stroomopwaarts in een drukke straat zijn woorden hoorde hij alleen hij sprak ze uit in zacht geluid en vielen snel uiteen als letters op een witte steen gescheiden van hun zin en zwijgend ging hij verder en dan stroomafwaarts kwam hij terug vermoeid maar bij de witte steen sprak hij ze toe en reeg ze weer aaneen en sprak ze uit in mooie…

Op straat hangt nog de onrust van een feestdag ergens wordt een aambeeld afgeranseld met gespannen rust een arts stopt zijn wachtkamer vol fondspatiënten de werkdag is begonnen tikt op de spreekkamer van mijn bestaan…

geef elkaar een hand voel de warmte van gelijkgestemden de band van het hart heeft nog geen ideologieën concepten zijn zo groen als gras trotseer de arrogantie van de maaiers negeer hun geld en macht de woorden zullen komen groeiend uit het occupy werkelijkheid in plaats van dromen…

de wereld draait door angst regeert bifudus, rimpels het moet linksom het moet rechtsom want we zijn het waard daar sta ik dan in mijn blote uppie oud genoeg voor een gratis griepprik ik wijs alle, al dan niet goedbedoelde adviezen af en laat alles op mij af komen ik ben ik *voor Monique, je vroeg erom*…

niet ik maar iets anders, steeds meer met de achtergrond een draaimolen het is niet anders, tot het eind draaiend…

Ze stonden daar al lang. Standvastig. In al hun grimmige grandeur. Deze drie pilaren, tussen de aren. De eerste pilaar draagt een naam: godsdienst. De tweede pilaar meldt zich als het geldsysteem en de derde waant zich een 'empire': het empirisme. Ze blijven onwrikbaar als dé absolute waarheid. Er komt een zuchtje voorbij... Die zuilen…

Vanuit lege ruïne klinkt het toonloos zonder gestalte naar overzij waar volle huizen luxe riante villa’s geen antwoord bieden stromen woorden door wind gedreven die in oude tijden harten warmden en nu in koude vlagen slechts tonen het verval.…

Voetstap voor voetstap wil ik gaan over groene woorden met blote voeten door het zachte mos voelen de kiezelstenen verborgen in fluweelschijn bukken als een doorn scherp door de zode dringt het zou een rozentak kunnen zijn gelegd voor harde voeten maar om gras loop ik heen de adder wil ik te mijden.…

vrijgekomen zielen schreeuwen om hulp nu de deksel van de doofpot wordt gelicht zij zijn alleen hoorbaar door hen die de gruwelijke waarheid onder ogen zien de last niet meer kunnen dragen van al die opeengestapelde feiten veel te zwaar voor kinderschouders om te dragen laat staan voor hen zwijgt de waarheid nog steevast op de bodem…

wij hebben alles uitbesteed zelfs in relatie dragen wij het door de coach geëiste boetekleed van baby tot student het kind heeft in die periode zijn ouders slechts gekend waren familie en gezin het vaste baken nu zijn school en opvang voor die zaken er is geen hechting meer in voor en tegenspoed onafhankelijkheid is ego’s grootste…

jij bent niet vrij maar leeft onder het juk van de moderne slavernij artsen die hun dokters eed verkrachten door te snijden in gezonde huid mensen die geen ouderdom belijden maar hun nekken strakker laten trekken geld uitgeven dat gedeeld zou moeten worden met hen die vechten voor wat eten weg met de terreur van geld en macht…

het broeit de ogen glanzen weer mensen pikken het niet meer zij willen vogels horen fluiten zonder stress naar buiten het economisch groeien kan hen niet meer boeien geen jacht op geld en macht breken met afhankelijkheid van kapitaal en speculaties een eigen koers zonder hun malversaties de maatschappij zal in zijn voegen kraken…

Zeg groenteboer...wat kost de koffie tegenwoordig? Ik stel het op prijs dat u dat vraagt. Ik zal direct voor u naar de AH gaan hier om de hoek. Ter plekke zal ik mij terdege laten informeren over de prijs en kwaliteit etc. En de afkomst niet te vergeten. Daarna zal ik dringend doch beleefd vragen.... mag het een boontje meer zijn?…

twee rumdoorbrande ogen parelden daar had dus je hut gestaan even zonk ik tot de knieën in jouw shit ik voelde hoe ellende tussen tenen kruipt je hart was lichter dan het mijne je tanden een puinhoop - en mijn leven dan? - toen explodeerde je gezicht in de oerknal van een lach zo schept elke god zijn wereld mijn shirt leek te wit voor…

Ruimte in golven eindeloos en roep van blanke vogels vrijheid tot verre horizon wind als onzichtbare streling geen grens die bindt aan herinneringen vrij naar de kim in hoopvol streven volgt op afstand verleden mee gedachten gelijk woorden verborgen in vreugdvol gevoel het oog gericht op toekomstig doel.…

In het land van oude wetten Vechten kinderen in een kooi Toeschouwers van laag allooi Volgen gretig hun vedetten Bobby’s kunnen niets beletten Toys en Indianentooi Zijn vervangen door gegooi Stompen, slaan en wonden betten Anders gooit hij vast met stenen Naar een bus of draagt een mes Zegt een vader van zijn zoon Nee dan liever tegen…

fietsen als stille getuigen evenals een jas op de grond patronen raakten benen verwardheid overmeesterde en zette om in een daad welke onomkeerbaar bleek…

ze beweerden dat het leven een toverbal zou zijn voorzichtig lik ik het zoete rood geel en groen volgen opeens wordt alles grijs in mijn mond bah, wat vies de kikkerprins sabbelt op een gouden knikker…

laat me maar drijven op een oneindige zee oeverloos deinen met eb en vloed mee de wind als mijn vriend golven als huis in hun eeuwig geruis heb aan de hemel mijn leven getekend met wolken in buien en regen als sluiers daar waar zij raken de lucht en het water streept horizon bol eist bestaan weer zijn tol want grenzen verleggen…

Stille stem van het woord van niet zijn en wel zijn zal in de naad gespleten worden waarachtig het stijgt me op de lippen het warm te zeggen hoe lang nog duren uren kleuren gegooid tegen de regenboog blijven dan nog mens spreek van geen begin zeg van geen eind geheimhouding trilt in vertrouwde klank geeft nieuwe woorden met bestaande kleuren…