt om mensen met een druk leven rust te geven het magisch mystieke blijft helaas achterwege…

eindelijk daar was jij dan mijn lieveling, nu mag ik laten merken wat ik voel, complimenteuze opmerkingen over je prachtige ring, veranderde al een heleboel, rustig gingen we praten over de jaren, een rugzak hebben we allebei, we bleven elkaar in de ogen staren, daarmee voelden wij ons even vrij, vrij van de wereld en de zorgen, vrij van…

ik streel je gezicht voel lijnen die langzaam ontspannen onder mijn vingers verdwijnen zij tekenen jouw blik op de wereld fixeren waar jij vaak bij stil hebt gestaan in je zorgen maken over zaken die jou dieper dan oppervlakkig steeds maar weer raakten zij hebben hun verhalen beschreven op de huid van jaren uit jouw hectisch bestaan…

Je schuwt het zijn als je niets meer doorleeft, niets meer erkent van een gevoel dat was. Want stel je voor dat een geliefde sneeft, je schoonheid zag, in felle ogen las, gemis wordt dan een wond die nooit genas. ... Maar kies de zee. Haar baren dragen mild, banen een weg. Van een voetstuk getild slepen ze je mee in ondergangen, tronen omhoog…

alleen de zon zag dakloze tranen die tevergeefs zochten naar een warme woning en kwam vurig achter donkere wolken vandaan om ze in het hemelblauw te laten verdampen…

ik zag een tikje herfst in je anders zo zomerse lach een vaag en broos verkleuren van ogen waarin vermoeidheid bodem had nee geen fragiele breekbaarheid maar ook in jouw leven herken jij de tijd in wisseling van momenten sprankel je in pure vitaliteit maar in een rustige achtergrond raak jij die lijn soms even kwijt nog…

In het mokka van haar ogen kom ik thuis zoals op een krakend koude winterochtend slepend door mijn nog te hete koffie reeds drinkend 't aroma van haar pupillen zoals ook ’t zacht gemoed allengs verdrinkt de waas lang gerekt tussen ons slepend’ ogen…

hoe houden we elkaar heel daar waar we niet liefhebben het glas valt aan scherven verdwijnt de pijn als we weg lopen? koesteren we het breekbare vinden we perfectie in het onvolmaakte?…

Wat haar betreft als ze ‘t me vraagt vandaag [zie je me nog graag] ik leef in mijn vrouw ’s ogen azuurblauw rivieren van geestdrift lavend in het zilte vocht mocht ik ooit de aandrift voelen te laveren het hart op de tocht te zetten vertoef ik in kolkend centrum van haar iris inktzwart immer doordrenkt van de duistere nacht als je ’t mij vraagt…

samen zeilen op de boot van het licht niets dan het blauwe water gouden horizon in het zicht samen winnen van de spelende nijvere wind jou en mijn krachten samen gebundelde zonnestralen aan een lint samen op weg gaan alsof we het leven nog kunnen sturen elke schipbreuk kunnen weerstaan grenzeloos, jij en ik en duizenden uren samen…

ik zou je zo een orkest willen geven waarin alle bloemen hun kleuren en geuren in muziek uit kunnen leven een dirigent die ook de kleinste orchideeën kent ze laat wiegen in de bomen van hun dromen kom mee naar de bloemenzee dans in het gras want de voorstelling begint pas als de zon er is zij opent hun harten in de eerste zucht…

Mijn brief je zult 'm niet ontvangen Bol staat ie van verlangen naar jou... daar ver van huis en haard van eigen sponde waarin liefde een zich herhalend spel van lijf en leden Je woonadres heb ik -als de pest-gemeden nu pás zag ik dat je was verhuisd.…