oranje lippen ruiken naar kauwgom haar tere lichaam viel vederzacht tegen me aan toen de tram pardoes optrok de donkere zonnebril verbergt haar ondeugende ogen glimlachend duikt ze in haar telefoon…

Weg met het geweld weg met de pijn zijn dagen zijn geteld zijn bos is geveld niemand gelooft toch meer wat hij heeft verteld zijn dagen komen niet weer maar toch loert zijn ideologie nog op iedere hoek een ander neemt het roer en zie hem geloven ze deze keer het gaat sluipend, heel achterbaks mensen gaan erg laks met vrede om…

zal ik je vermommen schutkleuren zien ze niet wel de rode bladeren op de stoep je hoeft niet te vechten verderop is een agenda schrijf er maar in wil je hier blijven alles is goed maar weet je ik verhul mij voor de soldaten die mij willen kelen…

de brood en spelen carrousel draait weer op volle toeren omdat leegloop en verveling op alle hoeken staan te loeren het massaal vermaak heeft platvloerse attitudes rivaliteit en bendevorming hebben het helemaal gemaakt waar geld en macht victorie kraaien is er het gewetenloze graaien spelen voor de eer halen zij neer op hun eindeloze…

een meisje van 10 Je was het kind dat ouder leek het kleintje dat op kleintjes paste en luiers legde op de bleek een meisje dat de piepers jaste een meisje van 16 je wist van armoe en van oorlog het harde werken zonder loon een warme maaltijd en een bed dat was toen heel gewoon een meisje van 90 je weet van armoe en van oorlog…

blikken zijn veranderd ogen lichten op in schermblauw zien gauw een stukje wereld verdwijnen weer in virtuele kou open zicht is een zeldzaam fenomeen geworden vreemd het kijken naar elkaar geen klikjes toch een paar het voelt als een gemis naakt omdat er geen verbinding is zonder kudde lijkt het kil en leeg omdat niemand je een like-je…

Oud, het rimpelt uit de hand. Weg van wijsheid en gezond Verstand. Het vraagt om inzicht En nuance, na een leven van Uitdagingen en kansen iets van Het goud te willen delven van de Nieuwe tijd. Een tijd die niet aan De weemoed van de ouderdom lijdt. Oud oogst wijsheid in respect, Maar mist soms het geduld te Gedogen wat nieuw zaait En…

Ik wurm me er maar weer eens in. Dankzij een handreiking van thuis. Hopend dat ik sneller genees. Want lopen wordt mijn uitvinding... Ben al op zoek naar een fysio. Stiekem denk ik aan een prothees. Als mijn netwerk nog maar beweegt: 'Slimme Leen neemt weer de benen.'…

Sterke verhalen, verhalen bij een glas. Een zeeman die ooit een drakendoder was; Of een buurman die fotografist die ooit in Schotland het monster van Loch Ness met zijn Camera op een haar na heeft gemist. Dan al Die vissers langs de waterkant die zich graag Laten voorstaan op hun enorme vangst. De hoogste bergen; de grootste helden; Sterke…

Een publieke relatie, een schaduwloos Bestaan. Voor het middelpunt telt slechts De gratie, en het applaus vooral zo verder te gaan. Schaduwen die jagen, iedere keer maar Weer. Het succes uit te dagen, te Overschaduwen zonder eer. Schaduwen houden van middelmaat Die behoeven geen excellentie. De Middelmaat strijdt niet voor het licht, Vindt…

De straat is blind, heeft blinde muren. Een enkel raam, zo hier en daar, lijkt zich bewust van het gevaar, dat er met Alle blindheid nog iets valt te gluren voor Het onbeminde kind dat er achter nog iets Van zijn gading vindt. De straat kent enkel passanten, blind Voor elkaar en de wereld om hen heen. Een verborgen glimlach troont zich…

Ooit heb ik iemand gekend uit een verafgelegen vroeger ik kan hem slechts nog in oogwenken herinneren Zo weet ik nog - als ik heel diep graaf - dat hij voor mij een immense ballon aandikte die me meevoerde naar veiligzalige oevers En op een propere avond, het moet in de zomer zijn geweest, bakte hij broden voor iedereen van ingrediënten…

ik ken de beelden niet waar hij van geniet in zijn onrustig kijken de lach is verworden tot een grimas van wat vroeger blijdschap was hij laat nooit blijken waardoor hij wordt geraakt in de veelheid van impulsen zoekt zijn eigen pad tussen voor ons vaak onbestaanbare wegen hij is niet mensenschuw maar komt een ander nooit echt…

het zit vastgelijmd aan den hand ieder bushokje in de tram de trein en in de bus komt het verschijnsel voor, er valt niet meer mee te communiceren daar men door middel van dopjes aangeeft in-gesprek te zijn of hun oren gewoonweg vol proppen met te harde muziek mensen die hardop (lijken te) praten in zichzelf nee, het is geen schizofrenie…

in een ontwakende tram wordt een vrolijk groetende hond op de foto gezet een andere zit op schoot bij het stoplicht staat een moeder met kinderwagen en een mobieltje in haar hand een schrikbarend tijdsbeeld langzaam ontwaakt de stad en sla dit alles gade op een manier die anders is dan gisteren…

Ik dacht, dat het niet goed was Maar ik voelde mij er min of meer toe gedwongen Ik droomde, dat het slecht was Maar ik hoorde engelen die mij toezongen In een taal die ik niet verstond onbegrijpelijk, doch zo doorgrond Onhoorbaar in rusteloze gedachten Maar zo voelbaar in slapeloze nachten Het gezang verzacht mijn dromen…

Leiden anno 2015 Oude en nieuwe rijkdom spiegelen zich in oude grachten De vensters hoog de gevels hoger En erachter speelt zich het leven af Het koren van het kaf al langer gescheiden Leed en lijden met -onzichtbare- hand in willekeur rondgestrooid Aan lager wal geraakt bestolen en berooid Hoe valt -ook- stille…

zacht fluistert de wind langs deuren en ramen speelt op straat en jaagt blikjes en flesjes voor zich uit het afval en rommelgeluid een niet te negeren refrein in de muziek van een plein in de stad waar muren vermoeid elkaar steunen en kreunen bij iedere vlaag hoe overleef ik vandaag nog spreken hun stenen koestert een hand de in…

(Vanuit de lucht (II)) Gevangen in een net van dichte mazen Overge- leverd aan een maatschappij die nauwelijks openstaat laat staan echt begrip heeft voor Leven gaat snel en haast is blijkbaar leven in tijd slechts decora- tieve schimmen deels gevangen in patroon een opvallend stramien van schaamte dat geheel in…

Het hemelwater, stromend naar beneden zwol langzaamaan van beekje tot rivier waaruit gedronken werd door mens en dier en zeeforellen sprongen, met een reden. Dat water, bron van energie, van leven is ondertussen door de mens vergeven.…